Η σπουδαιότητα της ασημαντότητας

Η σπουδαιότητα της ασημαντότητας

Ηλιόλουστη μέρα σήμερα ,παίρνω άδεια απο την σημαία και αποφασίζω να κάνω έναν περίπατο στο δάσος ,υπάρχουν ακόμα σ αυτήν την περιοχή.Παίρνω το «κάρο»με τα 120 χορτάτα άλογα και σε 10 λεπτά είμαι εκεί ,ξεζεύω τα ζώα, και παίρνω το μονοπάτι με τα πόδια. Αφού περπατώ μισή ωρίτσα στ’ αυτιά μου φθάνουν οι έντονοι βρυχηθμοί της τεχνολογίας,.βγαίνω σ’ ένα ξέφωτο που κάποτε ήταν δάσος και βλέπω τούς υλοτόμους με τα’ αλυσσοπρίονα να ξυλεύουν κάποια πεσμένα δέντρα.,μόνο ένα τεράστιο δέντρο στέκεται όρθιο στην μέση του πουθενά.

« Γιατί δεν κόπηκε αυτό το δέντρο?»,ρωτάω τον πρώτο που συναντάω μπροστά μου .
«Ααα,το δέντρο αυτό είναι εντελώς άχρηστο, αφού το κάθε κλαδί έχει πολλούς κόμπους και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ,αλλά ούτε και για κάψιμο δεν είναι , αφού ο καπνός του είναι επικίνδυνος για τα μάτια ¨» μου απαντάει.

Πήρα τον δρόμο του γυρισμού σκεπτόμενος.
…Αν δηλαδή είμαστε ίσοι και όμορφοι θα γίνουμε έπιπλα στο σπίτι κάποιου?
…Αν είμαστε ανταγωνιστικοί και έξυπνοι κάποιοι θα μας χρησιμοποιήσουν?
…Η ζωή είναι χρησιμότητα ή γλέντι, τραγούδι και χορός?
…Αν παραμένεις άγνωστος και τελευταίος ,ποιός θα σ ενοχλήσει?

… και στο κάτω-κάτω

« το μόνο δέντρο που θα προσφέρει δωρεάν την σκιά του στον περιπατητή είναι αυτό που δεν κόπηκε»



Αντωνης

...ξερω κατι τυπους...

Ξέρω κάτι τύπους που κάνουν πολλά άπρεπα πράγματα κατά τους νόμους των ανθρώπων
Μα η ψυχή τους είναι αθώα παιδική
Δεν έχει τίποτα κακό να δείξει
Δεν πείραξαν ποτέ για το κέρδος
Ούτε υπόταξαν κανέναν
Σκλάβο, δουλικό να κάνουν
Υπερεγωϊστικά νομίζοντας ότι έτσι είναι σωστό να γίνει.

Ξέρω κάτι τύπους
Που πασχίζουν να σου μιλήσουν χωρίς φωνές
Που διώχνουν την αμφιβολία της ύπαρξης
Που χορεύουν στα έγκατα της ψυχής
Σαν φωτεινοί άγγελοι διασκεδάζουν και γλεντούν στο μεγαλείο της

Ξέρω κάτι τύπους
Που αν τώρα βρίσκονται έτσι εδώ
Σε συντρίμμια άτεχνα κομματιασμένοι
Με την ανάσα τους ν΄ακούγεται βαριά
Κι έναν ήχο άγριο – απόκοσμο –
Απ΄την κόλαση φερμένο μέσα τους να τριγυρίζει
Είναι που σε βλέπουν γοητευμένο φίλε μου
Μέσα από ήχουν γέλιων και απαλών ψεμάτων
Μέσα από φαινομενικά χρυσές ευκαιρίες – ανόητες –
Να πλέκεις σφιχτά τη φυλακή σου
Χάνοντας την ευκαιρία να πετάξεις ψηλά
Να γίνεσαι δηλητηριώδες φίδι μοχθηρό που σέρνεται στο χρόνο
Άγριος δεσμοφύλακας της ψυχής σου
Που αγρυπνά καιροφυλακτώντας υπνωτίζει τις αισθήσεις
Που στάζοντας δηλητήριο νεκρώνεις τις δημιουργικές σκέψεις

