Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

ΑΓΑΠΗ

Καθημερινά βλέπουμε και ζούμε καταστάσεις που δεν καταλαβαίνουμε ή καλύτερα δεν μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί συμβαίνουν. Πχ. Βλέπουμε έναν άνθρωπο να φωνάζει και να αντιδρά προκλητικά για κάτι ασήμαντο, όπως γιατί κάποιος τον σκούντησε στο δρόμο ή γιατί βιάζεται με το αυτοκίνητό του και δεν τον άφησε ο άλλος να περάσει πρώτος. Αυτό βέβαια δεν είναι τόσο σοβαρό ώστε αυτός ο άνθρωπος να αντιδρά με αυτόν τον τρόπο. Πίσω απο όλα αυτά τι κρύβεται; Μήπως παράνοια; ή πολύ οργή και πίεση από την καθημερινότητά του; Μήπως κρύβονται άλλα συναισθήματα που δεν μπορεί να εκφράσει; Δεν τον ακούν ή δεν θέλουν να τον ακούσουν οι άνθρωποι που θεωρεί σημαντικούς γι΄αυτόν; Η μήπως πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας υπέρμετρος εγωισμός; Μήπως υπάρχουν άλλα συναισθήματα ανεκπλήρωτα; Μπορεί βέβαια να είναι όλα αυτά τα μήπως μαζί.

Το βέβαιο είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ή καλύτερα όλοι οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι. Αυτή την λέξη την ακούμε πολύ συχνά και μάλλον είναι στόχος ζωής. Αν ρωτήσεις τον κάθε άνθρωπο χωριστά, θα ακούσεις σχεδόν τα ίδια πράγματα, υγεία (το πρώτο από όλα), χαρά και ευτυχία. Στα δύο πρώτα είμαστε σίγουροι και δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε γιατί δεν εξαρτώνται απόλυτα από εμάς. Την ευτυχία την έχουν ξέχωρα, δηλαδή σαν να μην συμπεριλαμβάνονται στην ευτυχία τα δύο προηγούμενα. Επίσης θα ακούσουμε και την λέξη αγάπη. ΄Άλλη μια λέξη που αν ρωτήσεις μερικούς ανθρώπους πως καταλαβαίνουν αυτή την λέξη θα κολλήσουν και δεν θα μπορούν να την ερμηνεύσουν, δεν θα μπορούν να μιλήσουν, γιατί ίσως δεν την έχουν αισθανθεί.

Αν σκεφτούμε πόσες φορές την έχουμε ακούσει και τι αισθανθήκαμε κάθε φορά που την ακούσαμε θα καταλάβουμε αν ήταν αληθινή. Ισως ,αν σκεφτούμε και πόσες φορές την είπαμε εμείς οι ίδιοι και πως αισθανθήκαμε.

Η πραγματική αγάπη δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή που σου δίνει ηρεμία, φτερά για να πετάς, χαρά για να δίνεις χωρίς να ζητάς τίποτα, σου αρκεί μόνο να προσφέρεις και αυτό είναι αρκετό. Δέχεσαι την επιλογή των άλλων και είσαι χαρούμενος γι΄αυτό γιατί ξέρεις ότι θα είναι και εκείνοι χαρούμενοι. Αλήθεια πόσοι άνθρωποι το κάνουν αυτό; Πόσοι προσφέρουν χωρίς να ζητούν τίποτα; Αυτό που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι πως μόνο ο Θεός αγαπά ειλικρινά γιατί τελικά μόνο εκείνος μας αφήνει να επιλέγουμε σύμφωνα με την ψυχή μας και πάντα είναι κοντά μας όταν τον θελήσουμε πραγματικά. Όταν του μιλήσουμε μέσα από την ψυχή μας. Είναι σίγουρο πως θα μας ακούσει και θα μας δείξει το δρόμο, θα μας δείξει το ΦΩΣ.

Αυτή για μένα είναι η πραγματική αγάπη.

Ας σκεφτούμε την πιο δυνατή αγάπη που λέμε εμείς οι άνθρωποι, εννοώ την αγάπη της μάνας προς το παιδί της. Ξέρουμε και έχουμε ακούσει όλοι, ότι υπάρχουν μητέρες που έχουν εγκαταλειψει τα παιδιά τους από την στιγμή που γεννήθηκαν. Εχουμε ακούσει για μητέρες που τα εκμεταλεύονται δηλαδή τα φέρνουν στον κόσμο και τα δίνουν σε ανάδοχες οικογένειες για να εισπράξουν χρήματα. Εχουμε ακούσει για μητέρες που ενώ γνωρίζουν ότι οι πατεράδες τους τα κακοποιούν κάνουν τα στραβά μάτια και σιωπούν για να μην χαλάσουν την υποτιθέμενη οικογένεια, για το τι θα πεί ο κόσμος, για λόγους πάθους, όπως γιατί δεν μπορούν οι ίδιες χωρίς αυτούς, ή και για οικονομικούς λόγους.

Εχουμε ακούσει για περιπτώσεις που απεγνωσμένα κάποιες γυναίκες προσπαθούν να κάνουν παιδιά για να αισθανθούν το αίσθημα της μητρότητας και μετά αγκομαχούν από την πίεση της καθημερινότητάς τους, αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που έκαναν παιδιά. Εδώ λοιπόν είμαστε όλοι βέβαιοι ότι δεν υπάρχει αγάπη.

Ας σκεφτούμε όμως και τις άλλες μητέρες που δίνουν ότι έχουν στα παιδιά τους, ζούν γι΄αυτά και μόνο μέσα από αυτά. Γι΄αυτές τις μητέρες είμαι σίγουρη πως όποιον και να ρωτούσα θα έλεγε ότι είναι οι καλύτερες, οι ιδανικές. Είναι πραγματικότητα όμως αυτό? Όταν ένα μωρό από την κούνια ακόμα κλαίει, δεν θέλει να κοιμηθεί και εκείνη με το ζόρι προσπαθεί να το κοιμήσει ,γιατί έτσι νομίζει ότι είναι σωστό, οταν δεν θέλει να φάει όλο το φαγητό και το πιέζει, δεν της αρκεί το μισό, όταν το αφήνει στην τηλεόραση με τις ώρες για να μην της είναι εμπόδιο στις δουλειές της, όταν δεν το ρωτά ποτέ τι θέλει να κάνει, πως νιώθει αλλα μονίμως του επιβάλλει το σωστο,κατά τη δική της γνώμη, όταν στο σχολείο είναι μέτριος μαθητής ή κακός και το απορρίπτει φέρνοντας παραδείγματα άλλων παιδιών, όταν συγκρίνει τα ίδια της τα παιδιά μεταξύ τους, όταν έχει αδυναμία σε ένα περισσότερο από το άλλο, όταν θέλει να δειχτεί μέσα από τα παιδιά της, (σχολείο, πανεπιστήμιο, αθλητισμό, εργασία κλπ.), όταν περιμένει από εκείνα ανταμοιβή όπως να την γηροκομίσουν, όταν ευχαριστιέται με το να βλέπει ότι λαμβάνουν εκείνη υπόψη τους ή ακόμα και να καταφέρνει να τα επιρρεάσει στην επιλογή τους γιατί έτσι πιστεύει ότι την αγαπούν ή ότι πέρασε το δικό της. Όταν αυτή η μάνα κάθεται στο σπίτι και γίνεται υπερπροστατευική, όλη την ημέρα ασχολείται με την οικογένειά της, αυτή η μητέρα τελικά αγαπά πραγματικά τα παιδιά της? Η τα πνίγει με την υποτιθέμενη αγάπη της? Δέχεται τις επιλογές τους και τα στηρίζει? Τι αρχές τους δίνει? Τι εφόδια και τι παραδείγματα για το μέλλον τους?

Μήπως μιλάμε εδώ για εγωισμό και όχι για αγάπη? Μήπως θέλουν τα παιδιά τους να εκπληρώσουν τα δικά τους όνειρα και να εκπληρωθούν οι επιθυμίες τους μέσω αυτών αφού οι ίδιες δεν τα κατάφεραν?

Θα μου πείτε ότι η κάθε μια μητέρα αλλά και πατέρας κάνουν ότι καλύτερο για τα παιδιά τους. Τόσο μπορούσαν τόσο έκαναν. Τελικά μήπως αυτή είναι και η πιο εύκολη απάντηση για να αποφύγουμε τις ευθύνες των όσων έχουμε πράξει? Πόσο τελικά τα βοηθάμε για να βρούν αυτό που πραγματικά θέλουν και να σεβαστούμε την επιλογή τους όπως και να την στηρίξουμε έστω και αν αυτό σύμφωνα με εμάς δεν είναι σωστο.

Πότε τελικά του δείξαμε την πραγματική αγάπη? Πότε τους μιλήσαμε γι΄αυτή? Πως λοιπόν οι άνθρωποι να πράτουν σε αυτή σε όλα τα επίπεδα? Όταν από την αρχή της γέννησης ενός παιδιού φροντίζουμε να εξαφανίζουμε κάθε ίχνος της? Πως περιμένουμε να είναι ευτυχισμένα όταν από μικρά ακόμα τα κάνουμε εγωιστές, για παράδειγμα αυτό είναι δικό σου παιχνίδι, την το δίνεις σε άλλα παιδιά γιατί θα στο σπάσουν, εσύ είσαι καλύτερος από αυτόν ή δεν μπορεί να πει αυτός για σένα τίποτα, εσύ θα έχεις καλύτερα πράγματα από τον άλλον, για να γίνεις δυνατότερος για να κάνεις τους άλλους ότι θέλεις, για να κερδίσεις ότι χρειάζεται πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων, να σε υπηρετούν οι άλλοι, μην είσαι χαζός.

Πώς έτσι ένας άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει πραγματικά όπως προανέφερα?

Που μάθαμε την αγάπη , ώστε να μπορούμε να πραξουμε σ’αυτην? Είναι κόσμος αγάπης αυτός που ζούμε?

Όταν βασικές έννοιες, όπως η αγαπη, δεν μπορουμε να τις ερμηνεύσουμε γιατί απλως δεν τις γνωρίζουμε .

Ποιος μπορεί να πράξει αληθινά σε κάτι που δεν γνωρίζει? Και ποιος μπορεί να μιλήσει για αληθινή αγάπη? Υπάρχει κάπου?

Μόνο κάποια θαμπά ίχνη της έχουν μείνει ,διάσπαρτα εδώ κι εκει, που περιμένουν τη σύνθεση τους.

Μαρια

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου