Από μικρή η ψυχή μου δεμένη, ουρλιάζει και η καρδιά μου πάντα χτυπά δυνατά, για ανθρώπους χωρίς ήλιο και φεγγάρι στον ουρανό τους ,αδικημένους , πονεμένους , πληγωμένους ,δυστυχισμένους ,πιασμένους ,διψασμένους , γονατισμένους , αδύναμους .Ηθελα να τους προστατέψω, όσο μπορούσα ,όπως μπορούσα ,έστω με μια ευχή ,αυτό είχα παιδί , την ευχή .
Αργότερα έφηβη πλέον , κοιτάζοντας γύρω μου τον κόσμο ,αγρίεψα, επανάσταση ήθελα και ποθούσα , οι άνθρωποι έλεγα θα ξυπνήσουν , δεν γίνεται διαφορετικά , θα απαιτήσουν , έβλεπα την εξέλιξη θετική. Ναι έλεγα.... δεν χρειάζεται να πεινάσει ούτε ένας ,μα τι κάνουν αυτοί εκεί πάνω?
"Διαπραγματεύσεις" εικονικές ,όλα τα θυσιάζουν , τα βρωμίζουν , στο νομό του χρήματος , του κέρδους ,της εξουσίας των λίγων. Κοίταζα γύρω μου, εκεί κάτω μακριά ,ανθρώπους πιασμένους , παιδιά ξαπλωμένα με το βλέμμα βουτηγμένο στην απάθεια πλέον και κοιλιές φουσκωμένες ,μην έχοντας πλέον δύναμη να κλάψουν με λυγμό , παρά ένα βουβό κλάμα έβλεπες ,να ανοίγουν κάπως το στόμα , παιδιά που "αργοπεθαίνανε" Βουβό κλάμα και στεγνά δάκρυα.,έχεις δει? Πόνο έχεις δει? Έχεις νιώσει με κάθε κύτταρο του σώματος σου? έχει φτάσει μέχρι τον πυρήνα. το κέντρο σου?
Δεν υπήρξε γωνιά εδώ στη μάνα γή που δεν είδα ,οι εικόνες αμέτρητες και οι ευχές πλέον δεν με βοηθούσαν , επανάσταση ήθελα και ποθούσα.
Επανάσταση , να ξεσηκωθεί όλος ο κόσμος, το κεφάλαιο, το κάθε σύστημα. έλεγα να εξοντωθεί , ακόμα δεν ήξερα , το χρήμα να μοιραστεί ,καλύτερα να καταργηθεί .
Ολος ο κόσμος να ζει χωρίς να σκύβει το κεφάλι χωρίς τεμενάδες χωρίς πείνα και δίψα , χωρίς ψίχουλα..Ονειροπαρμένη, λίγο ρομαντική.
Υποστήριζα επαναστάτες της εποχής μου,με όλο μου το είναι , ήτανε φως "ταρακούνημα"στο λήθαργο που ζούσε, η δική μου κοινωνία , η προηγμενη τεχνολογικα Γερμανία . Δεν γίνετε διαφορετικά έλεγα ,όταν σκοτώνανε και ανθρώπους οι οποίοι δεν φταίγανε , απλούς ,πρέπει έλεγα, αυτά έχει η επανάσταση, δικαιολογούσα.
Ήτανε φόβος για τους αυτούς που είχανε την εξουσία και την μοιράζανε ? την αλλάζανε μεταξύ τους ? Πόσο κοστίζει ο κόσμος σήμερα. ? Και που θα πάρουμε περισσότερα χρήματα? Σε ποιο κομμάτι τις γής?
Μάλιστα , μέσα στα γυαλισμένα , στα αποστειρωμένα γραφεία τους έβλεπα ,κυρίους χορτάτους , καλοντυμένους να διαφωνούν , να συμφωνούν , να υποστηρίζουν τα "συμφέροντα" τους , μαθημένους φτιαγμένους να κερδίζουν χρήμα ,γη ,πετρέλαια, διαμάντια ,οτιδήποτε να κερδίζουν , να μεγαλώνουν τις εταιρίες εις βάρος του κάθε ανθρώπου στον κόσμο αυτό ,εις βάρος τις μάνας γης ,που ξεδιάντροπα λεηλατούν.
Να οργανώνουν πολέμους ,φτώχεια ,μιζέρια.,πείνα.,δίνοντας τα χερία ο ένας στον άλλον. Πόσα κουρέλια τους φορέσανε στη ψυχή για να σβήσουν την ανθρωπιά,τον σεβασμό , την αγάπη από το είναι τους. Στόχος το κέρδος και κάθε χρόνο παραπάνω αχόρταγοι , μεγαλουργούν και όταν κερδίσουν και φύγουν ,αδιάφοροι αφήνουν καμμένη γη πίσω.
Δεν ήξερα τι να κάνω,ναι υπήρχαν οργανωμένοι μα εγώ δεν ήθελα, να με βάλουν σε ένα συρτάρι και να λέω το άδικο σωστό, έψαχνα να δω εξέγερση, ξεσηκωμό, να πάω και εγώ.
Αλλα μέσα στην κοινωνία μου, στις πολιτείες, στους δρόμους από κρύο και σκληρό μπετον, τα κάστρα τέλεια χτισμένα , δεν τα διαπερνά πλέον φως , δεν τα χαϊδεύει ο αέρας ,τα πόδια ματώσανε ψάχνοντας.Η ψυχή μου ούρλιαζε και ουρλιάζει ακόμα σήμερα ,δεν αντέχει άλλο αυτές τις εικόνες.
Ψάχνοντας σε αυτούς τους δρόμους , ένα κατάλαβα και ένιωσα εδώ μέσα βαθεια, καμμιά επανάσταση εξωτερική δεν βοήθησε ,δεν βοηθάει και κανένας πόλεμος.
Για να αλλάξει το έξω , η κοινωνία., ο κόσμος , πρώτα αλλάζεις εσύ , εγώ , αυτός, αυτοί , βρίσκεις το μέσα.,το πνευμα , την ουσία ,την ψυχή σου ,την "κουρελιάζεις"... και όλα είναι απλά.
