Η σπουδαιότητα της ασημαντότητας
Ηλιόλουστη μέρα σήμερα ,παίρνω άδεια απο την σημαία και αποφασίζω να κάνω έναν περίπατο στο δάσος ,υπάρχουν ακόμα σ αυτήν την περιοχή.Παίρνω το «κάρο»με τα 120 χορτάτα άλογα και σε 10 λεπτά είμαι εκεί ,ξεζεύω τα ζώα, και παίρνω το μονοπάτι με τα πόδια. Αφού περπατώ μισή ωρίτσα στ’ αυτιά μου φθάνουν οι έντονοι βρυχηθμοί της τεχνολογίας,.βγαίνω σ’ ένα ξέφωτο που κάποτε ήταν δάσος και βλέπω τούς υλοτόμους με τα’ αλυσσοπρίονα να ξυλεύουν κάποια πεσμένα δέντρα.,μόνο ένα τεράστιο δέντρο στέκεται όρθιο στην μέση του πουθενά.
« Γιατί δεν κόπηκε αυτό το δέντρο?»,ρωτάω τον πρώτο που συναντάω μπροστά μου .
«Ααα,το δέντρο αυτό είναι εντελώς άχρηστο, αφού το κάθε κλαδί έχει πολλούς κόμπους και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ,αλλά ούτε και για κάψιμο δεν είναι , αφού ο καπνός του είναι επικίνδυνος για τα μάτια ¨» μου απαντάει.
Πήρα τον δρόμο του γυρισμού σκεπτόμενος.
…Αν δηλαδή είμαστε ίσοι και όμορφοι θα γίνουμε έπιπλα στο σπίτι κάποιου?
…Αν είμαστε ανταγωνιστικοί και έξυπνοι κάποιοι θα μας χρησιμοποιήσουν?
…Η ζωή είναι χρησιμότητα ή γλέντι, τραγούδι και χορός?
…Αν παραμένεις άγνωστος και τελευταίος ,ποιός θα σ ενοχλήσει?
… και στο κάτω-κάτω
« το μόνο δέντρο που θα προσφέρει δωρεάν την σκιά του στον περιπατητή είναι αυτό που δεν κόπηκε»
Αντωνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου