ΚΙΡΑΝΑ- Η χώρα του αλλού - 7ο μέρος - Η μάχης της επιθυμίας

7ο μέρος 

                                                 Η μάχη της επιθυμίας 


- Είμαι ο δάσκαλος που θα σας βοηθήσει στην επόμενη μάχη σας. Αυτό που βλέπετε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η γη του Ηλ. Αυτή η γη είναι πανέμορφη, δεν υπάρχει τίποτε πιο αγνό από αυτή. Κοιτάξτε την καλά γιατί σε αυτή εδώ τη γη θα δώσετε τις επόμενες μάχες σας. Και από ότι βλέπω ο Γκορ στέλνει τον επόμενο στρατό του.

- Και ποιο τάγμα είναι αυτό; σκέφθηκε η Κίρα.

- Η επιθυμία Κίρα και είναι πολύ δύσκολο τάγμα, επιτίθεται η επιθυμία.

- Τι πρέπει να κάνω; Με τι θα αντιμετωπίσω την επιθυμία δάσκαλε; σκεπτορώτησε ο Κοράν.

- Ξέρεις τι είναι η επιθυμία;

- Την έχω ακούσει και αυτή τη λέξη αλλά δεν γνωρίζω τι είναι και νομίζω δεν είναι κάτι κακό. Γιατί στη χώρα μου οι άνθρωποι τη λένε συνέχεια και τη θεωρούν καλό. Με τη λέξη αυτή κάνουν ότι θέλουν. Έτσι ξέρω, είναι σωστό αυτό που ξέρω;

- Έτσι λένε, αλλά είναι έτσι; Για σκέψου, ποια ήταν η επιθυμία σου στην αρχή του ταξιδιού αυτού; Τι ήθελες πριν ξεκινήσετε το ταξίδι σας;

- Να ξεκινήσουμε όλοι αυτό το ταξίδι. Αυτή ήταν η επιθυμία μου. Όλοι, χωρίς να λείπει κανείς.

- Αυτή ήταν η επιθυμία όλων σας, έτσι δεν είναι; Δεν ήταν όμως και επιθυμία ενός από εσάς. Εκείνος δεν είχε τη χαρά που είχατε εσείς για αυτό το ταξίδι, αντίθετα βασανίσθηκε πάρα πολύ για να πάρει την απόφαση που πήρε. Έτσι δεν είναι;

- Φυσικά και τη δέχθηκα, μπορούσα να κάνω διαφορετικά; σκέφτηκε ο Λίνος.

- Αυτό θα το δούμε μετά. Τι αισθάνθηκες όταν δάκρυσες εκείνο το βράδυ στη σπηλιά γιατί σκέφθηκες ότι αν φύγεις θα φας ξύλο από τον πατέρα σου; Τι αισθάνθηκες που οι φίλοι σου είχαν διαφορετική αντιμετώπιση από τους δικούς τους και ήταν πιο ελεύθεροι να προχωρήσουν σε αυτό που ήθελαν;

- Στενοχωρήθηκα, εσύ τις λες ότι αισθάνθηκα άλλε δάσκαλε; Ποιος δεν θα στενοχωριόταν αν του έπαιρναν κάτι που αγαπούσε πάρα πολύ; σκεπτοαπάντησε ο Λίνος.

- Αισθάνθηκες στενοχώρια, γιατί;

- Σου είπα, δεν μπορούσα να κάνω κάτι που αγαπούσα, κάτι που ήθελα, για αυτό.

- Δηλαδή, Λίνο, πίσω από τη στενοχώρια αισθανόσουν ότι σου στερούσε κάτι τη σχέση σου με τους φίλους σου; Με την ομάδα σου; Αυτό δεν είναι; Αυτό δεν θέλεις να πεις; Ο φόβος του ξύλου θα σου στερούσε την περιπέτεια που ζεις αυτή τη στιγμή. Έτσι δεν είναι;

- Μπορούσα να κάνω διαφορετικά; Μικρό παιδί είμαι, ξανασκεπτοαπάντησε με παράπονο ο Λίνος.