Ξέρω κάτι τύπους
Που καμία φορά ρωτάνε αν ξέρεις
Το χιούμορ της απελπισίας
Κι απάντηση δεν παίρνουν

Ξέρω κάτι τύπους
Που διαπερνούν το ψεύτικο διαμάντι
που πηδάνε πάνω απ΄τις παγίδες
Που μνήμης αλήθειες
Μέσα από αστρικά ταξίδια φέρνουν

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ

Ο θεός είναι μια δύναμη που την αισθάνεσαι μέσα σου, ή την αισθάνεσαι, ή όχι.
Από τη στιγμή που ερχόμαστε σ’αυτόν τον κόσμο, η δύναμη είναι αμετάκλητα
συνδεδεμένη μαζί μας και ως εκ τούτου εμείς είμαστε πλήρως υπεύθυνοι για το τι θα κάνουμε με την ζωή μας.

Δεν υπάρχει λοιπόν Μοίρα. Σίγουρα όμως υπάρχει Τύχη.Παίζει μάλιστα τοσο σοβαρό ρόλο μερικές φορές ,που οι Αρχαίοι Ελληνες την είχαν ανάγει σε θεά .
Βλέπετε, δεν μπορούν όλες οι γυναίκες να πετάξουν κεραμίδα και να πετύχουν τον Πύρρο βασιλιά, στα 50 μέτρα, στο δόξα πατρί.Αυτό είναι τύχη.

Η άγνοια, ο φόβος, η αλαζονεία και η έλλειψη αυτογνωσίας, οδηγούν τον άνθρωπο στον εγωκεντρισμό.΄Ετσι ξεπήδησε ο ένας θεός που δημιούργησε το σύμπαν για να το κάνει δώρο στο τελειότερο δημιούργημα του, εμάς δηλαδή.
Τώρα ποιανού ,Πάνσοφου θεού μπορεί το τελειότερο δημιούργημα να είναι ο Ψωμιαδης, θα σας γελάσω..

Αυτό βέβαια αποδεικνύει ότι ακόμα κι ο θεός δεν είναι τέλειος.Παρ’όλα αυτά ο κύριος ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος είναι κατ’εικόνα και ομοίωση του. Κι επειδή ποτέ δεν έγραψε ότι οι φώκιες είναι κατ’εικόνα και ομοίωση του, οι άνθρωποι σαν ανώτερα όντα της δημιουργίας , συμπέραναν ορθώς ότι έχουν λόγο ζωής και θανάτου πάνω σε κάθε πλάσμα της φύσης άλλα και σ’αυτήν την ίδια τη φύση,αφού δημιουργήθηκε για να φιλοξενήσει τη μεγαλειότητα του.

Γι αυτό το λόγο και οι ωκεανοί γίνανε τόσο βαθείς. Που αλλού θα μπορούσαμε να πετάμε τα πυρηνικά και άλλα απόβλητα μας, χωρίς να ενοχλούνται οι μύτες μας?
΄Οσο για τα δάση , αν δεν γινόντουσαν τόσο πυκνά, πώς θα μπορούσαμε να κρύβουμε τόσο τέλεια , τις σερβιέτες και τις παλιές μπανιέρες μας?
Μερικοί βέβαια είναι απίστευτα ανυπόμονοι και προκειμένου να τ’ανακαλύψουν ταχύτερα , τα καίνε..ε!! κανείς δεν είναι τέλειος, είπαμε.

