ΚΙΡΑΝΑ- Η χώρα του αλλού - 11ο μέρος - Η μάχη της αδράνειας.

11ο μέρος 
                                                          Η μάχη της αδράνειας 


- Σου επιτίθεται η αδράνεια Κοράν και είναι από το πιο τρομερά όπλα που έχει ο Γκορ, σου επιτίθεται η αδράνεια.

Η φωνή αυτή ήταν γλυκιά ανδρική φωνή.

- Μου επιτίθεται η αδράνεια; Πως μου επιτίθεται η αδράνεια; Μπορεί και επιτίθεται η αδράνεια; Η αδράνεια είναι αδράνεια, δεν κινείται. Επομένως δεν μπορεί να επιτεθεί.

- Κοίταξε το δάσος σου Κοράν, κοίταξε το δάσος σου, σου επιτίθεται η αδράνεια.

Ξαφνικά ο χρόνος άρχισε να χάνεται. Η κίνηση του δάσους είχε σταματήσει. Η ήλη του ήταν ακίνητη. Ένα χωνί στο βάθος του δάσους, εκεί που δεν έφτανε το μάτι των παιδιών, τα ρουφούσε όλα. Ξερίζωνε τα δέντρα που σαν ιπτάμενοι δίσκοι με φοβερή ταχύτητα εξαφανίζονταν μέσα στο χωνί. Το ίδιο και τα λουλούδια, ο δρόμος άρχισε να διπλώνεται σαν χαλί και να πετάει προς το χωνί και ο αιθέρας συρρικνωνόταν και έγινε μια κίτρινη μάζα που το χωνί την τραβούσε και αυτή. Το χωνί τα ρουφούσε όλα.

- Τι τα τραβάει δάσκαλε; σκεπτορώτησε ο Κοράν.

- Τα έλκει είναι η έκφραση Κοράν, τα έλκει. Η αδράνεια τα έλκει, μπορεί να τα κάνει όλα μια μικρή τελεία, είναι από τα πιο φοβερά όπλα του Γκορ.

- Και πως θα την αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση; Εγώ γνώριζα ότι η αδράνεια δεν κάνει τίποτα. Αυτή είναι άλλη αδράνεια;

- Ούτε και εμείς ξέρουμε αυτή την αδράνεια, σκέφτηκαν και οι υπόλοιποι.

- Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η γνώση είναι μέσα σας. Μπορεί να μην έχετε ακούσει για την αδράνεια αυτή, αλλά η γνώση της είναι μέσα σας. Ξέρεις πως θα την αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση Κοράν. Έχεις το αντίστοιχο τάγμα του λόγου σου. Αλλά για σκεφτείτε όλοι, γιατί θελήσατε να ξεκινήσετε για την Κιράνα;

- Για τη δόξα, για τι άλλο; σκέφτηκε ο Ανος. Τη σκέψη του αυτή την ακολούθησαν και οι υπόλοιποι με τη δική τους.

- Από φιλοδοξία λοιπόν. Για να κάνετε τη Σινίτρα την πιο διάσημη παιδική ομάδα στον κόσμο. Και αυτό χωρίς να γνωρίζετε τι είναι η Κιράνα. Βασιστήκατε σε ότι είχατε ακούσει. Έτσι δεν είναι;

Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι ο δάσκαλος αυτός έλεγε βλακείες. Αυτή ήταν η αλήθεια και την αλήθεια τη γνώριζαν. Ο δάσκαλός τους συνέχισε.

- Αν γνωρίζατε τις δυσκολίες αυτού του ταξιδιού θα ξεκινούσατε; Αν γνωρίζατε τους κινδύνους αυτού του ταξιδιού θα ξεκινούσατε; Αν γνωρίζατε όσα δεν γνωρίζατε όταν ξεκινήσατε το ταξίδι αυτό, θα κάνατε το ίδιο; Η επιλογή σας θα ήταν ακριβώς η ίδια αν είχατε τότε τη γνώση που έχετε σήμερα;

Οι σκέψεις τους μπερδεύτηκαν. Αλλά μια σκέψη του Κοράν άρχισε να ξεκαθαρίζει λίγο τα πράγματα.

- Είχαμε αποφασίσει το δρόμο αυτό να τον δείξουμε σε όλους και όχι να τον κρατήσουμε μόνο για τον εαυτό μας.

Αυτό ήταν αλήθεια, όλοι το θυμήθηκαν.

- Και τι σημαίνει αυτό; Πως ότι κάνατε δεν το κάνατε από φιλοδοξία αλλά από τη θέλησή σας να δείξετε κάτι καλό σε όλους; Και αυτό φιλοδοξία δεν είναι; Μια άλλη μορφή της φιλοδοξίας. Επομένως η φιλοδοξία σας οδήγησε εδώ και για το λόγο αυτό σας επιτίθεται η αδράνεια. Όπως η φιλοδοξία σας έλκει σε κάτι που πιθανόν να μην κάνατε αν γνωρίζατε τις δυσκολίες του έτσι και η αδράνεια έλκει το δάσος και σε λίγο θα το διαλύσει. Τι θα κάνετε για αυτό; Πως θα αντιμετωπίσετε την αδράνεια;

Η Μάλι έκανε μια σκέψη…

- Μπορεί να ξεκινήσαμε από φιλοδοξία αλλά η ερώτηση που κάνουμε τώρα που έχουμε δει είναι αν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω ή να πάμε μπροστά γνωρίζοντας ότι μπορεί να δούμε και πράγματα πιο τρομερά από αυτά. Τι θέλουμε πραγματικά; Και αυτή είναι μια πραγματική επιλογή που θα πρέπει να κάνουμε όλοι τώρα.

- Μπροστά, μπροστά, σκέφτηκαν όλοι. Και ξαφνικά μια λέξη τους ήρθε στο μυαλό. Κίνηση, δεν υπήρχε και τίποτε άλλο από την κίνηση.

Ο Κοράν φώναξε.

- Στρατιώτες της κίνησης στη θέση σας.

Ένα λευκό σύννεφο από κάτασπρα περιστέρια ξεχύθηκε μπροστά τους και τράβηξε για το βάθος εκεί που το μάτι χανόταν. Εκεί όπου βρισκόταν αυτό το φοβερό χωνί που τα ρουφούσε όλα. Τα περιστέρια άρχισαν να κάνουν κύκλους γύρω από το χωνί. Στην αρχή σιγά, σιγά και μετά όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα και περιστροφικά γύρω από το χωνί της αδράνειας. Σε λίγο το φοβερό χωνί άρχισε να συρρικνώνεται ώσπου στο τέλος εξαφανίσθηκε σαν μια μικρή τελεία και το δάσος του Ηλ άρχισε να ξαναστήνεται όπως ακριβώς είχε ξεριζωθεί. Τα δέντρα πετούσαν ανάποδα αυτή τη φορά και πήγαιναν στη θέση τους, το καταπράσινο λιβάδι στρωνόταν σαν χαλί, ο λευκός δρόμος το ίδιο, τα λουλούδια πετώντας προς τα πίσω πήραν με τη σειρά τους το χώρο τους και ο αιθέρας, ο χρυσοκίτρινος αιθέρας άρχισε να γυρίζει προς τα πίσω όπως ακριβώς είχε ρουφηχτεί πριν από λίγο από την αδράνεια. Σε λίγο όλα ήταν στη θέση τους. Και σε μια στιγμή γύρισε και ο χρόνος. Η ήλη άρχισε να κινείται, το δάσος του Ηλ άρχισε να κινείται.

- Δεν την είδα την αδράνεια, σκεπτοείπε στο δάσκαλό του ο Κοράν.

- Δεν την βλέπεις την αδράνεια Κοράν μέχρι να μάθεις πως λειτουργεί. Απλά γνωρίζεις ότι υπάρχει και είναι παντού. Γνωρίζεις ότι έλκει τα πάντα. Αυτό πρέπει να το γνωρίζεις και να ξέρετε όλοι σας ότι μόνο η πραγματική κίνηση διώχνει την αδράνεια. Μόνο η πραγματική κίνηση εξουδετερώνει την αδράνεια. Κοίταξε το λευκό στρατό της κίνησης Κοράν.

Τα λευκά περιστέρια άρχισαν να αλλάζουν και το άσπρο σύννεφο πήρε ένα πρασινογάλαζο χρώμα και το χρώμα αυτό άρχισε να διαπνέει όλο το δάσος, πρασινογάλαζες γραμμές που κινούνταν ακανόνιστα στο χώρο του δάσους δίνοντας μια άλλη εικόνα, μια άλλη πνοή, παίρνοντας διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς να ακολουθούν κάποιον άνεμο, αλλά κινούμενες μόνες τους, χωρίς καμία υποβοήθηση ή έλξη, χωρίς καμία απολύτως δύναμη να τα πηγαίνει οπουδήποτε. Πήγαιναν απλά μόνο όπου η κίνηση της ύλης του δάσους τις καλούσε.

- Αυτή είναι η κίνηση Κοράν. Το κινούμενο δεν είναι κίνηση γιατί το κινούμενο μπορεί να έλκεται. Δεν είναι πανέμορφη; Η κίνηση έχει σημασία και όχι το κινούμενο. Να θυμάσαι ότι όταν δεν κινείσαι, έλκεσαι. Πως σας φαίνεται το δάσος σας τώρα;

Δεν είχαν να πουν τίποτα. Τέτοιο θέαμα δεν υπήρχε σε ολόκληρο τον κόσμο. Τέτοια εικόνα δεν θα μπορούσε να ζωγραφίσει ούτε και ο καλύτερος ζωγράφος και ας μην είχαν ιδέα από τα ονόματα των ζωγράφων.