Σκύβεις, γονατίζεις στο ύψος του πεινασμένου, του διψασμένου, του πονεμένου και εκεί χαμηλά.σκυμμένος , γονατισμένος, δένεται η ψυχή σου μαζί τους, νιώθεις, κατανοείς , δειψάς, πεινάς , πονάς και τότε μονο τότε αντιλαμβάνεσαι , ότι τελικά δεν υπάρχουν αυτοί, εκείνοι , οι άλλοι , οι τέτοιοι.
Εμείς υπάρχει , μόνο ΕΜΕΙΣ ,είμαστε όλοι ένα , δεν χωρίζεις , ενώνεσαι και αρχίζεις να ξεχειλίζεις αγάπη και σεβασμό για όλους και όλα ,γιατί όλοι είμαστε εμείς ,ένα.
Εμείς που ζούμε στα ψηλά παλάτια και μαστιγώνουμε ,εμείς που ζούμε σε χαμηλά καλύβια και υποφέρουμε.
Είναι τόσο απλό ,μα είναι αυτοί οι φόβοι που μας καθηλώνουν.
Ποιόν να κλέψω λοιπόν? Ποιόν να μαστιγώσω ,να σκοτώσω? Τον εαυτό μου?
Ειρήνη
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010
..η αληθεια μας ...
Ξυπνάω κοιτάω τρομαγμένος το ρολόι. 8 παρά τέταρτο. Φιου, έχω χρόνο, ψιθυρίζω στον εαυτό μου. Σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι, ντύνομαι, πάω στο μπάνιο, κοιτάω να κάνω τη χωρίστρα καλά, με πολύ ζελέ, σήμερα είναι σημαντική μέρα.
Κάθομαι λίγο στον καναπέ κλείνω τα βλέφαρα και συλλογίζομαι Βλέπω τον εαυτό μου σαν σε όνειρο.
Σηκώνομαι, παίρνω το χαρτοφύλακα και βγαίνω απ’ το σπίτι. Αντικρίζω το γείτονα να βγαίνει κι αυτός. Καλημέρα, μουρμουρίζω, ενώ από μέσα μου, δε θέλω να τον βλέπω. Άσχημη μέρα, μου λέει, πολύ βροχή. Ναι, απαντάω μονολεκτικά, σηκώνω το γιακά της ζακέτας και βγαίνω έξω στη βροχή βλαστημώντας. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω μπρος και φεύγω για πανεπιστήμιο.
Στο δρόμο βιάζομαι, να φτάσω γρήγορα. Παραλίγο να πατήσω μια γιαγιά που αργούσε να διασχίσει το δρόμο. Γριά παραλίγο να σε πλήρωνα για χρυσή, βρίζω από μέσα μου. Βάζω δυνατά μουσική να χαλαρώσω.
Κοιτάζω το διπλανό αυτοκίνητο. Ο οδηγός του με κοιτάει κι αυτός. Τον κοιτάζω άγρια, νιώθω την αδρεναλίνη που ανεβαίνει. Ανάβει πράσινο το φανάρι και ξεχύνομαι σα σίφουνας. Πρώτη, δευτέρα, τρίτη, όλες στον κόφτη, τον έφαγα τον καραγκιόζη, θριαμβολογώ.
Περνάω από μια στάση λεωφορείου. Βλέπω νεαρούς μαζεμένους. Κουραμπιέδες φάτε τη βροχή στα μούτρα, μονολογώ. Δε δουλεύετε να πάρετε αμάξι όπως εγώ. Όλη μέρα φραπέ και τσιγάρο μου είσαστε.
Στο φανάρι με πλησιάζει ένας ζητιάνος. Του δίνω 1 ευρώ να ξεκουμπιστεί, ενώ μέσα μου κλαίω το χαμένο ευρώ μου. Με τα πολλά φτάνω στο πανεπιστήμιο. Αφήνω το αμάξι στη θέση του ανάπηρου, για να είμαι κοντά στο κτίριο και να μην βραχώ. Δε μπαίνει αστυνομία στο πανεπιστήμιο λέω, σιγά μη φάω κλήση.
Περπατάω, περνάω δίπλα από μια χαριτωμένη κοπέλα. Την κοιτάω στα μάτια, περιμένοντας ανταπόκριση. Αυτή προχωράει χωρίς να μου ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Ψωνάρα, λέω από μέσα μου, άντε στο διάολο.
Μπαίνω στο γραφείο του καθηγητή. Καλημέρα κύριε, τι κάνετε, λέω υποτακτικά, λες κι ο καθηγητής είναι ο θεός. Από μέσα μου αηδιάζω με τη δουλική συμπεριφορά μου. Υπομονή, με καθησυχάζω, τον έχεις ανάγκη ακόμα. Μετά θα τον γράψεις εκεί που του αξίζει. Καλημέρα, απαντάει ο καθηγητής, είσαι έτοιμος; Μάλιστα κύριε, απαντάω σαν τον καλό στρατιώτη.
Μπαίνω μέσα στην αίθουσα του συνεδρίου. Ανεβαίνω στο βήμα, κοιτάω από κάτω, ένα σωρό ανήσυχα ζευγάρια μάτια να με παρατηρούν. Ανοίγω το χαρτοφύλακά μου και βγάζω έξω ένα πακέτο σημειώσεις. Πλησιάζω το μικρόφωνο. Ανοίγω το στόμα μου και σα ρομπότ αρχίζω να απαγγέλω την ομιλία μου: Κυρίες και κύριοι καλημέρα σας. Σήμερα θα σας μιλήσω για την πυρηνική σύντηξη ταχείας ανάφλεξης με χρήση λέιζερ...
Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια. Ήμουν ακόμα στον καναπέ. Κοιτάζω το ρολόι. 8 και μισή. Τι όνειρο κι αυτό! Χαμογελάω. Δεν πειράζει, θα αργήσω λίγο, μονολογώ.