Ο θεός για να διευκολύνει τον άνθρωπο στο δύσκολο έργο , του χάρισε το μεγαλύτερο δώρο από δημιουργίας κόσμου, ΤΟ ΧΡΗΜΑ. Βέβαια το χρήμα είναι τόσο ΟΥΑΟΥ.., εφεύρεση που οι άνθρωποι για πρώτη φορά έφτασαν στο σημείο ν’αναρωτηθούν μήπως είναι ο χρυσός, κατ’εικόνα και ομοίωση του θεού και όχι αυτοί οι ίδιοι.
Τώρα βέβαια κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτή η ιδέα ήταν έργο του ΄Αρχοντα σκότους που σκοπό είχε, να σκορπίσει στους ανθρώπους την αμφιβολία. Το σίγουρο πάντως είναι ότι με την πάροδο του χρόνου, οι άνθρωποι άρχισαν να προσκυνάνε το χρήμα σαν έκφανση του θεού τους, αφού ο ίδιος επέμενε να δραστηριοποιείται μέσα από την αόρατη φύση του, που σε τίποτα δεν διευκόλυνε την ήδη νοσηρή κατάσταση.
Αρχής γενομένης, δεν μας προκαλεί καμμιά έκπληξη λοιπόν, γιατί ο άνθρωπος αφήνει τον συνάνθρωπό του να πεθαίνει, όταν δεν εχει να του προσφέρει το χρηματικό αντίτιμο των φαρμάκων. ΄Η και γιατί εξ’αρχής δημιουργεί φανταστικές αρρώστειες που πρέπει να γιατρευτούν από άλλα φανταστικά πανάκριβα φάρμακα.
Αλλά έτσι κι αλλιώς ο χρυσός είναι η ύψιστη αντανάκλαση του θείου. Ο χρυσός βλέπετε είναι άφθαρτος , ο άνθρωπος όχι.,στην μάχη λοιπόν του ανθρώπου να φτάσει κοντύτερα στο θεό του, θυσίασε το συνάνθρωπο του και οδεύοντας προς τη λάμψη που τον μαγνήτιζε, θυσίασε και όλα τα υπόλοιπα, χάνοντας οριστικά την επαφή του με τον πραγματικό θεό που όπως είπα και στην αρχη ,είναι μέσα μας και ή την έχεις η δεν την εχεις.


Aris

.......ΖΩΗ ?

Δύο γονίδια ενώνονται, και γεννιέσαι,τυχαίο γεγονός, χωρίς να αναρωτηθούν, χωρίς να σε ρωτήσουν.
Εννια μήνες ζεις σε υγρο κελι προστασιας και ξαφνικα παραδιδεσαι στο κοσμο,στις αγκαλιες και πνιγεσαι στο κλαμα , ισως γιατι σου λειπει η γυαλα σου.

Ξαφνικα, αποκτας υποσταση,ενα ονομα και εναν αριθμο και αρχιζουν να ‘χουν δικαιωμα πανω σου, γονεις, θειοι, υπολοιποι συγγενεις,κρατος και εξουσια, σε βαφτιζουν, κουβαλας μια ακομα αλυσιδα , της πιστης , εχεις εκτος
απο κρατικους και θρησκευτικους κανονες να ασπαστεις.

Μεσα στα οχι και τα μη μεγαλωνεις, σ’ ενα σχολειο σε κλειδωνουν,
τη φαντασια σου πληγωνουν, την εκφραση περιοριζουν και τα ονειρα σου , τα σβηνουν.
Και εκει που εισαι ευπλαστος, γεματος ορμονικες εκρηξεις, σε βομβαρδιζουν
με διαχωρισμους και προκαταληψεις καλος - κακος , ομορφος - ασχημος,
μαυρος-ασπρος , κιτρινος… ομαδοποιεισαι και ευκολα ελεγχεσαι.

Για μια αλλη φορα σε παραδιδουν. Αυτη τη φορα στο κοσμο τους.
Συμβιβαζεσαι με οσα σου δινουν, συμβιβαζεσαι μ’ ενα συντροφο, συμβιβαζεσαι με τη δουλεια σου, συμβιβαζεσαι με τον εαυτο σου και τοτε μοιραια , με τη σειρα σου, γεννας ελευθερους φυλακισμενους, αλλους εργατες και αλλους συμβιβασμενους..

Καποτε ξυπνας και ζεις στο ψεμμα , καταλαβαινεις οτι ζεις στην ανυπαρξια της ιδιας σου της υπαρξης.
Οτι εσυ και οι γυρω σου, ειστε πλανητες, που παραλληλα κινειστε και τυχαια μια στιγμη βρεθηκατε.

Μα ειναι αληθεια ,καποτε γεννιεσαι και καποτε πεθαινεις.




Νικολας.