Αφαίρεση

Ώσπου ξαφνικά δεκάδες μαύροι καλικάντζαροι κακάσχημοι, χωρίς στόμα, με μυτερά αυτιά και με τρία μάτια στη σειρά, χωρίς ρούχα παρά μόνο με ένα ένδυμα στη μέση τους, καμπουριασμένοι και με μακριά γαμψή μύτη, άρχισαν να κατακλύζουν το πανέμορφο δάσος και να ξεριζώνουν τα λουλούδια, τα δέντρα, να ρουφάν τον αέρα και να αφαιρούν ότι υπήρχε και δεν υπήρχε. Όλοι τρόμαξαν. Σαν να ξεφύτρωσαν από τη μέση του πουθενά και ολοένα και πλήθαιναν και πλήθαιναν και πλήθαιναν και ξερίζωναν και έσκαβαν και το λιβάδι του δάσους· και το δρόμο τον ξερίζωναν και το δάσος άρχισε να καταστρέφεται και ολοένα και πλήθαιναν αυτοί οι καλικάντζαροι. 

(συνεχίζεται )

ΚΙΡΑΝΑ- Η χώρα του αλλού- 10ο μέρος- Η μάχη με το ρήγμα του χρόνου

10ο μέρος 

                                                    Η μάχη με το ρήγμα του χρόνου 

- Είμαι ο καινούργιος σας δάσκαλος. Αυτή η μάχη που έρχεται είναι λίγο διασκεδαστική. Αλλά και πολύ επικίνδυνη και θα χρειαστείς πολύ σκέψη Κοράν για να τα καταφέρεις. Αυτή τη μάχη Κοράν, θα τη δώσεις μόνος σου. Μακριά από τη σκέψη των συντρόφων σου. Νομίζω ότι σου επιτίθεται το τάγμα του ρήγματος. Ο Γκορ μετά το τέρας στέλνει το ρήγμα. Παρατήρησέ το λίγο πως λειτουργεί και θα τα πούμε.

Ο Κοράν προσπάθησε σε μια ματιά να πάρει όλο τον ορίζοντα που είχε μπροστά του. Δεν έβλεπε τίποτε το διαφορετικό από τις άλλες φορές.

- Δεν υπάρχει τίποτε, σκεπτοείπε στο δάσκαλό του.

- Τι εννοείς Κοράν; Και αυτό που βλέπεις τι είναι;

- Εννοώ δεν υπάρχει τίποτε διαφορετικό από ότι έβλεπα πριν. Το λιβάδι, τα δέντρα, ο χρυσός αιθέρας, ο λευκός δρόμος με τα χαμογελαστά του λουλούδια, δεν έχει αλλάξει κάτι. Όλα ίδια είναι. Τι είναι το ρήγμα; Τι είναι αυτός ο στρατός που έχει ο Γκορ; Ούτε βλέπω το κίτρινο σύννεφο, ούτε και τους σιχαμερούς μαύρους στρατιώτες του.

- Έχεις δίκιο Κοράν, αυτό βλέπεις. Αλλά αυτό που βλέπεις υπάρχει;

- Φυσικά και υπάρχει, αφού το βλέπω.

Ο δάσκαλός του χαμογέλασε και σε μια στιγμή ο Κοράν ένοιωσε μια ζαλάδα και λιποθύμησε. Όταν άνοιξε τα μάτια του, το όμορφο δάσος είχε εξαφανισθεί. Στη θέση του δεν υπήρχε απολύτως τίποτε. Μπορείτε να φανταστείτε το τίποτα; Δεν έχει χρώμα, δεν έχει σχήμα, δεν έχει κίνηση, δεν έχει ζωή. Είναι τίποτα. Ο Κοράν είδε το τίποτα και το μόνο που επιβεβαίωνε την ύπαρξή του ήταν η σκέψη του. Δεν χρειαζόταν να κοιτάξει πουθενά, δεν υπήρχε τίποτα. Τότε φοβήθηκε. Δεν υπήρχε χρώμα, σχήμα, κίνηση. Ήταν μόνος του σε ένα χώρο όπου ακριβώς χωρούσε. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο από αυτό. Κάλεσε το δάσκαλό του πολλές φορές αλλά δεν ήρθε. Δεν πήρε καμία απολύτως απάντηση. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κινεί τα χέρια του και το σώμα του. Ούτε καν τα πόδια του, δεν υπήρχε χώρος για να κινηθεί. Αισθάνθηκε πνιγμένος, περιορισμένος, άρχισε να ιδρώνει και σε κάποια στιγμή άρχισε να κλαίει.

- Γιατί κλαις Κοράν; ξαναγύρισε η φωνή του δασκάλου του.

- Γιατί είμαι μόνος μου, δεν υπάρχει τίποτε εδώ. Που είναι οι φίλοι μου;

- Γιατί το λες αυτό; Υπάρχεις εσύ, αυτό είναι τίποτα;

- Ναι, αλλά εγώ δεν μπορώ να κινηθώ ούτε και με βλέπω. Είναι σαν να μην υπάρχω.

- Θα προτιμούσες να μην υπάρχεις Κοράν; Θα ήταν καλύτερα; Θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχες από το να νομίζεις ότι δεν υπάρχεις;

- Γιατί, εσύ το θεωρείς ύπαρξη αυτό; Είτε είμαι, είτε δεν είμαι, είναι άχρηστο.

- Αυτό είναι αλήθεια. Μια ύπαρξη που δεν υπάρχει είναι τίποτε. Τι είναι το τίποτα Κοράν; Το έξω από εσένα ή το μέσα σε σένα; Γιατί έξω από εσένα δεν υπάρχει όντως τίποτα, αν δεν υπάρχει κάτι μέσα σου. Αλλά μήπως τώρα που αντιλαμβάνεσαι ότι έξω από σένα δεν υπάρχει τίποτα θα ήθελες να κοιτάξεις λίγο μέσα σου; Ίσως εκεί βρεις κάτι. Τι θα έλεγες για αυτό; Αφού έξω δεν υπάρχει τίποτε που να σου τραβάει τη σκέψη και την προσοχή καλά θα ήταν να κοιτάξεις μέσα σου. Έχεις όλο το χρόνο και το χώρο για να το κάνεις αυτό. Δεν σε κυνηγάει τίποτε, δεν έχεις άλλο χώρο από τον εαυτό σου. Μπορείς να τον κοιτάξεις στο εσωτερικό του. Γιατί εξωτερικό, δεν υπάρχει.

- Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Μπορείς να μου εξηγήσεις τι εννοείς ?

- Είναι απλό Κοράν, αν κοιτάξεις λίγο μέσα σου μπορεί να βρεις κάτι, γιατί έτσι όπως σε βλέπω έξω από σένα δεν υπάρχει απολύτως τίποτα.

- Και τι να κοιτάξω μέσα μου; Τι υπάρχει μέσα μου για να κοιτάξω που θα μπορούσε να είναι κάτι;

- Τι αισθάνεσαι; Τι αισθάνεσαι κοιτάζοντας το τίποτα;

- Κενό, αισθάνομαι ένα κενό. Αισθάνομαι ένα ρήγμα.

- Μπορείς να το προσδιορίσεις; Μπορείς να προσδιορίσεις αυτό το κενό; ή διαφορετικά το ρήγμα, όπως λες;

- Όχι, απλά το αισθάνομαι. Και δεν ξέρω τι έγινε. Που πήγαν τα δέντρα, τα λουλούδια, το λιβάδι, που πήγαν όλα αυτά; Που είναι οι φίλοι μου; Και πότε έγινε αυτό; Πως έγινε αυτό;

- Το έξω Κοράν είναι το μέσα μας. Δεν υπάρχει τίποτε έξω που δεν υπάρχει μέσα μας. Ότι βλέπουμε, ότι αντιλαμβανόμαστε δεν είναι τίποτε άλλο από το εσωτερικό μας. Αν το εσωτερικό μας είναι τίποτε και το εξωτερικό μας είναι τίποτε. Αν το εσωτερικό μας είναι κάτι και το εξωτερικό μας είναι κάτι. Μπορείς να κυβερνήσεις αεροπλάνο;

- Όχι, γιατί δεν ξέρω.

- Ακριβώς. Για να κάνεις κάτι θα πρέπει να έχεις τη γνώση του. Για το τίποτε δεν χρειάζεσαι καμία γνώση. Για να αγαπήσεις θα πρέπει να γνωρίζεις τί είναι αγάπη, για να οργισθείς θα πρέπει να γνωρίζεις την οργή, για να γελάσεις θα πρέπει να έχει τη γνώση του αστείου, για ότι κάνεις θα πρέπει να έχεις την αντίστοιχη γνώση, αλλά για το τίποτε δεν χρειάζεται καμία γνώση. Γιατί το τίποτα, είναι τίποτα. Και τώρα αφού κατάλαβες τι είναι το εξωτερικό σχετικά με το εσωτερικό για πες μου τι είναι ο χρόνος; Έχεις τη γνώση του χρόνου;

- Ώρες, ο χρόνος είναι ώρες, ημέρες, εβδομάδες, αυτό είναι.