- Και όμως έκανες διαφορετικά. Είσαι εδώ. Ενώ αν το είχες δεχθεί, δεν θα ήσουν εδώ. Τι έχεις να πεις για αυτό;

Δεν το είχε σκεφθεί καθόλου αυτό. Πράγματι, αν είχε αφήσει το φόβο του να επικρατήσει, δεν θα ήταν εκεί. Κοίταξε το πράσινο λιβάδι, σκέφθηκε τις προηγούμενες στιγμές του, το φόβο για τον πατέρα του και ξαφνικά άρχισε να βλέπει πάλι εκείνο το κίτρινο φως και τη μαύρη φιγούρα να κινείται προς το μέρος τους. Η επιθυμία έκανε την επίθεσή της και έπρεπε να την αντιμετωπίσουν. Ο φίλος του ο Κοράν έπρεπε να πάρει μια απόφαση.

- Θέλησα και ήρθα άλλε δάσκαλε. Αυτό έγινε, σκεπτοαπάντησε ο Λίνος λίγο αγριεμένος αυτή τη φορά.

Πολλές σκέψεις γύριζαν στα μυαλά των παιδιών. Ο στρατός της επιθυμίας πλησίαζε και ο Κοράν δεν είχε βρει ακόμα τη στρατιά του. Δεν μπορούσε να ξεδιαλύνει τις σκέψεις του, δεν μπορούσε να ξεκαθαρίσει ποια από τη σκέψη του ήταν εκείνη που θα βοηθούσε την κατάσταση. Το ίδιο ίσχυε για όλους. Η κατάσταση αυτή τη φορά ήταν ένα μπάχαλο μέσα στο μυαλό τους. Οι μορφές των στρατιωτών της επιθυμίας άρχισαν να γίνονται ορατές. Τρομεροί στρατιώτες, με φοβερές πανοπλίες, έμοιαζαν ατρόμητοι, από τα στόματά τους έβγαιναν φλόγες, έκαιγαν τα πάντα στο πέρασμά τους, το πράσινο λιβάδι του Ηλ κόντευε να εξαφανισθεί. Παντού υπήρχαν πύρινες φλόγες και ήταν αμέτρητες. Μια κινούμενη πυρκαγιά, οι όψεις τους ήταν τρομερές. Φοβήθηκαν και άρχισαν να αισθάνονται ότι το όνειρό τους για την Κιράνα θα τιναζόταν στον αέρα. Η επιθυμία πλησίαζε και η φωνή του δασκάλου γινόταν ολοένα και πιο έντονη στο μυαλό του καθενός. ‘σκέψου, σκέψου, σκέψου…’ και ενώ έδειχνε η μάχη χαμένη, η Μάλι θυμήθηκε κάτι.

- Επιλογή, επιλέγεις να είσαι εδώ ή όχι; Επιλογή ήταν η λέξη, επιλογή και τίποτε άλλο. Και μετά της ήρθε μια άλλη σκέψη…πηγαίνει μόνο όποιος πραγματικά θέλει να πάει… Και αφού αυτές οι δύο σκέψεις έκαναν την εμφάνισή τους στο μυαλό της Μάλι με σιγουριά, αντανακλάσθηκαν στο μυαλό ολονών και ο Κοράν χωρίς να το σκεφτεί φώναξε.

- Επιλογή, επιλογή.

Και ξαφνικά, όμορφες γυναίκες ντυμένες με την ίδια λευκή στολή, πήραν τη θέση τους για να αντιμετωπίσουν την επιθυμία που ερχόταν καταπάνω τους σαν πύρινη λαίλαπα. Οι λευκές γυναίκες που αυτή τη φορά δεν κοιτούσαν χαμηλά αλλά και δεν περίμεναν να πλησιάσουν οι στρατιώτες του Γκορ κινήθηκαν σε μια γραμμή κατά του στρατού του Γκορ με ρυθμικό σταθερό βήμα, αφού σχημάτισαν το γράμμα Ε. Το Ε της επιλογής θα συγκρουόταν με το Ε της επιθυμίας.

- Ελπίζω να έκανα τη σωστή επιλογή, σκεπτοείπε ο Κοράν και από τότε αυτή η λέξη χαράχθηκε στο μυαλό όλων για πάντα. Επιλογή.

Η μάχη αυτή ήταν πιο τρομερή από την προηγούμενη. Οι πύρινες γλώσσες της επιθυμίας έριχναν τη φωτιά τους πάνω στην κινούμενη επιλογή. Αλλά οι λευκοί της στρατιώτες δεν καίγονταν. Σαν να μην τους έπιανε η φωτιά, σαν να ήταν όλοι τους ένα στρώμα από νερό. Σαν να φόραγαν απυρόβλητες στολές και κάθε φωτιά που έφευγε από ένα στρατιώτη του Γκορ, περνούσε μέσα από κάθε λευκή γυναίκα και γινόταν δέντρο που οι ρίζες του φαίνονταν. Και κάθε δέντρο που φύτρωνε ήταν και ένας στρατιώτης του Γκορ που χανόταν και το τάγμα της επιλογής έπαιρνε πίσω το χαμένο έδαφος και στο τέλος το καταπράσινο λιβάδι γύρισε. Και αυτή τη φορά ήταν γεμάτο δέντρα, όμορφα ψηλά δέντρα με γερές ρίζες, που στέκονταν ακίνητα και ότι είχε καεί ξανάγινε πράσινο. Και τα δέντρα αυτά άρχισαν να κινούνται και σε λίγο στάθηκαν στις άκριες του όμορφου λιβαδιού και σαν σύνορα το έκλεισαν ανάμεσά τους. Και ο λευκός στρατός παρατεταγμένος, περίμενε τον Κοράν. Μια όμορφη γυναίκα βγήκε μπροστά.

- Πήγαινε, του είπε ο δάσκαλός τους.

Ο Κοράν κινήθηκε προς τη στρατιώτη του. Εκείνη χαμογέλασε.

- Η επιθυμία Κοράν δεν είναι επιλογή. Γιατί δεν έχει τη ρίζα της που είναι η βούληση. Είναι ότι η στέρηση προκαλεί. Κάθε στέρηση κρύβει και μια επιθυμία πίσω της και η επιθυμία είναι ένα μεγάλο πηγάδι, ένα αστείρευτο πηγάδι που όταν βουτήξεις μέσα δεν πρόκειται ποτέ να βγεις από αυτό. Η πραγματική επιλογή στηρίζεται στη βούληση και αυτή νικάει την επιθυμία. Η βούληση, Κοράν, είναι η ρίζα της επιλογής μας σε αυτή τη ζωή. Και η επιλογή είναι το δέντρο που προστατεύει τον αγρό μας, την ταπεινότητα. Χωρίς αυτά τα στοιχεία, είμαστε φωτιά που κινείται όπου φυσάει ο αέρας και στο πέρασμά μας προκειμένου να επιβάλουμε τις επιθυμίες μας θα κάψουμε ότι υπάρχει και ότι δεν μας ανήκει. Αυτό Κοράν να μην το ξεχάσεις ποτέ.

Ο λευκός στρατός χάθηκε. Εκείνο που είχε μείνει ήταν τα πανέμορφα δέντρα και το καταπράσινο λιβάδι. Είχαν κερδίσει ήδη δύο μάχες αλλά ακόμα δεν είχε τελειώσει τίποτε. Αλλά το Ηλ άρχισε να εμφανίζεται. Και ήταν όμορφο…

Μια άλλη φωνή σκεπτοεμφανίσθηκε. Αυστηρή. Αυτό τους ανησύχησε…

(συνεχίζεται )