Η μαμά στο Μπόμπο:
- Τι θες να γίνεις παιδί μου όταν μεγαλώσεις;
- Εγώ, μαμά;
- Ναι, παιδί μου.
- Εγώ, μαμά, θέλω να βγάλω πολλές τούφες! Τούφες εδώ… εκεί… κι εκεί…., απάντησε ο Μπόμπος δείχνοντας διάφορα σημεία του σώματός του.
Η μαμά ανήσυχη τον κοιτά με απορία:
- Τι είναι αυτά που λες, παιδί μου; Τούφες; Γιατί;
- Ναι ρε μαμά. Τούφες! Δε βλέπεις την αδερφή μου που έχει μόνο μία τούφα ανάμεσα στα πόδια της, πόσα χρήματα βγάζει;
Η «τούφα» είναι το μήνυμα, η ουσία, ο στόχος, η «Ιθάκη» του κάθε ανθρώπου σήμερα. Αυτή κυβερνάει τον κόσμο, αυτή κινεί τα νήματα, αυτή είναι το Σύστημα. Ένα σύστημα αδηφάγο, αχόρταγο και αιμοβόρο. Ακολουθείς τη ροή; Δεν κινδυνεύεις. Πας κόντρα; Κάνε την προσευχή σου – αν πιστεύεις (γιατί και η πίστη είναι μέρος του συστήματος!).
Χάνεις επαφή με τον Άνθρωπο και δένεσαι περισσότερο με τις «τούφες» σου. Το σύστημα ανοίγει το στόμα του και σαν μια πελώρια Χάρυβδη σε καταπίνει και μετά φτύνοντας τα κόκαλα ρεύεται μακρόσυρτα. Κι εσύ πηγαίνεις μπροστά – υποτίθεται – σαν πρόβατο επί σφαγή υπνωτισμένος από τα διάφορα αλλά αδιάφορα ερεθίσματα του τέρατος. Είσαι θύμα, χωρίς να το ξέρεις, και φέρεσαι σα θύτης θέλοντας να φαίνεσαι το θύμα.
Διαμαρτύρεσαι σιωπηλά για τον πενιχρό μισθό σου αλλά δε φωνάζεις για να μη χάσεις τη δουλειά σου και απομακρυνθείς από το σύστημα. Κατηγορείς το διπλανό σου, το φίλο σου, τον ξάδερφό σου ότι χρησιμοποίησε «δόλια» μέσα για να διοριστεί κι εσύ φιλάς καθημερινά κατουρημένες ποδιές για να κρατηθείς στη θεσούλα σου, στη βόλεψή σου. Κριτικάρεις τη νεοδιοριζόμενη γραμματέα με τη μίνι φούστα αλλά κάνεις sex μαζί της για να την έχεις από κοντά και να τη χρησιμοποιήσεις στην πρώτη ευκαιρία για την άνοδό σου. Βρίζεις και θυμώνεις με τον πολιτικό, που εσύ ψήφισες, όταν εξαγγέλλει τα νέα μέτρα φορολογίας καθισμένος αναπαυτικά στο μοντέρνο καναπέ σου απολαμβάνοντας τη ζεστασιά του νεόχτιστου σπιτιού σου παρέα με μια παγωμένη μπύρα και αγκαλιά με την καλλονή στην οποία μεταμορφώθηκε η γυναίκα σου από εσωτερική της ανασφάλεια μη χάσει το κελεπούρι. Παντρεύεσαι και κάνεις παιδιά για την κοινωνική σου εικόνα και μετά τα οδηγείς σε μια ατέλειωτη μοναξιά γιατί «δεν έχεις χρόνο» εξαιτίας της κουραστικής σου δουλειάς. Ξεσπάς τα νεύρα σου πάνω τους αφού εσύ έχεις δημιουργήσει τις «ανάγκες» σου από την καταναλωτική σου μανία. Και το χειρότερο; Τα ξυλοφορτώνεις γιατί δεν έμαθαν την Ιστορία καλά ή δεν έφεραν καλούς βαθμούς και δεν θα μπουν έτσι στο πολυπόθητο Πανεπιστήμιο που θα τους οδηγήσει σε μια θέση στο σίγουρο Δημόσιο. «Για το καλό σου γίνονται όλα, για να είσαι εσύ εξασφαλισμένος αύριο» - το αιώνιο και τετριμμένο πια σλόγκαν σου, παρμένο από το cd που πουλάνε στο παζάρι.
Και μετά απ’ όλα αυτά λες: «Άτιμο το σύστημα! Άδικο το σύστημα!», χτενίζοντας τις τούφες σου και αναθεματίζοντας τη στιγμή που γεννήθηκες.
Σήκω, φώναξε, βρίσε, ξέσπασε το θυμό σου, βρες και πάλι τον Άνθρωπο μέσα σου. Σταμάτα να βαυκαλίζεσαι και να μοιρολογείς για τα «χαμένα» σου χρόνια και αντιστάσου. Ξύρισε τις τούφες σου, διεκδίκησε τα δικαιώματά σου, καταπολέμησε την εσωτερική σου διαφθορά, πολέμησε το σύστημα και λυτρώσου!
Μη φοβηθείς για τον τίτλο του anti-system που θα σου δώσουν – δεν είσαι ο μόνος αν κοιτάξεις καλά γύρω σου – γιατί είναι ο πιο τιμητικός τίτλος που θα έχεις κατακτήσει!! Και μαζί θα έχεις κερδίσει και την ίδια σου την ψυχή από το βέβαιο θάνατό της…
Κατερίνα