- Το βλέπεις αυτό πουθενά; Βλέπεις πουθενά ώρες, ημέρες, εβδομάδες, τις έχεις μέσα σου; Δεν τις έχεις μέσα σου, άρα δεν υπάρχουν ούτε και έξω. Τι ώρα είναι Κοράν, τι ημέρα, τι έτος, τι εβδομάδα; Μπορείς να μου πεις; Και μη μου πεις ότι δεν σε αντιλαμβάνεσαι. Επομένως σε αντιλαμβάνεσαι χωρίς το χρόνο σου; Γιατί αν ο χρόνος είναι ότι λες, τότε αυτό δεν υπάρχει. Και τι υπάρχει τώρα Κοράν; Τι υπάρχει τώρα; Υπάρχει το τώρα; Αφού δεν υπάρχει το χθες, ούτε το αύριο, πως μπορεί να υπάρχει το τώρα; Που είναι το τώρα Κοράν, μπορείς να μου το δείξεις; Γιατί εγώ δεν το βλέπω έτσι όπως εσύ εννοείς το χρόνο.

- Τίποτε, τώρα δεν υπάρχει τίποτε. Μόνο η συζήτηση μαζί σου υπάρχει.

- Άρα υπάρχει κάτι και αυτή είναι η συζήτηση μαζί μου. Και που είναι αυτή έξω ή μέσα σου;

- Μέσα μου, που αλλού να είναι; Αφού έξω δεν υπάρχει τίποτε.

- Πως μπορεί Κοράν κάτι που υπάρχει μέσα σου να μην υπάρχει έξω; Δεν είπαμε ότι το εσωτερικό είναι το εξωτερικό; Και αφού μέσα σου υπάρχει μια συζήτηση, αυτή θα έπρεπε να είναι και έξω. Σωστά ή λάθος;

- Έτσι είναι. Αλήθεια, είναι αυτό.

- Επομένως, που είναι έξω η συζήτηση αυτή; Τη βλέπεις;

Ο Κοράν για μια στιγμή χάθηκε. Ο δάσκαλός του τον είχε μπερδέψει. Σκέφθηκε, αλλά δεν μπόρεσε να δώσει καμιά απάντηση. Η σκέψη του άρχισε να χάνεται και το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν, «Δεν ξέρω. Δεν ξέρω…»

- Δεν πειράζει Κοράν. Δεν σου ζήτησε κανείς να ξέρεις. Οι περισσότεροι σου λένε να μάθεις, αλλά δεν μπορούν να σου πουν τι πρέπει να μάθεις. Τι είναι ο χρόνος; Μπορείς να μου πεις τι είναι ο χρόνος; Γιατί απέναντι στο ρήγμα του τίποτα, μόνο με το χρόνο μπορείς να κερδίσεις αυτή τη μάχη. Τι είναι ο χρόνος Κοράν; Αν απαντήσεις θα έχεις βρει το χρόνο και θα έχεις νικήσει το ρήγμα. Ο χρόνος είναι κάτι, το ρήγμα είναι τίποτα. Μπορείς να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση; Έχεις όση σκέψη χρειάζεται, γιατί ακόμα χρόνο δεν έχεις αφού δεν τον γνωρίζεις. Για την ακρίβεια, έχεις όσο χρόνο θέλεις, γιατί ακριβώς δεν έχεις χρόνο. Μπορείς να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση;

Ο Κοράν σκέφθηκε και τελείως αυθόρμητα είπε.

- Ο χρόνος είναι τελικά εμείς οι ίδιοι. Όπως ακριβώς είμαστε κάθε στιγμή. Στο χώρο μας. Δεν υπάρχει χρόνος χωρίς εμάς. Είμαστε εμείς οι ίδιοι, γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχω μόνο εγώ. Εμένα αντιλαμβάνομαι και τίποτε άλλο και τελικά ο χρόνος είναι εμείς οι ίδιοι κάθε στιγμή που αυτό το αντιλαμβανόμαστε. Αυτός είναι ο χρόνος.

- Πολύ σωστά Κοράν, τώρα θα ζαλιστείς λίγο, αλλά θα συνέλθεις.

Μια ελαφριά ζαλάδα, μια δίνη, ένα στροβίλισμα και ο Κοράν βρέθηκε σε μια άλλη διάσταση. Σε ένα βουνό. Γύρω του υπήρχαν αλυσοδεμένοι άνθρωποι που κτυπούσαν πέτρες με σφυριά. Προσπαθούσαν να τις σπάσουν. Αλλά το έκαναν με συγκεκριμένο ρυθμό.

- Τι είναι εδώ ; ρώτησε ο Κοράν.

- Ότι αντιλαμβάνεσαι. Τι αντιλαμβάνεσαι;

- Ανθρώπους να είναι δεμένοι και να κτυπούν πέτρες στο βουνό.

- Αυτή είναι η γνώση σου σήμερα. Γιατί άραγε βρέθηκες σε αυτό το βουνό; Και γιατί δεν κτυπάς και εσύ πέτρες;

- Δεν ξέρω, αλλά τι σημαίνει αυτό;

- Έχουν χρόνο αυτοί οι άνθρωποι Κοράν;

- Έχουν, αφού υπάρχουν και κτυπούν πέτρες, έχουν χρόνο.

- Αυτό βλέπεις εσύ, εκείνοι τι βλέπουν; Γνωρίζουν αν υπάρχουν; Το ξέρεις αυτό; Στο είπαν;

- Όχι, αυτό είναι αλήθεια.

- Επομένως έχουν χρόνο Κοράν αυτοί οι άνθρωποι;

- Δεν ξέρω, δεν μπορώ να αποφασίσω εγώ για αυτούς. Αυτό πρέπει να το απαντήσουν οι ίδιοι. Εκείνο που ξέρω είναι ότι αυτή τη στιγμή είμαι σε ένα ξερό βουνό που βλέπω άλλους να βαράνε πέτρες. Γιατί αυτό;

- Θα πρέπει να μου απαντήσεις σε μια ερώτηση. Γιατί δεν κτυπάς και εσύ πέτρες σε αυτό το βουνό;

Ο Κοράν σκέφθηκε αρκετά και δεν κουράστηκε να βρει την απάντηση. Είχε ήδη αρχίσει να κατανοεί σιγά, σιγά πως σκεφτόντουσαν οι δάσκαλοί του.

- Νομίζω γιατί είμαι παιδί ακόμα.

- Και τι σημαίνει αυτό Κοράν;

- Ότι έχω τη δυνατότητα να μην φτάσω στο σημείο να κτυπάω πέτρες όπως αυτοί.

- Και πως θα γίνει αυτό;

- Οι άνθρωποι αυτοί δεν έφτασαν τυχαία εδώ, δεν κατάλαβαν ποτέ τι έκαναν και τι ήθελαν και τελικά έχασαν το χρόνο τους.

- Δεν έφτασαν τυχαία εδώ; Εσύ πως έφτασες εδώ;

Τότε θυμήθηκε το γέρο που τους έδωσε το ρολόι του, πριν φτάσουν στο βράχο. …Όποιος δεν κατανοεί γιατί ο γέρος που κρατάει μπαστούνι το κρατάει, τότε φτιάχνει το δικό του μπαστούνι… και σκέφθηκε ότι δεν ήταν και τόσο τυχαίο το ότι βρέθηκε σε εκείνη τη στιγμή γιατί αν ο γέρος δεν είχε δώσει το ρολόι του πιθανόν να μην έμπαιναν ποτέ στο άρμα του Μοκίρ.

- Εσύ τι λες; Τυχαία δεν έφτασες; Τυχαία δεν σου δόθηκε το ρολόι από το γέρο; Τυχαία δεν ήταν όλα;

Ο δάσκαλός του τον ρωτούσε επίμονα.

- Θέλεις να πεις, δάσκαλε, ότι το ρήγμα είναι η τυχαία ζωή των ανθρώπων;

- Αν το έλεγα αυτό εσύ τι θα έλεγες ότι είναι ο χρόνος;

- Αυτό που ξέρω σήμερα είναι ότι ο χρόνος είναι η δική μου στιγμή.

- Τυχαία στιγμή; κάθε τυχαία στιγμή είναι χρόνος;

- Όχι, κάθε στιγμή που δεν έχει να κάνει με το πριν και το μετά αλλά με την ίδια τη στιγμή. Αυτός είναι ο χρόνος.

Δεν χρειάσθηκε να πει τίποτε άλλο και ξαφνικά βρέθηκε πάλι στη θέση που ήταν πριν έρθει ο δάσκαλός του. Κοίταξε το όμορφο δάσος και ξαφνικά εκεί που ήταν ακίνητο το είδε να κινείται, σαν ένα, σαν σύνολο. Δεν ήταν ακίνητο πλέον αλλά κινιόταν, κινιόταν με ελαφριές κινήσεις και η ακινησία είχε πάρει ζωή. Τα δέντρα κινιόντουσαν σε μια περίεργη κίνηση λες και ο χρόνος ήταν η ήλη τους, το λιβάδι κινιόταν με την ίδια κίνηση, ο δρόμος το ίδιο, τα λουλούδια το ίδιο. Ο χρόνος ήταν η κινητική τους ήλη. Δεν κινιόντουσαν στον εξωτερικό χώρο αλλά στον εσωτερικό τους χώρο, κινιόταν η ήλη τους. Αυτό κινιόταν, η ήλη τους.

- Αυτός είναι ο χρόνος Κοράν, αυτός κινεί τα πάντα. Αυτός κινεί την ήλη σε αυτό το δάσος και από εδώ και πέρα αυτό το θέαμα δεν θα το ξεχάσεις ποτέ. Η ακινησία που έβλεπες προηγουμένως όσο όμορφη και αν ήταν, δεν ήταν πραγματική. Θα το καταλάβεις αργότερα αυτό και σύντομα. Ο χρόνος κινεί την ήλη σε αυτό το δάσος Κοράν. Και αυτή τη μάχη την κέρδισες όταν κατανόησες ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σχέση μας με τη στιγμή και η γνώση που αυτή η στιγμή φέρνει. Το παρελθόν είναι μνήμη και δεν υπάρχει. Το μέλλον είναι προσδοκία και δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η γνώση της στιγμής και αυτή η γνώση δημιουργεί το χρόνο και ετοιμάσου για τον άλλο σου δάσκαλο γιατί ξεκινάει η νέα σας μάχη.

- Μπράβο Κοράν, ήταν η σκέψη όλων.

- Ασύλληπτο, σκέφθηκε.

(συνεχιζεται )

ΚΙΡΑΝΑ- Η χώρα του αλλού - 9ο μέρος - Η μάχη του μίσους .

9ο μέρος 

                                                 

                                                   Η μάχη του μίσους 

- Είμαι η τέταρτη δασκάλα σας και όπως και οι προηγούμενοι θα σας βοηθήσω να δώσετε την επόμενη μάχη σας. Μήπως ξέρετε τι σας επιτίθεται, ήδη;

- Τόσο γρήγορα; Δεν ξέρω, σκεπτοαπάντησε, βιαστικά, ο Κοράν.

Η σκέψη όλων συμφώνησε μαζί του.

- Το μίσος Κοράν, μετά τη χωριστικότητα ο Γκορ στέλνει το μίσος. Είστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσετε; Και αυτός είναι ένας από τους πιο φοβερούς στρατούς του Γκορ.

- Τη γνωρίζω τη λέξη αυτή. Είναι η μόνη που γνωρίζω και την έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές. Και από ότι βλέπω ο στρατός αυτός είναι ήδη πολύ κοντά, σκέφτηκε ταραγμένος ο Κοράν.

- Αυτό είναι αλήθεια, αλλά μήπως μπορείς να διακρίνεις πόσο κοντά είναι αυτός ο στρατός;

- Ένα τέρας είναι, ένα φοβερό τέρας και έρχεται γρήγορα προς τα πάνω μου, τρέχει πολύ γρήγορα. Έχει πολλά κεφάλια, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο τέρας στη ζωή μου και περνάει μέσα από το δάσος χωρίς να το αγγίζει, δεν καταστρέφει το δάσος όπως τα προηγούμενα, αυτό το τέρας έρχεται προς τα μένα. Εμένα θέλει να φάει.

- Ηρέμησε Κοράν είναι και αυτή μια μάχη. Αυτό είναι το τέρας του μίσους. Με τα πολλά κεφάλια, που λυσσαλέα επιτίθεται όπου βρει, με τις κοφτερές γλώσσες και τα ατσάλινα δόντια, με τις αγκαθωτές φτερούγες και κάθε κεφάλι βγάζει τόνους φωτιά, αν θέλει, και πράγματι αυτό το τέρας έρχεται προς τα πάνω σου. Δεν ενδιαφέρεται για το δάσος, για σένα ενδιαφέρεται. Θα το αντιμετωπίσεις ή όχι; Με ποιο στρατό Κοράν; Με ποιο στρατό;

- Δεν ξέρω, αρχίζει και πετάει και βέλη, πύρινα αγκαθωτά βέλη, τα βλέπω να πλησιάζουν.

- Σκέψου Κοράν, έχεις το στρατό να αντιμετωπίσεις το τέρας του μίσους. Και γρήγορα γιατί ολοένα και πλησιάζει. Ποιος σε μισεί Κοράν; Ποιον μισείς; Τι είναι εκείνο που μπορεί να νικήσει το μίσος;

- Κανένα δεν μισώ. Μπορεί να διαμαρτυρήθηκα κάποτε για την τιμωρία που μου έβαλαν οι γονείς μου επειδή άργησα να γυρίσω στο σπίτι, μπορεί να ευχήθηκα να εξαφανισθούν, αλλά δεν μισώ κανένα.

- Σε μισούν οι γονείς σου Λίνο; Σε μισούσαν τις φορές που σε κτύπησαν; Σε μισεί ο πατέρας σου όταν σε κτυπάει και από ότι λες έχει χέρι αρκούδας; Θέλεις πραγματικά να κοπεί αυτό το χέρι; Το τέρας έρχεται κατά πάνω σας.

Το τέρας του μίσους είχε φτάσει σε απόσταση αναπνοής και τα παιδιά την τελευταία στιγμή το μόνο που μπόρεσαν να σκεφτούν ήταν..

- Δεν κάναμε τίποτα κακό, μια ιδέα μας ήταν, μια ιδέα είναι το μίσος τίποτα περισσότερο από αυτό.

Περίμεναν να εξαφανισθούν από τη γη, περίμεναν να γίνουν μια μπουκιά σε ένα από τα στόματα του τέρατος αλλά άκουσαν τη φωνή της δασκάλας τους. Άνοιξαν τα μάτια τους. Στη θέση του τέρατος, ακριβώς μπροστά τους, είχε ξεφυτρώσει ένα πανέμορφο λευκό λουλούδι, με ανθούς που είχαν περίεργα σχήματα.

- Το μίσος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ιδέα που έχουμε στο μυαλό μας και αυτή η ιδέα μισεί. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει και όταν το καταλάβουμε εκείνο το τέρας του μίσους που γίνεται θηρίο και τρώει τα σωθικά μας, θα γίνει ένα πανέμορφο λουλούδι. Ξέρετε πως λέγεται αυτό το πανέμορφο λευκό λουλούδι που έχετε μπροστά σας;

- Όχι, σκεπτοαπάντησαν όλοι μαζί.

- Αυτό το λουλούδι λέγεται δρόμος. Είναι ένας κατάλευκος δρόμος πάνω στον οποίο βαδίζουμε όταν φύγει η ιδέα του μίσους από μέσα μας.

Το λουλούδι κινήθηκε από τη θέση του και ένας κατάλευκος δρόμος άρχισε να ανοίγεται στη μέση του λιβαδιού. Το πανέμορφο Ηλ, συμπληρώθηκε με αυτόν τον κατάλευκο δρόμο, πλαισιωμένο από εκείνα τα περίεργα χαμογελαστά κατάλευκα λουλούδια, ίδια με εκείνο που τον άνοιξε. Η δασκάλα τους φεύγοντας, τους είπε.

- Αυτός ο δρόμος είναι ο λευκός δρόμος της ενότητας στην οποία βαδίζουμε όταν αποβάλουμε από μέσα μας την ιδέα του μίσους. Κοιτάξτε τον καλά, γιατί τελικά το μίσος εμποδίζει τους ανθρώπους από το να είναι ενωμένοι μεταξύ τους. Και όχι το μίσος του ενός προς τον άλλον, αλλά το μίσος που έχουμε για τον εαυτό μας και είναι ένα από τα πολλά πρόσωπα της οργής που κουβαλάμε μαζί μας. Όταν αυτή η ιδέα φύγει, τότε ο λευκός δρόμος της ενότητας ανοίγει και μπορούμε να περπατήσουμε σε αυτόν.

Η δασκάλα τους έφυγε και αυτό που είχε γίνει ήταν πανέμορφο. Ο λευκός δρόμος με τα χαμογελαστά λουλούδια ήταν απίστευτος. Ο χρυσός αιθέρας που βρισκόταν παντού έλουζε τα πάντα. Τέτοιο θέαμα δεν υπήρχε σε όλη τη γη. Τέτοιο θέαμα δεν υπήρχε πουθενά.

Σε λίγο μια άλλη φωνή έκανε την εμφάνισή της. Μια χαρούμενη ανδρική φωνή.

(συνεχίζεται) 

ΚΙΡΑΝΑ- Η χώρα του αλλού- 8ο μέρος- Η μάχη της χωριστικότητας.

8ο μέρος 

                                     Η μάχη της χωριστικότητας 

- Είμαι ο τρίτος σας δάσκαλος και θα σας βοηθήσω στην επόμενη μάχη.

- Αυτή η φωνή είναι αυστηρή, σκέφθηκε ο Κοράν, αλλά οι δάσκαλοι αυτοί μπορούσαν και διάβαζαν τις σκέψεις καθενός τους. Αφού ήταν μέσα εκεί.

- Δεν υπάρχει αυστηρή και μη αυστηρή φωνή Κοράν. Η ιδέα είναι εκείνη που δίνει το χρώμα στις σκέψεις μας…

- Τι θα αντιμετωπίσω τώρα δάσκαλε; Σκεπτορώτησε.

- Ο Γκορ μετά την επιθυμία στέλνει τη χωριστικότητα. Τη γνωρίζεις αυτή τη λέξη; Έχεις ακούσει ποτέ για τη χωριστικότητα;

- Όχι, δεν τη γνωρίζω. Όπως και τις άλλες λέξεις δεν γνωρίζω.

- Και όμως τη γνωρίζεις, την έχεις συναντήσει και ετοιμάσου γιατί από ότι βλέπω πράγματι επιτίθεται η χωριστικότητα και κινδυνεύει να γκρεμιστεί το Ηλ. Και αυτή η επίθεση είναι αρκετά δύσκολη. Αυτό το τάγμα του Γκορ είναι πολύ ύπουλο τάγμα και από ότι βλέπω έρχεται. Πλησιάζει.

- Μα εγώ δεν βλέπω τίποτε δάσκαλε. Δεν βλέπω απολύτως τίποτε. Το ίδιο σκέφθηκαν όλοι τους.

- Σε λίγο θα δείτε, σε λίγο. Αλλά για πες μου, τι νομίζεις ότι είναι η χωριστικότητα;

- Δεν ξέρω, σου είπα δεν γνωρίζω αυτή τη λέξη, σκεπτοαπάντησε βιαστικά και φανερά ταραγμένος.

- Θα σε βοηθήσω Κοράν, άλλωστε για αυτό το λόγο βρίσκομαι εδώ. Πως αισθάνθηκες όταν σκέφθηκες ότι ο Λίνος δεν θα ερχόταν μαζί σας;

- Το είπα και στον προηγούμενο δάσκαλό μου, στενοχωρήθηκα και αισθάνθηκα ότι ένα κομμάτι μας έλειπε. Αισθάνθηκα ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν σχεδόν μισό χωρίς το Λίνο.

Την ίδια σκέψη έκαναν όλοι στο μυαλό τους.

- Ένα κομμάτι σας θα ήταν μακριά, αυτό μην το ξεχάσετε ποτέ και ετοιμασθείτε γιατί η χωριστικότητα πλησιάζει και δεν έχεις απαντήσει στην ερώτησή μου. Ποια στρατιά θα βάλεις απέναντί της;

Ο Κοράν κοίταξε το καταπράσινο τοπίο, τα δέντρα και σκέφθηκε ότι θα ήταν άδικο να χαθούν όλα αυτά. Την αλήθεια τη γνώριζε.

- Τη γνωρίζεις την αλήθεια Κοράν, μπορείς να τη δεις. Όλοι γνωρίζετε την αλήθεια, με τι θα αντιμετωπίσετε τη χωριστικότητα;

Η Κίρα σήκωσε το κεφάλι της και στο βάθος δεν είδε το μαύρο σώμα που είδε τις προηγούμενες φορές. Αυτό το τάγμα του Γκορ ήταν ένα κίτρινο σύνεφο που κινιόταν ακανόνιστα και στο δρόμο του σάρωνε ότι έβρισκε. Σαν ανεμοστρόβιλος που δεν άφηνε τίποτε όρθιο. Ένας ανεμοστρόβιλος που ξερίζωνε τα δέντρα και πέταγε κεραυνούς στο χωράφι και το έκαιγε. Δεν είχε μορφή, δεν είχε πανοπλία, ήταν ένα κίτρινο σύννεφο που πέταγε φωτιές και ξερίζωνε τα πάντα στο διάβα του.

- Αυτό είναι απίστευτο. Πως θα το αντιμετωπίσουμε αυτό;

- Αυτή είναι η χωριστικότητα Κίρα, γκρεμίζει και καίει τα πάντα, μήπως γνωρίζεις γιατί υπάρχει και ποια στρατιά θα πρέπει να μπει απέναντί της ; Αυτή τη φορά θα πρέπει να απαντήσετε σε μια και μοναδική ερώτηση. Γιατί αισθανθήκατε άσχημα που ο Λίνος δεν θα ερχόταν μαζί σας; Που οι γονείς του θα του έβαζαν σκληρή τιμωρία και διαφορετική από εσάς; Αυτή την ερώτηση έχετε να απαντήσετε όλοι σας και σκεφθείτε καλά. Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται διαφορετικοί, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο από τους άλλους ανθρώπους; Γιατί έγινε αυτό; Κοιτάξτε την αλήθεια κατάματα.

Η Κίρα θυμήθηκε ότι κάπου μέσα της ήταν η απάντηση και αν δεν ήθελε να δει το λιβάδι της να εξαφανίζεται τελείως θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Τι αισθάνθηκε όταν κάποτε οι γονείς της την είχαν βάλει σκληρή τιμωρία για μια ζαβολιά που είχε κάνει; Της είχαν αφαιρέσει το ποδήλατό της για ένα μήνα και είχαν αρχίσει να ελέγχουν τις κινήσεις της. Τι αισθάνθηκε όταν της έκοψαν τον αέρα, εκείνο τον αέρα που είχε πάνω στο ποδήλατό της, στα παιγνίδια με τα αγόρια, τον αέρα που είχε όταν έφτυνε, όταν γέλαγε, όταν έκανε γκάφες, τι αισθάνθηκε όταν έχασε εκείνο τον αυθόρμητο παιδικό της αέρα; Τι ήταν αυτό που δεν παραδέχθηκε ποτέ στον εαυτό της ότι αισθάνθηκε; Γιατί της το έκαναν οι γονείς της; Η αλήθεια ήταν μέσα της, αλλά δεν ήθελε να την κοιτάξει και βλέποντας τον ανεμοστρόβιλο της χωριστικότητας να έρχεται θα έπρεπε να ξεπεράσει για άλλη μια φορά το μέσα της. Τι αισθάνθηκε; Τι αισθάνθηκε; Οι σκέψεις αυτές ήταν στο μυαλό όλων σαν αντανάκλαση από το δικό της μυαλό και ο δάσκαλός τους χαμογελούσε. Και επειδή η αλήθεια δεν κρύβεται, απάντησε με τη σκέψη της. Δεν την αγαπούσαν για αυτό την τιμώρησαν. Δεν κατάλαβαν τη διαφορετικότητά της και για αυτό την τιμώρησαν. Αισθάνθηκε ότι δεν την αγαπούσαν.

- Είναι αλήθεια αυτό Κίρα; Δεν σε αγαπούσαν για αυτό σε τιμώρησαν; Αν ήταν έτσι θα σου είχαν αγοράσει ποδήλατο; Θα σε άφηναν να κάνεις ότι ήθελες;

Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ από αυτή την πλευρά.

- Όχι.

- Αλλά η αγάπη είναι σημαντικό πράγμα, έτσι δεν είναι; Τελικά σε αγαπούσαν ή όχι;

- Αυτό δεν το ξέρω δάσκαλε, αλλά εγώ αγαπάω το ποδήλατό μου, το παιγνίδι μου και αυτό μου το πήραν. Αν αυτό λέγεται αγάπη, περίεργο πράγμα είναι. Εγώ αγαπάω τους φίλους μου και για αυτό στενοχωρήθηκα που ο Λίνος δεν θα ερχόταν μαζί μας. Αλλά δεν ήθελα και να φάει το ξύλο της αρκούδας από τον πατέρα του.

- Δηλαδή Κίρα τι μπορεί να είναι η αγάπη;

- Να σου κάνω μια ερώτηση που μου ήρθε στο κεφάλι; σκεπτορώτησε ο Λίνος.

- Σε ακούω Λίνο.

- Πως μπορεί κάποιος να αγαπήσει κάποιον άλλον αν δεν έχει μάθει να αγαπάει τον εαυτό του;

Ο δάσκαλός τους χαμογέλασε και είπε.

- Αυτή είναι γνωστική ερώτηση Λίνο και την απάντησή σου θα την πάρεις αφού πρώτα δώσετε τη μάχη σας. Νομίζω ότι ξέρεις τη στρατιά σου Κοράν μετά από όλα αυτά.

Τελείως αυθόρμητα ο Κοράν φώναξε.

- Στρατιώτες της αγάπης στη θέση σας.

Αυτή τη φορά όμως δεν βγήκαν λευκοί στρατιώτες, αλλά ένα άσπρο σύννεφο εμφανίσθηκε και κινήθηκε κατευθείαν προς τον κίτρινο ανεμοστρόβιλο. Ξαφνικά από το λευκό σύννεφο άρχισαν να πετάγονται λευκά βέλη που γίνονταν αέρας, ένας περίεργος χρυσός αέρας και στο τέλος το κίτρινο σύννεφο εξαφανίσθηκε. Τα λευκά αέρινα βέλη το εξαφάνισαν τελείως. Και το λευκό σύννεφο έστρεψε τα λευκά του βέλη προς τη γη και αυτή τη φορά τα βέλη δεν ήταν αέρας αλλά νερό και οι φωτιές σταμάτησαν όλες. Και στο τέλος, το καταπράσινο λιβάδι και τα δέντρα του ξανάγιναν όπως ήταν πριν. Και μόλις το Ηλ πήρε τη μορφή που είχε πριν την επίθεση της χωριστικότητας, το λευκό σύννεφο έγινε χρυσός αιθέρας, χρυσές μικρές μπαλίτσες που κινούνταν ακανόνιστα. Και δεν φαίνονταν με το συνηθισμένο γυμνό μάτι. Όλα άρχισαν να χρυσίζουν και το θέαμα αυτό ήταν μαγευτικό. Κοιτούσαν άφωνοι και ο δάσκαλός τους χαμογελούσε.

- Φεύγω τώρα και αυτή τη φορά την απάντηση δεν θα την πάρετε από κάποιο στρατιώτη αλλά από μένα. Η αγάπη είναι ο αέρας που αναπνέουμε. Είναι πηγαία, δεν διδάσκεται, είναι μέσα μας. Η χωριστικότητα αφαιρεί την αγάπη από μέσα μας. Στη θέση της μπαίνουν διάφορα συναισθήματα. Αλλά η αγάπη είναι μέσα μας και είναι από εμάς, προς εμάς. Γιατί πράγματι κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν αν δεν έχει μάθει να αγαπάει τον ίδιο του τον εαυτό. Το πως, θα το μάθετε αργότερα, στην πορεία του ταξιδιού σας προς την Κιράνα και αφού πρώτα περάσετε από το δάσος του Ηλ. Και η αγάπη είναι αυτός ο χρυσός αιθέρας που δίνει την ομορφιά και την αναπνοή σε ότι υπάρχει σε αυτό το δάσος του Ηλ. Η αγάπη είναι η ψυχή του δάσους και είναι χρυσή και είναι πανέμορφη. Και τώρα σας αφήνω και θα σας βρει ο άλλος σας δάσκαλος και η μάχη που θα δώσετε είναι εξίσου σημαντική με τις προηγούμενες.