Σηκώνομαι παίρνω το χαρτοφύλακα και βγαίνω απ’ το σπίτι. Αντικρίζω το γείτονα να βγαίνει κι αυτός. Καλημέρα γείτονα, φωνάζω χαρούμενα. Άσχημη μέρα, μου λέει, πολύ βροχή. Δεν πειράζει γείτονα, απαντάω, θα την ομορφύνουμε εμείς. Του κλείνω χαμογελαστά το μάτι και φεύγω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, με κοιτάω στον καθρέφτη και γελάω. Πολύ κυριλέ είσαι φίλε, μου λέω και με τα χέρια μου ανακατεύω το μαλλί μου. Ξεκινάω για πανεπιστήμιο.
Στο δρόμο μια γιαγιά προσπαθεί να περάσει το δρόμο, αλλά αργεί τόσο πολύ που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή της. Κατεβαίνω απ’ το αυτοκίνητο, πλησιάζω τη γιαγιά και την παίρνω απ’ το χέρι. Καλημέρα γιαγιάκα μου, κάτσε να σε βοηθήσω να περνάς απέναντι. Να ‘σαι καλά παιδί μου, την ευχή μου να έχεις! Κι εσύ γιαγιά να ‘σαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου
Στα φανάρια κοιτάζω το διπλανό αυτοκίνητο. Ο οδηγός του με κοιτάει κι αυτός. Του χαμογελάω. Αυτός με κοιτάει απορημένος. Ανάβει πράσινο και ξεκινάω χαλαρά, σιγοτραγουδώντας. Περνάω από μια στάση λεωφορείου. Βλέπω νεαρούς μαζεμένους.
Σταματάω δίπλα στη στάση και κατεβάζω το παράθυρο. Παιδιά πάω πανεπιστήμιο, θέλει να έρθει κανείς μαζί μου; Με κοιτάνε απορημένοι. Δε τρώω ανθρώπους, ρε σεις, τουλάχιστον όχι ακόμα, χαμογελώ. Μπαίνουν μέσα δυο τυπάδες και μια κοπέλα.
Συστηνόμαστε και τραγουδάμε όλοι μαζί.
Στο επόμενο φανάρι με πλησιάζει ένας ζητιάνος. Τον κοιτάω και χαμογελώντας του λέω. Αδερφέ μου, μη με παρεξηγήσεις, αλλά δε νιώθω άνετα να σου δώσω χρήματα. Δε μ αρέσει να μου ζητάνε έλεος. Αν θες έλα μέσα στο αυτοκίνητο, πάμε πανεπιστήμιο, τραγουδάμε και χαιρόμαστε τη ζωή. Ο ζητιάνος δε δέχτηκε, δεν πειράζει, συνεχίζουμε.
Φτάνουμε στο πανεπιστήμιο. Αποχαιρετώ τα παιδιά και παρκάρω, όχι πάντως στη θέση του ανάπηρου. Περπατάω μέσα στη βροχή χαρούμενος. Βλέπω μια χαριτωμένη κοπέλα να πλησιάζει. Κόβω στα γρήγορα ένα λουλούδι και καθώς περνάει δίπλα μου, της το αφήνω στα χέρια χαμογελώντας. Καλή σου μέρα όμορφη κοπελιά, λέω ενώ απομακρύνομαι χαμογελώντας.
Μπαίνω στο γραφείο του καθηγητή. Καλημέρα καθηγητά, φωνάζω. Καλημέρα, απαντάει ο καθηγητής, είσαι έτοιμος; Πανέτοιμος, απαντάω με αυτοπεποίθηση. Μην παραξενευτείτε πάντως με την ομιλία μου. Θα πω ωραία πράγματα, πιστεύω. Ο καθηγητής με κοιτάει απορημένος.
Μπαίνω μέσα στην αίθουσα του συνεδρίου. Ανεβαίνω χαρωπά στο βήμα. Ξεχειλίζω από αυτοπεποίθηση κι ευτυχία. Πιάνω τον χαρτοφύλακα μου και τον σηκώνω ψηλά. Πλησιάζω το μικρόφωνο. Κυρίες και κύριοι, σήμερα ήταν να κάνω μια διάλεξη για την πυρηνική σύντηξη ταχείας ανάφλεξης με χρήση λέιζερ. Αυτές εδώ οι σημειώσεις, περιέχουν όλα τα απαραίτητα δεδομένα. Μπορείτε να της πάρετε στο τέλος της διάλεξης και να της μελετήσετε σπίτι σας. Γιατί σήμερα θέλω να αναπτύξω ένα άλλο θέμα. Θέλω να μιλήσουμε για τους φορμαλισμούς, τους κανόνες, τα πρέπει, τα θέλω, τον άνθρωπο, τη χαρά της ζωής και την αλήθεια.
Τη δική μου αλήθεια, τη δική σας, την αλήθεια μας.
Ορεστης
Κάθομαι λίγο στον καναπέ κλείνω τα βλέφαρα και συλλογίζομαι Βλέπω τον εαυτό μου σαν σε όνειρο.
Σηκώνομαι, παίρνω το χαρτοφύλακα και βγαίνω απ’ το σπίτι. Αντικρίζω το γείτονα να βγαίνει κι αυτός. Καλημέρα, μουρμουρίζω, ενώ από μέσα μου, δε θέλω να τον βλέπω. Άσχημη μέρα, μου λέει, πολύ βροχή. Ναι, απαντάω μονολεκτικά, σηκώνω το γιακά της ζακέτας και βγαίνω έξω στη βροχή βλαστημώντας. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω μπρος και φεύγω για πανεπιστήμιο.
Στο δρόμο βιάζομαι, να φτάσω γρήγορα. Παραλίγο να πατήσω μια γιαγιά που αργούσε να διασχίσει το δρόμο. Γριά παραλίγο να σε πλήρωνα για χρυσή, βρίζω από μέσα μου. Βάζω δυνατά μουσική να χαλαρώσω.
Κοιτάζω το διπλανό αυτοκίνητο. Ο οδηγός του με κοιτάει κι αυτός. Τον κοιτάζω άγρια, νιώθω την αδρεναλίνη που ανεβαίνει. Ανάβει πράσινο το φανάρι και ξεχύνομαι σα σίφουνας. Πρώτη, δευτέρα, τρίτη, όλες στον κόφτη, τον έφαγα τον καραγκιόζη, θριαμβολογώ.