Ο αυστηρός δάσκαλος έφυγε και τα παιδιά κοίταζαν ότι είχαν δημιουργήσει μέχρι εκείνη την ώρα ώσπου μια γυναικεία φωνή ακούστηκε στη σκέψη τους.

( συνεχιζεται)

ΚΙΡΑΝΑ- Η χώρα του αλλού - 7ο μέρος - Η μάχης της επιθυμίας

7ο μέρος 

                                                 Η μάχη της επιθυμίας 


- Είμαι ο δάσκαλος που θα σας βοηθήσει στην επόμενη μάχη σας. Αυτό που βλέπετε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η γη του Ηλ. Αυτή η γη είναι πανέμορφη, δεν υπάρχει τίποτε πιο αγνό από αυτή. Κοιτάξτε την καλά γιατί σε αυτή εδώ τη γη θα δώσετε τις επόμενες μάχες σας. Και από ότι βλέπω ο Γκορ στέλνει τον επόμενο στρατό του.

- Και ποιο τάγμα είναι αυτό; σκέφθηκε η Κίρα.

- Η επιθυμία Κίρα και είναι πολύ δύσκολο τάγμα, επιτίθεται η επιθυμία.

- Τι πρέπει να κάνω; Με τι θα αντιμετωπίσω την επιθυμία δάσκαλε; σκεπτορώτησε ο Κοράν.

- Ξέρεις τι είναι η επιθυμία;

- Την έχω ακούσει και αυτή τη λέξη αλλά δεν γνωρίζω τι είναι και νομίζω δεν είναι κάτι κακό. Γιατί στη χώρα μου οι άνθρωποι τη λένε συνέχεια και τη θεωρούν καλό. Με τη λέξη αυτή κάνουν ότι θέλουν. Έτσι ξέρω, είναι σωστό αυτό που ξέρω;

- Έτσι λένε, αλλά είναι έτσι; Για σκέψου, ποια ήταν η επιθυμία σου στην αρχή του ταξιδιού αυτού; Τι ήθελες πριν ξεκινήσετε το ταξίδι σας;

- Να ξεκινήσουμε όλοι αυτό το ταξίδι. Αυτή ήταν η επιθυμία μου. Όλοι, χωρίς να λείπει κανείς.

- Αυτή ήταν η επιθυμία όλων σας, έτσι δεν είναι; Δεν ήταν όμως και επιθυμία ενός από εσάς. Εκείνος δεν είχε τη χαρά που είχατε εσείς για αυτό το ταξίδι, αντίθετα βασανίσθηκε πάρα πολύ για να πάρει την απόφαση που πήρε. Έτσι δεν είναι;

- Φυσικά και τη δέχθηκα, μπορούσα να κάνω διαφορετικά; σκέφτηκε ο Λίνος.

- Αυτό θα το δούμε μετά. Τι αισθάνθηκες όταν δάκρυσες εκείνο το βράδυ στη σπηλιά γιατί σκέφθηκες ότι αν φύγεις θα φας ξύλο από τον πατέρα σου; Τι αισθάνθηκες που οι φίλοι σου είχαν διαφορετική αντιμετώπιση από τους δικούς τους και ήταν πιο ελεύθεροι να προχωρήσουν σε αυτό που ήθελαν;

- Στενοχωρήθηκα, εσύ τις λες ότι αισθάνθηκα άλλε δάσκαλε; Ποιος δεν θα στενοχωριόταν αν του έπαιρναν κάτι που αγαπούσε πάρα πολύ; σκεπτοαπάντησε ο Λίνος.

- Αισθάνθηκες στενοχώρια, γιατί;

- Σου είπα, δεν μπορούσα να κάνω κάτι που αγαπούσα, κάτι που ήθελα, για αυτό.

- Δηλαδή, Λίνο, πίσω από τη στενοχώρια αισθανόσουν ότι σου στερούσε κάτι τη σχέση σου με τους φίλους σου; Με την ομάδα σου; Αυτό δεν είναι; Αυτό δεν θέλεις να πεις; Ο φόβος του ξύλου θα σου στερούσε την περιπέτεια που ζεις αυτή τη στιγμή. Έτσι δεν είναι;

- Μπορούσα να κάνω διαφορετικά; Μικρό παιδί είμαι, ξανασκεπτοαπάντησε με παράπονο ο Λίνος.

- Και όμως έκανες διαφορετικά. Είσαι εδώ. Ενώ αν το είχες δεχθεί, δεν θα ήσουν εδώ. Τι έχεις να πεις για αυτό;

Δεν το είχε σκεφθεί καθόλου αυτό. Πράγματι, αν είχε αφήσει το φόβο του να επικρατήσει, δεν θα ήταν εκεί. Κοίταξε το πράσινο λιβάδι, σκέφθηκε τις προηγούμενες στιγμές του, το φόβο για τον πατέρα του και ξαφνικά άρχισε να βλέπει πάλι εκείνο το κίτρινο φως και τη μαύρη φιγούρα να κινείται προς το μέρος τους. Η επιθυμία έκανε την επίθεσή της και έπρεπε να την αντιμετωπίσουν. Ο φίλος του ο Κοράν έπρεπε να πάρει μια απόφαση.

- Θέλησα και ήρθα άλλε δάσκαλε. Αυτό έγινε, σκεπτοαπάντησε ο Λίνος λίγο αγριεμένος αυτή τη φορά.

Πολλές σκέψεις γύριζαν στα μυαλά των παιδιών. Ο στρατός της επιθυμίας πλησίαζε και ο Κοράν δεν είχε βρει ακόμα τη στρατιά του. Δεν μπορούσε να ξεδιαλύνει τις σκέψεις του, δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει ποια από τη σκέψη του ήταν εκείνη που θα βοηθούσε την κατάσταση. Το ίδιο ίσχυε για όλους. Η κατάσταση αυτή τη φορά ήταν ένα μπάχαλο μέσα στο μυαλό τους. Οι μορφές των στρατιωτών της επιθυμίας άρχισαν να γίνονται ορατές. Τρομεροί στρατιώτες, με φοβερές πανοπλίες, έμοιαζαν ατρόμητοι, από τα στόματά τους έβγαιναν φλόγες, έκαιγαν τα πάντα στο πέρασμά τους, το πράσινο λιβάδι του Ηλ κόντευε να εξαφανισθεί. Παντού υπήρχαν πύρινες φλόγες και ήταν αμέτρητες. Μια κινούμενη πυρκαγιά, οι όψεις τους ήταν τρομερές. Φοβήθηκαν και άρχισαν να αισθάνονται ότι το όνειρό τους για την Κιράνα θα τιναζόταν στον αέρα. Η επιθυμία πλησίαζε και η φωνή του δασκάλου γινόταν ολοένα και πιο έντονη στο μυαλό του καθενός. ‘σκέψου, σκέψου, σκέψου…’ και ενώ έδειχνε η μάχη χαμένη, η Μάλι θυμήθηκε κάτι.

- Επιλογή, επιλέγεις να είσαι εδώ ή όχι; Επιλογή ήταν η λέξη, επιλογή και τίποτε άλλο. Και μετά της ήρθε μια άλλη σκέψη…πηγαίνει μόνο όποιος πραγματικά θέλει να πάει… Και αφού αυτές οι δύο σκέψεις έκαναν την εμφάνισή τους στο μυαλό της Μάλι με σιγουριά, αντανακλάσθηκαν στο μυαλό ολονών και ο Κοράν χωρίς να το σκεφτεί φώναξε.

- Επιλογή, επιλογή.

Και ξαφνικά, όμορφες γυναίκες ντυμένες με την ίδια λευκή στολή, πήραν τη θέση τους για να αντιμετωπίσουν την επιθυμία που ερχόταν καταπάνω τους σαν πύρινη λαίλαπα. Οι λευκές γυναίκες που αυτή τη φορά δεν κοιτούσαν χαμηλά αλλά και δεν περίμεναν να πλησιάσουν οι στρατιώτες του Γκορ κινήθηκαν σε μια γραμμή κατά του στρατού του Γκορ με ρυθμικό σταθερό βήμα, αφού σχημάτισαν το γράμμα Ε. Το Ε της επιλογής θα συγκρουόταν με το Ε της επιθυμίας.

- Ελπίζω να έκανα τη σωστή επιλογή, σκεπτοείπε ο Κοράν και από τότε αυτή η λέξη χαράχθηκε στο μυαλό όλων για πάντα. Επιλογή.

Η μάχη αυτή ήταν πιο τρομερή από την προηγούμενη. Οι πύρινες γλώσσες της επιθυμίας έριχναν τη φωτιά τους πάνω στην κινούμενη επιλογή. Αλλά οι λευκοί της στρατιώτες δεν καίγονταν. Σαν να μην τους έπιανε η φωτιά, σαν να ήταν όλοι τους ένα στρώμα από νερό. Σαν να φόραγαν απυρόβλητες στολές και κάθε φωτιά που έφευγε από ένα στρατιώτη του Γκορ, περνούσε μέσα από κάθε λευκή γυναίκα και γινόταν δέντρο που οι ρίζες του φαίνονταν. Και κάθε δέντρο που φύτρωνε ήταν και ένας στρατιώτης του Γκορ που χανόταν και το τάγμα της επιλογής έπαιρνε πίσω το χαμένο έδαφος και στο τέλος το καταπράσινο λιβάδι γύρισε. Και αυτή τη φορά ήταν γεμάτο δέντρα, όμορφα ψηλά δέντρα με γερές ρίζες, που στέκονταν ακίνητα και ότι είχε καεί ξανάγινε πράσινο. Και τα δέντρα αυτά άρχισαν να κινούνται και σε λίγο στάθηκαν στις άκριες του όμορφου λιβαδιού και σαν σύνορα το έκλεισαν ανάμεσά τους. Και ο λευκός στρατός παρατεταγμένος, περίμενε τον Κοράν. Μια όμορφη γυναίκα βγήκε μπροστά.