Περνάω από μια στάση λεωφορείου. Βλέπω νεαρούς μαζεμένους. Κουραμπιέδες φάτε τη βροχή στα μούτρα, μονολογώ. Δε δουλεύετε να πάρετε αμάξι όπως εγώ. Όλη μέρα φραπέ και τσιγάρο μου είσαστε.
Στο φανάρι με πλησιάζει ένας ζητιάνος. Του δίνω 1 ευρώ να ξεκουμπιστεί, ενώ μέσα μου κλαίω το χαμένο ευρώ μου. Με τα πολλά φτάνω στο πανεπιστήμιο. Αφήνω το αμάξι στη θέση του ανάπηρου, για να είμαι κοντά στο κτίριο και να μην βραχώ. Δε μπαίνει αστυνομία στο πανεπιστήμιο λέω, σιγά μη φάω κλήση.
Περπατάω, περνάω δίπλα από μια χαριτωμένη κοπέλα. Την κοιτάω στα μάτια, περιμένοντας ανταπόκριση. Αυτή προχωράει χωρίς να μου ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Ψωνάρα, λέω από μέσα μου, άντε στο διάολο.
Μπαίνω στο γραφείο του καθηγητή. Καλημέρα κύριε, τι κάνετε, λέω υποτακτικά, λες κι ο καθηγητής είναι ο θεός. Από μέσα μου αηδιάζω με τη δουλική συμπεριφορά μου. Υπομονή, με καθησυχάζω, τον έχεις ανάγκη ακόμα. Μετά θα τον γράψεις εκεί που του αξίζει. Καλημέρα, απαντάει ο καθηγητής, είσαι έτοιμος; Μάλιστα κύριε, απαντάω σαν τον καλό στρατιώτη.
Μπαίνω μέσα στην αίθουσα του συνεδρίου. Ανεβαίνω στο βήμα, κοιτάω από κάτω, ένα σωρό ανήσυχα ζευγάρια μάτια να με παρατηρούν. Ανοίγω το χαρτοφύλακά μου και βγάζω έξω ένα πακέτο σημειώσεις. Πλησιάζω το μικρόφωνο. Ανοίγω το στόμα μου και σα ρομπότ αρχίζω να απαγγέλω την ομιλία μου: Κυρίες και κύριοι καλημέρα σας. Σήμερα θα σας μιλήσω για την πυρηνική σύντηξη ταχείας ανάφλεξης με χρήση λέιζερ...
Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια. Ήμουν ακόμα στον καναπέ. Κοιτάζω το ρολόι. 8 και μισή. Τι όνειρο κι αυτό! Χαμογελάω. Δεν πειράζει, θα αργήσω λίγο, μονολογώ.
Σηκώνομαι παίρνω το χαρτοφύλακα και βγαίνω απ’ το σπίτι. Αντικρίζω το γείτονα να βγαίνει κι αυτός. Καλημέρα γείτονα, φωνάζω χαρούμενα. Άσχημη μέρα, μου λέει, πολύ βροχή. Δεν πειράζει γείτονα, απαντάω, θα την ομορφύνουμε εμείς. Του κλείνω χαμογελαστά το μάτι και φεύγω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, με κοιτάω στον καθρέφτη και γελάω. Πολύ κυριλέ είσαι φίλε, μου λέω και με τα χέρια μου ανακατεύω το μαλλί μου. Ξεκινάω για πανεπιστήμιο.
Στο δρόμο μια γιαγιά προσπαθεί να περάσει το δρόμο, αλλά αργεί τόσο πολύ που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή της. Κατεβαίνω απ’ το αυτοκίνητο, πλησιάζω τη γιαγιά και την παίρνω απ’ το χέρι. Καλημέρα γιαγιάκα μου, κάτσε να σε βοηθήσω να περνάς απέναντι. Να ‘σαι καλά παιδί μου, την ευχή μου να έχεις! Κι εσύ γιαγιά να ‘σαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου
Στα φανάρια κοιτάζω το διπλανό αυτοκίνητο. Ο οδηγός του με κοιτάει κι αυτός. Του χαμογελάω. Αυτός με κοιτάει απορημένος. Ανάβει πράσινο και ξεκινάω χαλαρά, σιγοτραγουδώντας. Περνάω από μια στάση λεωφορείου. Βλέπω νεαρούς μαζεμένους.
Σταματάω δίπλα στη στάση και κατεβάζω το παράθυρο. Παιδιά πάω πανεπιστήμιο, θέλει να έρθει κανείς μαζί μου; Με κοιτάνε απορημένοι. Δε τρώω ανθρώπους, ρε σεις, τουλάχιστον όχι ακόμα, χαμογελώ. Μπαίνουν μέσα δυο τυπάδες και μια κοπέλα.
Συστηνόμαστε και τραγουδάμε όλοι μαζί.
Στο επόμενο φανάρι με πλησιάζει ένας ζητιάνος. Τον κοιτάω και χαμογελώντας του λέω. Αδερφέ μου, μη με παρεξηγήσεις, αλλά δε νιώθω άνετα να σου δώσω χρήματα. Δε μ αρέσει να μου ζητάνε έλεος. Αν θες έλα μέσα στο αυτοκίνητο, πάμε πανεπιστήμιο, τραγουδάμε και χαιρόμαστε τη ζωή. Ο ζητιάνος δε δέχτηκε, δεν πειράζει, συνεχίζουμε.
Φτάνουμε στο πανεπιστήμιο. Αποχαιρετώ τα παιδιά και παρκάρω, όχι πάντως στη θέση του ανάπηρου. Περπατάω μέσα στη βροχή χαρούμενος. Βλέπω μια χαριτωμένη κοπέλα να πλησιάζει. Κόβω στα γρήγορα ένα λουλούδι και καθώς περνάει δίπλα μου, της το αφήνω στα χέρια χαμογελώντας. Καλή σου μέρα όμορφη κοπελιά, λέω ενώ απομακρύνομαι χαμογελώντας.
Μπαίνω στο γραφείο του καθηγητή. Καλημέρα καθηγητά, φωνάζω. Καλημέρα, απαντάει ο καθηγητής, είσαι έτοιμος; Πανέτοιμος, απαντάω με αυτοπεποίθηση. Μην παραξενευτείτε πάντως με την ομιλία μου. Θα πω ωραία πράγματα, πιστεύω. Ο καθηγητής με κοιτάει απορημένος.
Μπαίνω μέσα στην αίθουσα του συνεδρίου. Ανεβαίνω χαρωπά στο βήμα. Ξεχειλίζω από αυτοπεποίθηση κι ευτυχία. Πιάνω τον χαρτοφύλακα μου και τον σηκώνω ψηλά. Πλησιάζω το μικρόφωνο. Κυρίες και κύριοι, σήμερα ήταν να κάνω μια διάλεξη για την πυρηνική σύντηξη ταχείας ανάφλεξης με χρήση λέιζερ. Αυτές εδώ οι σημειώσεις, περιέχουν όλα τα απαραίτητα δεδομένα. Μπορείτε να της πάρετε στο τέλος της διάλεξης και να της μελετήσετε σπίτι σας. Γιατί σήμερα θέλω να αναπτύξω ένα άλλο θέμα. Θέλω να μιλήσουμε για τους φορμαλισμούς, τους κανόνες, τα πρέπει, τα θέλω, τον άνθρωπο, τη χαρά της ζωής και την αλήθεια.
Τη δική μου αλήθεια, τη δική σας, την αλήθεια μας.
Ορεστης
Κυριακή 14 Μαρτίου 2010
Τι κι αν σε λενε Κολομβο...
Καποτε τα ταξιδια τελειωνουν.Ακομα και τ’αβγα σου, όταν φιλοδοξεις να γραψεις ιστορια, εάν δεν τα κατσεις ορθια η δεν τα σπασεις, τελειωνουν κι αυτά.Ουτε στην ιστορια μενεις ουτε ομελετα απολαμβανεις.
Φανταζομαι ότι εγινα κατανοητος μεσω ενός γαστριμαργικου σχολιου και του αβγου του Κολομβου που σταθηκε ορθιο.
Σημερα καλειται να καθισει ορθια η οικονομια και δεν το μπορει.
Οποιος τη σπασει, γιατι οι προηγουμενοι την ξεσκισαν, θα κανει προφανως τη διαφορα.
Εάν θα μεινει ως πολιτικος μαγειρας η πολιτικος Κολομβος, που ανακαλυψε αργα την Αμερικη , δεν μπορω να σας διαβεβαιωσω.
Εκεινο που μπορω να πω με σιγουρια είναι ότι οι Ελληνες πατριωτες δεν αντεχουν αλλα ταξιδια και ετοιμαζονται να στασιασουν.Καπως ετσι κατερρευσαν και τα ονειρα των μεγαλων θαλασσοπορων, ελειψει εσοδων από το παλατι η λογω απροθυμου να ακολουθησει προσωπικου.
Μπορει να εταζαν λαγους με πετραχηλια οι καπεταναιοι, όταν όμως αργουσαν να δουν προορισμο και στερια δυσανασχετουσαν.Λιγο η νοσταλγια, λιγο το σκορβουτο, που τους θεριζε, τα στυλωναν, βαζοντας τελος αρκετες φορες στα φιλοδοξα ονειρα των εξερευνητων.
Τωρα στο γιατι εμπλεξα τους θαλασσοπορους, τον Γιωργο ,τα αβγα, τη φιλοδοξια και την ελληνικη οικονομια δεν μπορω να απαντησω με σιγουρια.
Στοιχηματιζω δε ότι ουτε εκεινοι είναι σιγουροι για την εκβαση αυτης της περιπετειας.
Εάν δηλαδη το ταξιδι που κανουμε τουτη την ωρα εχει προορισμο.
Τελευταια αφηνω τη συναινεση. Χωρις την παρουσια της δεν υπαρχει ταξιδι.
Υπαρχει μονον « ο Τιτανικος» και η εφιαλτικη φωνη του καπετανιου την ωρα της κρισης..
- Κυριοι, τα κακα νεα είναι ότι βυθιζομαστε,
τα καλα, ότι θα παμε για 11 οσκαρ..
Αλλα δεν προλαβε να τους το πει.
Πηγη
Μακης Τριανταφυλλοπουλος
…σημερα στη βετο...
Φανταζομαι ότι εγινα κατανοητος μεσω ενός γαστριμαργικου σχολιου και του αβγου του Κολομβου που σταθηκε ορθιο.
Σημερα καλειται να καθισει ορθια η οικονομια και δεν το μπορει.
Οποιος τη σπασει, γιατι οι προηγουμενοι την ξεσκισαν, θα κανει προφανως τη διαφορα.
Εάν θα μεινει ως πολιτικος μαγειρας η πολιτικος Κολομβος, που ανακαλυψε αργα την Αμερικη , δεν μπορω να σας διαβεβαιωσω.
Εκεινο που μπορω να πω με σιγουρια είναι ότι οι Ελληνες πατριωτες δεν αντεχουν αλλα ταξιδια και ετοιμαζονται να στασιασουν.Καπως ετσι κατερρευσαν και τα ονειρα των μεγαλων θαλασσοπορων, ελειψει εσοδων από το παλατι η λογω απροθυμου να ακολουθησει προσωπικου.
Μπορει να εταζαν λαγους με πετραχηλια οι καπεταναιοι, όταν όμως αργουσαν να δουν προορισμο και στερια δυσανασχετουσαν.Λιγο η νοσταλγια, λιγο το σκορβουτο, που τους θεριζε, τα στυλωναν, βαζοντας τελος αρκετες φορες στα φιλοδοξα ονειρα των εξερευνητων.
Τωρα στο γιατι εμπλεξα τους θαλασσοπορους, τον Γιωργο ,τα αβγα, τη φιλοδοξια και την ελληνικη οικονομια δεν μπορω να απαντησω με σιγουρια.
Στοιχηματιζω δε ότι ουτε εκεινοι είναι σιγουροι για την εκβαση αυτης της περιπετειας.
Εάν δηλαδη το ταξιδι που κανουμε τουτη την ωρα εχει προορισμο.
Τελευταια αφηνω τη συναινεση. Χωρις την παρουσια της δεν υπαρχει ταξιδι.
Υπαρχει μονον « ο Τιτανικος» και η εφιαλτικη φωνη του καπετανιου την ωρα της κρισης..
- Κυριοι, τα κακα νεα είναι ότι βυθιζομαστε,
τα καλα, ότι θα παμε για 11 οσκαρ..
Αλλα δεν προλαβε να τους το πει.
Πηγη
Μακης Τριανταφυλλοπουλος
…σημερα στη βετο...
Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010
H ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ
Στη ζωή μου έμαθα οτι την αλήθεια πρέπει να τη λές σιγά-σιγά, διαφορετικά πειράζει τόσο, που τη δέχονται για ψέμμα.
Την δική μου αλήθεια δεν την είπα σε κανέναν. Προσπάθησα πολλές φορές ,να πω αυτά που ένιωθα, μα όταν έβλεπα στα μάτια τους οτι με θεωρούσαν ψεύτη, θύμωνα, πικραινόμουν , ήμουν βέβαια τότε μικρό παιδί και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με κατηγορούσαν για ψεύτη αφού εγώ ποτέ δεν είχα πεί ψέμματα.
Αργότερα άρχισα να λέω ψέμματα γλυκά, οτι ήθελαν ν’ακούσουν, τα πίστευαν, με μυθοποιούσαν, έλεγα οτι ήθελαν ν’ακούσουν.
Μεγάλωσα, τελείωσα το γυμνάσιο,έγινα άντρας πια στο λύκειο, το ένοιωθα.
Σαν να έφαγα χαστούκι και το κεφάλι μου ν’αλλάξε θέση, έβλεπα αλλιώς τα πράγματα.
Τα ψέμματα, μου έγιναν συνήθεια, οχι ψέμματα , παραμύθια γέμιζα τις αλήθειες μου. Τις έντυνα όμορφα με λαμπερά και όμορφα ψεμματάκια..
Ηταν πάντα καλοδεχούμενα.
θυμάμαι έντονα ενα βράδυ που δεν κοιμήθηκα καθόλου απο το κλάμα, το βράδυ είχα τσακωθεί άσχημα με τον πατέρα μου, δεν ντρέπομαι πια να το πώ, οτι μου είχε ρίξει εκείνο το βράδυ τις σφαλιάρες της ζωής μου, οχι για κάτι σοβαρό, το γιατί δεν το θυμάμαι ακριβώς, παρά μόνο οτι είχα ξεχάσει ενα κουβά έξω και μπήκε μέσα και με χτύπησε ..περισσότερα δεν έχω συγκρατήσει.
Το επόμενο πρωί που πήγα σχολείο ο πόνος μου ηταν μεγάλος, και τα σημάδια επίσης. Επρεπε να μιλήσω, στους φίλους μου τουλάχιστον, μα κανείς δεν θα πίστευε κατι τοσο απλό, αναγκάστηκα να ντύσω την αλήθεια μου.
Είπα λοιπόν οτι ο πατέρας μου με χτύπησε γιατί έκανα μια μεγάλη αταξία.
Η αταξία ήταν οτι κρέμασα την γάτα στο δέντρο εξω απ’ το σπίτι.
Τα χρόνια πέρασαν και χάθηκα μεσα σε δρόμους άσχημους της ζωής. Ακολούθησα τη νύχτα , ομως τα ψέμματα μου μ’έκαναν μύθο, μ’έκαναν επικίνδυνο άνθρωπο και δεν μπορούσα να παραδεχτώ τα ψέμματα μου γιατί τα είχα πιστέψει και ο ίδιος .
TSOYXTRA
Την δική μου αλήθεια δεν την είπα σε κανέναν. Προσπάθησα πολλές φορές ,να πω αυτά που ένιωθα, μα όταν έβλεπα στα μάτια τους οτι με θεωρούσαν ψεύτη, θύμωνα, πικραινόμουν , ήμουν βέβαια τότε μικρό παιδί και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με κατηγορούσαν για ψεύτη αφού εγώ ποτέ δεν είχα πεί ψέμματα.
Αργότερα άρχισα να λέω ψέμματα γλυκά, οτι ήθελαν ν’ακούσουν, τα πίστευαν, με μυθοποιούσαν, έλεγα οτι ήθελαν ν’ακούσουν.
Μεγάλωσα, τελείωσα το γυμνάσιο,έγινα άντρας πια στο λύκειο, το ένοιωθα.
Σαν να έφαγα χαστούκι και το κεφάλι μου ν’αλλάξε θέση, έβλεπα αλλιώς τα πράγματα.
Τα ψέμματα, μου έγιναν συνήθεια, οχι ψέμματα , παραμύθια γέμιζα τις αλήθειες μου. Τις έντυνα όμορφα με λαμπερά και όμορφα ψεμματάκια..
Ηταν πάντα καλοδεχούμενα.
θυμάμαι έντονα ενα βράδυ που δεν κοιμήθηκα καθόλου απο το κλάμα, το βράδυ είχα τσακωθεί άσχημα με τον πατέρα μου, δεν ντρέπομαι πια να το πώ, οτι μου είχε ρίξει εκείνο το βράδυ τις σφαλιάρες της ζωής μου, οχι για κάτι σοβαρό, το γιατί δεν το θυμάμαι ακριβώς, παρά μόνο οτι είχα ξεχάσει ενα κουβά έξω και μπήκε μέσα και με χτύπησε ..περισσότερα δεν έχω συγκρατήσει.
Το επόμενο πρωί που πήγα σχολείο ο πόνος μου ηταν μεγάλος, και τα σημάδια επίσης. Επρεπε να μιλήσω, στους φίλους μου τουλάχιστον, μα κανείς δεν θα πίστευε κατι τοσο απλό, αναγκάστηκα να ντύσω την αλήθεια μου.
Είπα λοιπόν οτι ο πατέρας μου με χτύπησε γιατί έκανα μια μεγάλη αταξία.
Η αταξία ήταν οτι κρέμασα την γάτα στο δέντρο εξω απ’ το σπίτι.
Τα χρόνια πέρασαν και χάθηκα μεσα σε δρόμους άσχημους της ζωής. Ακολούθησα τη νύχτα , ομως τα ψέμματα μου μ’έκαναν μύθο, μ’έκαναν επικίνδυνο άνθρωπο και δεν μπορούσα να παραδεχτώ τα ψέμματα μου γιατί τα είχα πιστέψει και ο ίδιος .
TSOYXTRA
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ?
Bαρεθηκα ολη μερα ν'ακουω για λεφτα..κριση..χρημα..παρανοια..
Δεν θελω χρημα..θελω να ζω χωρις αυτο...ποτε δεν υπηρχε χρημα..παντα ψευτικο ηταν..μια φουσκα που τωρα σκαει..μας εχουν σπασει τα νευρα.. που ειναι το χρημα? εδω το χρημα εκει το χρημα ..πουθενα το χρημα..ποιος πηρε το χρημα? ποιος εκλεψε? ολοι κλεβουν..οπως μπορει ο καθενας..ποιον να πρωτοκαθισεις στο σκαμνι?
"το σχειζοειδες συνδρομο της κλεπτομανιας " ...που να βγαλεις ακρη
Ακου τωρα..τι ακουω θεε μου?χρειαζομαστε ενα οραμα λεει ο αλλος..λες και το χρημα εχει οραμα?ρε που ζουν οι ανθρωποι?ο νομος του χρηματος ειναι ποιος θα επικρατησει..το δικιο του ισχυροτερου..ο νομος της ζουγκλας..
Για ποια δικαιοσυνη μιλανε? για ποια αξιοκρατια? η ζουγκλα εχει τετοια ιδανικα? λοιπον παρτε το αποφαση..ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΤΕΛΟΣ..
Βρειτε τροπους να επιβιωσουμε χωρις αυτο..οτι εχετε μαζεψει πολυ ηταν..ωρα να τα μοιραστειτε και με αλλους..οτι εχει ο καθενας να δινει..
Τι ειπα τωρα εε?
-εισαι στα καλα σου? εκει ρε θα το τοχω αδειο το σπιτι..αλλα τσαμπα δεν στο δινω να μεινεις..κι ας μην το χρειαζομαι...εγω εχω..εσυ τι εχεις? ειμαι υπερανω..εχω αξια..και υπεραξια..τουβλα και μπετον..
- μια χαρα χτισμενος εισαι..χαχα αν σε πουλησω ποσα πιανεις?
Ετσι εκει θα ριμαξουν ολα..μεχρι να μαθεις να μοιραζεσαι ανθρωπε..μεχρι να μαθεις..να δινεις αυτο που εχεις για να σου δωθει κατι αλλο..αυτο που χρειαζεσαι πραγματικα..κι οχι να συσσωρευεις πλουτο..εις βαρος των αλλων..
Ακομα δεν μεγαλωσες? ακομα δεν καταλαβες οτι ωριμοτητα ειναι να ζεις με ανασφαλεια? ακομα ψαχνεις να βρεις τη σιγουρη επενδυση? ακομα μια θεσουλα στο δημοσιο να βολευτεις..γιατι σου ειχαν πει οτι εφ'ορου ζωης θασαι τακτοποιημενος?
Τιποτα δεν ειναι σιγουρο σ'αυτον τον κοσμο..ουτε ο αερας που αναπνεεις..κι ας νομιζεις οτι ειναι τσαμπα..πληρωνεις και γι αυτον..πληρωνεις με την ψυχη σου..γιατι κι αυτον στον κλεβουν..την ψυχη σου εχουν στοχο..αυτην θελουν να σου παρουν..ακομα δεν το καταλαβες?
Αποφασισε...η θα μαθεις να ζεις με την ψυχη σου..η αλλιως πεθανε...κι ασε το χωρο ελευθερο ν'αναπνευσει κανενας αλλος..
και μην νομιζεις, τα λεω δυνατα για να τ'ακουω κι εγω..να δωσω μια κλωτσια και να πανε ολοι απο κει που ηρθαν..ολοι και ολα..να καθαρισει ο τοπος μια και καλη..
Ακου λεει οι γερμανοι θελουν την κερκυρα..αμμ εχει πουληθει αυτη δεν το μαθατε? οποιος προλαβε τον κυριον ειδε..κι αργησατε..ολα πουλημενα ειναι..μια και δυο και τρεις..η υποθηκη της υποθηκης ω υποθηκη..και ψαξτε εσεις να βρειτε ποιος τα πηρε..για ψαξου καλα..την ψυχη σου την εχεις? η στην πηραν κι αυτη? εμεινε τιποτα? η μονο ιχνη?γιατι με ιχνη δεν προχωρας φιλε μου..θα γινουν τοσα που θα τρεμουν τα αδυναμα ποδαρακια σου,ορεξη ναχεις να βλεπεις..
Που πας στον πολεμο ρε χωρις ασπιδα..λαχανο θα σε φανε...
Λοιπον ακου..ετοιμασου..πλυσου ...γδυσου..φανερωσε την ψυχη σου και μην φοβασαι τιποτα..αυτη γνωριζει πως να σε προστατεψει..ακολουθησε την επιτελους γιατι μου εσπασες τα νευρα..κι η υπομονη μου εξαντληθηκε..γιατι αμα δεν προχωρησεις εσυ δεν μπορω να προχωρησω ουτε εγω , εχεις σταθει μπροστα μου και μου κλεινεις το δρομο..
αιντε προχωρα επιτελους..να παμε παρακατω...και φτανει να φοβασαι..ολο φοβασαι ,φοβασαι ,αφου ειπαμε φοβος δεν υπαρχει..ε αφου φτασαμε ως εδω..θα παμε και παρακατω..θα την βρουμε την ακρη..