- Πήγαινε, του είπε ο δάσκαλός τους.

Ο Κοράν κινήθηκε προς τη στρατιώτη του. Εκείνη χαμογέλασε.

- Η επιθυμία Κοράν δεν είναι επιλογή. Γιατί δεν έχει τη ρίζα της που είναι η βούληση. Είναι ότι η στέρηση προκαλεί. Κάθε στέρηση κρύβει και μια επιθυμία πίσω της και η επιθυμία είναι ένα μεγάλο πηγάδι, ένα αστείρευτο πηγάδι που όταν βουτήξεις μέσα δεν πρόκειται ποτέ να βγεις από αυτό. Η πραγματική επιλογή στηρίζεται στη βούληση και αυτή νικάει την επιθυμία. Η βούληση, Κοράν, είναι η ρίζα της επιλογής μας σε αυτή τη ζωή. Και η επιλογή είναι το δέντρο που προστατεύει τον αγρό μας, την ταπεινότητα. Χωρίς αυτά τα στοιχεία, είμαστε φωτιά που κινείται όπου φυσάει ο αέρας και στο πέρασμά μας προκειμένου να επιβάλουμε τις επιθυμίες μας θα κάψουμε ότι υπάρχει και ότι δεν μας ανήκει. Αυτό Κοράν να μην το ξεχάσεις ποτέ.

Ο λευκός στρατός χάθηκε. Εκείνο που είχε μείνει ήταν τα πανέμορφα δέντρα και το καταπράσινο λιβάδι. Είχαν κερδίσει ήδη δύο μάχες αλλά ακόμα δεν είχε τελειώσει τίποτε. Αλλά το Ηλ άρχισε να εμφανίζεται. Και ήταν όμορφο…

Μια άλλη φωνή σκεπτοεμφανίσθηκε. Αυστηρή. Αυτό τους ανησύχησε…

(συνεχίζεται )

ΚΙΡΑΝΑ- Η χώρα του αλλού- 6ο μέρος - Η μάχη της υπεροψίας

6ο μέρος
                                           Η μάχη της υπεροψίας

- Δέχεστε την πρώτη επίθεση. Ο Γκορ στέλνει εναντίον σας το τάγμα της υπεροψίας. Πρέπει να χρησιμοποιήσετε την αντίστοιχη στρατιά σας για να τον αντιμετωπίσετε. Αν καλέσετε τη σωστή στρατιά σας τότε θα τον νικήσετε. Διαφορετικά χάσατε για πάντα. Κάθε τάγμα του Γκορ το αντιμετωπίζει μόνο ένας λευκός λόγος. Ο σωστός λευκός λόγος. Οτιδήποτε άλλο είναι υπέρ του Γκορ. Λάθος στρατιά και χάσατε τη μάχη. Θυμάσαι τις στρατιές σου Κοράν;

- Ναι, σκέφθηκε ο Κοράν.

- Ελπίζω να τις θυμάται, σκέφθηκε ο Λίνος.

- Να ξέρεις Κοράν ότι, μόνο ένα πρόσταγμα χρειάζεται. Μόνο ένα πρόσταγμα και αυτό το πρόσταγμα δεν παίρνεται πίσω. Πρόσταγμα σε λάθος στρατιά σημαίνει ότι το τάγμα του Γκορ πέρασε. Πρέπει να σκεφτείς πάρα πολύ για να δώσεις το πρόσταγμα στην αντίστοιχη στρατιά σου. Η απόφαση είναι δική σου, οι φίλοι σου είναι συμπολεμιστές σου στη σκέψη και θα σας βοηθήσω και εγώ στην αρχή και κάποιοι άλλοι μετά, αλλά με το δικό μας τρόπο. Το τάγμα της υπεροψίας πλησιάζει. Με τι θα το αντιμετωπίσεις Κοράν;

- Δεν τους έχω δει ακόμα, δεν έχω δει τους στρατιώτες του.

- Θα τους δεις σε λίγο. Πριν σε πλησιάσουν θα πρέπει να βάλεις το λευκό λόγο απέναντί τους. Μέχρι τότε πρέπει να σκεφτείς Κοράν. Επιτίθεται η υπεροψία, με τι θα την αντιμετωπίσεις;

Ο Κοράν σκέφθηκε ότι δεν γνώριζε τη λέξη. Ζήτησε με τη σκέψη του βοήθεια από τους φίλους του. Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί τη λέξη. Τί ήταν αυτό; Το είχαν ακούσει πολλές φορές, αλλά δεν το γνώριζαν. Δεν γνώριζαν την ουσία της λέξης, εξάλλου δώδεκα χρονών παιδιά ήταν.

- Δεν ξέρω τι είναι η υπεροψία, φωνή. Πως να σε λέω; Φωνή;

- Λέγε με, καλύτερα, δάσκαλο, Κοράν. Κάθε φωνή να τη λες δάσκαλο. Δεν γνωρίζεις τι είναι η υπεροψία Κοράν; Κανείς σας δεν γνωρίζει τι είναι η υπεροψία;

- Όχι, σκέφθηκαν όλοι.

- Θα σας βοηθήσω λίγο. Τα γνωρίζεις όλα Κοράν; Γνώριζες τι θα γινόταν πριν έρθεις εδώ; Γνωρίζεις τι θα γίνει μετά;

- Όχι βέβαια. Ούτε ήξερα τι θα γίνει, ούτε και ξέρω τι θα γίνει αύριο.

- Τότε πως μπορείς να κρίνεις τι είναι σωστό και τι είναι λάθος; Τι είναι σωστό και τι είναι λάθος;

Ο Κοράν σκέφθηκε για λίγο…

- Μπορεί να μην ξέρω όσα ξέρουν οι μεγάλοι αλλά ποτέ δεν επέβαλα τη γνώμη μου σε κάποιον άλλον. Άφηνα πάντα την επιλογή σε αυτόν.

- Έτσι νομίζεις. Και με το θέμα του φίλου σου του Λίνου; Αναρωτήθηκες αν γυρίσει πίσω τι ξύλο θα φάει από τον πατέρα του; Όχι, γιατί εσύ πίστευες ότι θα τα καταφέρεις και προσπάθησες να τον πείσεις με κάθε τρόπο ότι έχεις δίκιο, ότι η Σινίτρα είναι πάνω από όλα αλλά, τελικά, το ξύλο Κοράν δεν θα το φας εσύ αλλά ο Λίνος, έτσι δεν είναι;

Ο Κοράν σκέφθηκε για μια στιγμή. Πήγε να πει αμέσως ναι αλλά μετά δεν θέλησε να το πει. Σκέφθηκε να ρωτήσει κάτι αλλά δεν ρώτησε το δάσκαλό του. Στο μεταξύ ο στρατός της υπεροψίας του Γκορ, ολοένα και πλησίαζε. Το μαύρο σώμα έκανε την εμφάνισή του όλο και πιο κοντά και οι φιγούρες άρχισαν να ξεχωρίζουν…

- Δεν έχω χρόνο, σκέφθηκε.

- Τι είναι ο χρόνος, Κοράν; τον ρώτησε ο δάσκαλός του.

- Χρόνος, ώρα, χρόνος όπου πρέπει να λειτουργήσω, θα χάσω τη μάχη. Πες μου σε παρακαλώ, ποια στρατιά θα πρέπει να βάλω απέναντι στην υπεροψία;

- Ήθελες να κάνεις μια ερώτηση πριν. Αλλά η σκέψη σου ότι πλησιάζει το τάγμα του Γκορ σε τράβηξε. Τι ήθελες να ρωτήσεις;

- Έκανα καλά με το Λίνο ή όχι;

- Εσύ τι νομίζεις; τον ρώτησε ο δάσκαλος.

- Έκανα αυτό που νόμιζα σωστό.

- Αυτό που νόμιζες σωστό. Αλλά δεν ήσουν σίγουρος αν ήταν σωστό. Απλά το νόμιζες. Η αλήθεια είναι ότι έκανες αυτό που ήθελες. Έτσι δεν είναι Κοράν; Και δεν σκέφτηκες τη θέση του Λίνου. Αρκεί να γινόταν αυτό που ήθελες.

Ο δάσκαλος σίγησε για μια στιγμή και τον άφησε να σκεφτεί. Τους άφησε όλους να σκεφτούν γιατί η σκέψη του δασκάλου ήταν μέσα σε όλους. Απλά ο Κοράν έπαιρνε την απόφαση. Στο μεταξύ η υπεροψία ολοένα και πλησίαζε. Και ο Κοράν αισθανόταν ένα βάρος να τον πλακώνει. Δεν είχε την απάντηση και ο δάσκαλός του τον δυσκόλευε.

- Δεν μας βοηθάς, μας μπερδεύεις. Τι σόι δάσκαλος είσαι εσύ; Τι σόι βοήθεια θα μας έδινες; Έτσι είναι σίγουρο ότι θα νικήσει ο Γκορ… Η σκέψη του Κοράν τους βρήκε όλους σύμφωνους. Ο δάσκαλός τους, όμως, επανήλθε στη σκέψη τους.

- Το σωστό και το λάθος δεν έχουν σημασία, αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι να ξέρουμε ότι ο καθένας κάνει εκείνο που νομίζει σωστό για τον ίδιο, ακόμα και αν η απόφασή του δεν μας αρέσει. Και πως το δεχόμαστε, Κοράν, αυτό, ακόμα και όταν δεν μας αρέσει;

- Είναι δύσκολο να το δεχθούμε, αλλά συμφωνώ μαζί σου. Δεν είναι σωστό να κάνουμε στον άλλον κάτι που δεν θέλει. Μήπως θα πρέπει να ζητήσω και συγγνώμη από το φίλο μου για το ότι τον έφερα εδώ;

- Μπορείς να δοκιμάσεις.

Μια σκέψη του Κοράν διακόπηκε από τη σκέψη του Λίνου που ακούσθηκε στο μυαλό όλων.

- Άσε τις βλακείες Κοράν. Ότι έκανα ήταν δική μου απόφαση. Μπορεί να με παρέσυρες λίγο, αλλά ότι έκανα ήταν δική μου απόφαση. Ήθελα και ήρθα μαζί σα. Αν δεν ήθελα δεν θα ερχόμουν. Άσε τις βλακείες και κοίταξε τι στρατό θα χρησιμοποιήσουμε απέναντι στην υπεροψία του Γκορ γιατί διαφορετικά η Κιράνα θα χαθεί για πάντα.

- Νομίζω ότι μπορείς να σκεφθείς ποιο στρατό θα βάλεις απέναντι στην υπεροψία και πράγματι τώρα πρέπει να ενεργήσεις γρήγορα, του σκεπτοείπε ο δάσκαλός τους.

Ο Κοράν ρώτησε.

- Ποιο είναι το αντίθετο της υπεροψίας, δάσκαλε; Τι μάχεται η υπεροψία;

Μια εικόνα του δασκάλου ήρθε στη σκέψη όλων. Ένας χαμογελαστός όμορφος άνθρωπος. Και ξαφνικά μια λέξη ήρθε στο μυαλό όλων . ‘Ταπεινότητα’ και χωρίς να το σκεφθεί, ο Κοράν έδωσε το πρόσταγμα.

- Στρατιώτες της ταπεινότητας στη θέση σας.

Ένας στρατός από παιδιά στάθηκε μπροστά τους και ένα λευκό φως έπεφτε πάνω τους. Φορούσαν όλα τους λευκούς χιτώνες. Το τάγμα της ταπεινότητας σταύρωσε τα χέρια του και χαμήλωσε τα κεφάλια. Δεν κρατούσαν κανένα όπλο, απλά στάθηκαν με σταυρωμένα τα χέρια και χαμηλά το κεφάλι απέναντι από το στρατό του Γκορ. Ο Κοράν πίστευε ότι είχε κάνει τη σωστή επιλογή. Οι μορφές της υπεροψίας άρχισαν να ξεχωρίζουν. Μαύροι στρατιώτες, με φοβερές μορφές, ντυμένοι όλοι με χρυσές στολές, πανοπλίες, πομπώδεις εκφράσεις και με τρομερά όπλα, σπαθιά, κοντάρια, σφυριά, αλυσίδες και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς άρχισαν να πλησιάζουν. Και απέναντί τους τα μικρά παιδιά με τα σταυρωμένα χέρια και το κεφάλι χαμηλά, χωρίς κανένα σπαθί, χωρίς καμία ασπίδα χωρίς τίποτε, παρά μόνο με τους λευκούς τους χιτώνες και χωρίς να μιλάνε, χωρίς να φωνάζουν, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε, παρά να κοιτάζουν χαμηλά. Η υπεροψία φώναζε, απειλούσε, εκβίαζε, φόβιζε. Και πλησιάζοντας προς το λευκό στρατό, επιδεικτικά κουνούσε τα όπλα της.

Πως ήταν δυνατόν η λευκή στρατιά να μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτό το χείμαρρο βαρβαρότητας που πλησίαζε; Για μια στιγμή ο Κοράν σκέφτηκε να αλλάξει το στρατό του αλλά η σκέψη του δασκάλου του, τον σταμάτησε.

- Δεν γίνεται τίποτα τώρα. Η επιλογή σου ήταν ταπεινότητα απέναντι στην υπεροψία. Αν η επιλογή σου είναι σωστή, τότε θα κερδίσετε τη μάχη. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να παρακολουθήσετε. Τίποτε άλλο.

Το κίτρινο φως συνόδευε την υπεροψία του Γκορ και το λευκό φως τη λευκή ταπεινότητα. Η σύγκρουση πλησίαζε. Ο Κοράν σκέφτηκε να κλείσει τα μάτια του.

- Ηγείσαι του λευκού στρατού Κοράν και οι στρατιώτες σου θα πολεμήσουν για σένα. Δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου στη μάχη. Θα την παρακολουθήσεις και αυτή είναι μια αξία που πρέπει να τη μάθεις στη ζωή σου.

Η σύγκρουση άρχισε. Οι στρατιώτες του Γκορ επιτίθενται κατά μέτωπο στο λευκό στρατό, αλλά κάτι περίεργο συμβαίνει. Τα σπαθιά δεν αγγίζουν τα κεφάλια και τα σώματα των λευκών στρατιωτών. Τα κοντάρια δεν μπορούν να τρυπήσουν τα σώματά τους. Όλα τα όπλα της υπεροψίας είναι τελείως άχρηστα μπροστά στη λευκή ταπεινότητα. Και όχι μόνο αυτό. ‘Όλα τα όπλα της υπεροψίας γυρίζουν εναντίον των στρατιωτών της. Τα ίδια τους τα σπαθιά, τα δόρατα, τα βέλη από τα τόξα, οι αλυσίδες, οι πέτρες και ότι άλλο μπορεί να φαντασθεί κανείς, τους τρυπάνε και τους ρίχνουν κάτω έναν, έναν. Ούτε ένα παιδί δεν έχει κουνηθεί από τη θέση του, ούτε ένας λευκός στρατιώτης δεν έχει τρυπηθεί από κανένα όπλο. Αίματα όμως δεν υπάρχουν. Οι στρατιώτες του Γκορ, αρχίζουν και εξαφανίζονται και μέσα σε λίγα λεπτά έχει μείνει μόνο το λευκό φως και ο λευκός στρατός. Η ταπεινότητα νίκησε την υπεροψία, το κίτρινο χρώμα εξαφανίσθηκε και το λευκό έκανε την εμφάνισή του σε όλο το πεδίο της μάχης. Οι λευκοί στρατιώτες άρχισαν να κινούνται και σχημάτισαν το γράμμα Τ.

- Νικήσατε την υπεροψία με την ταπεινότητα. Ο στρατός σας κέρδισε τη μάχη. Θα πρέπει να τον χαιρετήσεις Κοράν. Εγώ σε αφήνω τώρα.

Η εικόνα του δασκάλου τους χάθηκε από τη σκέψη τους. Όλοι είχαν μείνει άφωνοι. Ο Κοράν κινήθηκε προς το λευκό στρατό και ένα παιδί ήρθε προς το μέρος του. Στάθηκε μπροστά του και του είπε.

- Η ταπεινότητα Κοράν είναι απέναντι στον εαυτό μας. Όχι απέναντι στους άλλους, αλλά απέναντι στον εαυτό μας. Είναι σαν τον αέρα που δεν μπορείς να τον πιάσεις, αλλά χωρίς αυτόν δεν μπορείς να ζήσεις γιατί δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Είναι δική μας, δεν είναι των άλλων. Η ταπεινότητα είναι μέσα μας και μας διδάσκει ότι πρέπει να κοιτάμε χαμηλά. Γιατί χαμηλά Κοράν βρίσκονται οι κανόνες της ζωής που θα μας οδηγήσουν στην πραγματική μας ύπαρξη. Χαμηλά και όχι ψηλά. Εκεί, στα χαμηλά της ταπεινότητας βρίσκεται και η αγάπη για τον εαυτό μας. Όπου υπάρχει ταπεινότητα Κοράν υπάρχει γη, υπάρχει έδαφος για να βαδίσουμε, χωρίς πέτρες, χωρίς δύσβατα μέρη, χωρίς αδιέξοδα. Και κερδίζοντας αυτή τη μάχη κερδίσατε τη γη. Μπορείτε να τη δείτε τη γη. Την κερδίσατε γιατί και εσύ και ο Λίνος αφήσατε στην άκρη τους τσακωμούς, δεν σκεφτήκατε τον εαυτό σας, παρά μόνο το κοινό καλό και έτσι μπορέσατε να βρείτε τη στρατιά που θα αντιμετώπιζε το στρατό του Γκορ. Η επιλογή Κοράν περνάει μέσα από την ταπεινότητα. Αυτή τη γη μπορείτε να τη δείτε τώρα.

Ξαφνικά οι λευκοί στρατιώτες άρχισαν να χάνονται και το απέραντο λευκό άρχισε να γίνεται ένα καταπράσινο λιβάδι, τόσο όμορφο, μα τόσο όμορφο που όμοιό του δεν υπήρχε πουθενά. Ποτέ τους δεν είχαν δει τόσο όμορφο λιβάδι. Οι πιο φημισμένοι κήποι δεν ήταν τίποτε μπροστά σε αυτή την απέραντη πράσινη ομορφιά. Αυτή ήταν η καταπράσινη γη που κέρδισαν.

Δεν πρόλαβαν να χαρούν τη νίκη τους και μια άλλη γλυκιά και χαρούμενη φωνή τους βρήκε.

(συνεχίζεται)