Θα το βρουμε και το υπολοιπο...κινησου..προσανατολισου..συντονισου..δεν εισαι μονος σου εδω ...μπορει ναμαστε οι λιγοτεροι αλλα αρκετοι και ειναι ωρα να την κανουμε απο δω..η εξοδος κινδυνου κατα που πεφτει ? μη μου πεις οτι δεν προεβλεψε ο θεουλης στη δημιουργια μια εξοδο κινδυνου?
οκ..ξερω,ωρα να βρω καμμια ραχουλα...
Δεν θελω χρημα..θελω να ζω χωρις αυτο...ποτε δεν υπηρχε χρημα..παντα ψευτικο ηταν..μια φουσκα που τωρα σκαει..μας εχουν σπασει τα νευρα.. που ειναι το χρημα? εδω το χρημα εκει το χρημα ..πουθενα το χρημα..ποιος πηρε το χρημα? ποιος εκλεψε? ολοι κλεβουν..οπως μπορει ο καθενας..ποιον να πρωτοκαθισεις στο σκαμνι?
"το σχειζοειδες συνδρομο της κλεπτομανιας " ...που να βγαλεις ακρη
Ακου τωρα..τι ακουω θεε μου?χρειαζομαστε ενα οραμα λεει ο αλλος..λες και το χρημα εχει οραμα?ρε που ζουν οι ανθρωποι?ο νομος του χρηματος ειναι ποιος θα επικρατησει..το δικιο του ισχυροτερου..ο νομος της ζουγκλας..
Για ποια δικαιοσυνη μιλανε? για ποια αξιοκρατια? η ζουγκλα εχει τετοια ιδανικα? λοιπον παρτε το αποφαση..ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΤΕΛΟΣ..
Βρειτε τροπους να επιβιωσουμε χωρις αυτο..οτι εχετε μαζεψει πολυ ηταν..ωρα να τα μοιραστειτε και με αλλους..οτι εχει ο καθενας να δινει..
Τι ειπα τωρα εε?
-εισαι στα καλα σου? εκει ρε θα το τοχω αδειο το σπιτι..αλλα τσαμπα δεν στο δινω να μεινεις..κι ας μην το χρειαζομαι...εγω εχω..εσυ τι εχεις? ειμαι υπερανω..εχω αξια..και υπεραξια..τουβλα και μπετον..
- μια χαρα χτισμενος εισαι..χαχα αν σε πουλησω ποσα πιανεις?
Ετσι εκει θα ριμαξουν ολα..μεχρι να μαθεις να μοιραζεσαι ανθρωπε..μεχρι να μαθεις..να δινεις αυτο που εχεις για να σου δωθει κατι αλλο..αυτο που χρειαζεσαι πραγματικα..κι οχι να συσσωρευεις πλουτο..εις βαρος των αλλων..
Ακομα δεν μεγαλωσες? ακομα δεν καταλαβες οτι ωριμοτητα ειναι να ζεις με ανασφαλεια? ακομα ψαχνεις να βρεις τη σιγουρη επενδυση? ακομα μια θεσουλα στο δημοσιο να βολευτεις..γιατι σου ειχαν πει οτι εφ'ορου ζωης θασαι τακτοποιημενος?
Τιποτα δεν ειναι σιγουρο σ'αυτον τον κοσμο..ουτε ο αερας που αναπνεεις..κι ας νομιζεις οτι ειναι τσαμπα..πληρωνεις και γι αυτον..πληρωνεις με την ψυχη σου..γιατι κι αυτον στον κλεβουν..την ψυχη σου εχουν στοχο..αυτην θελουν να σου παρουν..ακομα δεν το καταλαβες?
Αποφασισε...η θα μαθεις να ζεις με την ψυχη σου..η αλλιως πεθανε...κι ασε το χωρο ελευθερο ν'αναπνευσει κανενας αλλος..
και μην νομιζεις, τα λεω δυνατα για να τ'ακουω κι εγω..να δωσω μια κλωτσια και να πανε ολοι απο κει που ηρθαν..ολοι και ολα..να καθαρισει ο τοπος μια και καλη..
Ακου λεει οι γερμανοι θελουν την κερκυρα..αμμ εχει πουληθει αυτη δεν το μαθατε? οποιος προλαβε τον κυριον ειδε..κι αργησατε..ολα πουλημενα ειναι..μια και δυο και τρεις..η υποθηκη της υποθηκης ω υποθηκη..και ψαξτε εσεις να βρειτε ποιος τα πηρε..για ψαξου καλα..την ψυχη σου την εχεις? η στην πηραν κι αυτη? εμεινε τιποτα? η μονο ιχνη?γιατι με ιχνη δεν προχωρας φιλε μου..θα γινουν τοσα που θα τρεμουν τα αδυναμα ποδαρακια σου,ορεξη ναχεις να βλεπεις..
Που πας στον πολεμο ρε χωρις ασπιδα..λαχανο θα σε φανε...
Λοιπον ακου..ετοιμασου..πλυσου ...γδυσου..φανερωσε την ψυχη σου και μην φοβασαι τιποτα..αυτη γνωριζει πως να σε προστατεψει..ακολουθησε την επιτελους γιατι μου εσπασες τα νευρα..κι η υπομονη μου εξαντληθηκε..γιατι αμα δεν προχωρησεις εσυ δεν μπορω να προχωρησω ουτε εγω , εχεις σταθει μπροστα μου και μου κλεινεις το δρομο..
αιντε προχωρα επιτελους..να παμε παρακατω...και φτανει να φοβασαι..ολο φοβασαι ,φοβασαι ,αφου ειπαμε φοβος δεν υπαρχει..ε αφου φτασαμε ως εδω..θα παμε και παρακατω..θα την βρουμε την ακρη..
Θα το βρουμε και το υπολοιπο...κινησου..προσανατολισου..συντονισου..δεν εισαι μονος σου εδω ...μπορει ναμαστε οι λιγοτεροι αλλα αρκετοι και ειναι ωρα να την κανουμε απο δω..η εξοδος κινδυνου κατα που πεφτει ? μη μου πεις οτι δεν προεβλεψε ο θεουλης στη δημιουργια μια εξοδο κινδυνου?
οκ..ξερω,ωρα να βρω καμμια ραχουλα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)