Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

......ψυχη.......

Από μικρή η ψυχή μου δεμένη, ουρλιάζει και η καρδιά μου πάντα χτυπά δυνατά, για ανθρώπους χωρίς ήλιο και φεγγάρι στον ουρανό τους ,αδικημένους , πονεμένους , πληγωμένους ,δυστυχισμένους ,πιασμένους ,διψασμένους , γονατισμένους , αδύναμους .Ηθελα να τους προστατέψω, όσο μπορούσα ,όπως μπορούσα ,έστω με μια ευχή ,αυτό είχα παιδί , την ευχή .

Αργότερα έφηβη πλέον , κοιτάζοντας γύρω μου τον κόσμο ,αγρίεψα, επανάσταση ήθελα και ποθούσα , οι άνθρωποι έλεγα θα ξυπνήσουν , δεν γίνεται διαφορετικά , θα απαιτήσουν , έβλεπα την εξέλιξη θετική. Ναι έλεγα.... δεν χρειάζεται να πεινάσει ούτε ένας ,μα τι κάνουν αυτοί εκεί πάνω?

"Διαπραγματεύσεις" εικονικές ,όλα τα θυσιάζουν , τα βρωμίζουν , στο νομό του χρήματος , του κέρδους ,της εξουσίας των λίγων. Κοίταζα γύρω μου, εκεί κάτω μακριά ,ανθρώπους πιασμένους , παιδιά ξαπλωμένα με το βλέμμα βουτηγμένο στην απάθεια πλέον και κοιλιές φουσκωμένες ,μην έχοντας πλέον δύναμη να κλάψουν με λυγμό , παρά ένα βουβό κλάμα έβλεπες ,να ανοίγουν κάπως το στόμα , παιδιά που "αργοπεθαίνανε" Βουβό κλάμα και στεγνά δάκρυα.,έχεις δει? Πόνο έχεις δει? Έχεις νιώσει με κάθε κύτταρο του σώματος σου? έχει φτάσει μέχρι τον πυρήνα. το κέντρο σου?

Δεν υπήρξε γωνιά εδώ στη μάνα γή που δεν είδα ,οι εικόνες αμέτρητες και οι ευχές πλέον δεν με βοηθούσαν , επανάσταση ήθελα και ποθούσα.

Επανάσταση , να ξεσηκωθεί όλος ο κόσμος, το κεφάλαιο, το κάθε σύστημα. έλεγα να εξοντωθεί , ακόμα δεν ήξερα , το χρήμα να μοιραστεί ,καλύτερα να καταργηθεί .
Ολος ο κόσμος να ζει χωρίς να σκύβει το κεφάλι χωρίς τεμενάδες χωρίς πείνα και δίψα , χωρίς ψίχουλα..Ονειροπαρμένη, λίγο ρομαντική.

Υποστήριζα επαναστάτες της εποχής μου,με όλο μου το είναι , ήτανε φως "ταρακούνημα"στο λήθαργο που ζούσε, η δική μου κοινωνία , η προηγμενη τεχνολογικα Γερμανία . Δεν γίνετε διαφορετικά έλεγα ,όταν σκοτώνανε και ανθρώπους οι οποίοι δεν φταίγανε , απλούς ,πρέπει έλεγα, αυτά έχει η επανάσταση, δικαιολογούσα.
Ήτανε φόβος για τους αυτούς που είχανε την εξουσία και την μοιράζανε ? την αλλάζανε μεταξύ τους ? Πόσο κοστίζει ο κόσμος σήμερα. ? Και που θα πάρουμε περισσότερα χρήματα? Σε ποιο κομμάτι τις γής?

Μάλιστα , μέσα στα γυαλισμένα , στα αποστειρωμένα γραφεία τους έβλεπα ,κυρίους χορτάτους , καλοντυμένους να διαφωνούν , να συμφωνούν , να υποστηρίζουν τα "συμφέροντα" τους , μαθημένους φτιαγμένους να κερδίζουν χρήμα ,γη ,πετρέλαια, διαμάντια ,οτιδήποτε να κερδίζουν , να μεγαλώνουν τις εταιρίες εις βάρος του κάθε ανθρώπου στον κόσμο αυτό ,εις βάρος τις μάνας γης ,που ξεδιάντροπα λεηλατούν.

Να οργανώνουν πολέμους ,φτώχεια ,μιζέρια.,πείνα.,δίνοντας τα χερία ο ένας στον άλλον. Πόσα κουρέλια τους φορέσανε στη ψυχή για να σβήσουν την ανθρωπιά,τον σεβασμό , την αγάπη από το είναι τους. Στόχος το κέρδος και κάθε χρόνο παραπάνω αχόρταγοι , μεγαλουργούν και όταν κερδίσουν και φύγουν ,αδιάφοροι αφήνουν καμμένη γη πίσω.

Δεν ήξερα τι να κάνω,ναι υπήρχαν οργανωμένοι μα εγώ δεν ήθελα, να με βάλουν σε ένα συρτάρι και να λέω το άδικο σωστό, έψαχνα να δω εξέγερση, ξεσηκωμό, να πάω και εγώ.

Αλλα μέσα στην κοινωνία μου, στις πολιτείες, στους δρόμους από κρύο και σκληρό μπετον, τα κάστρα τέλεια χτισμένα , δεν τα διαπερνά πλέον φως , δεν τα χαϊδεύει ο αέρας ,τα πόδια ματώσανε ψάχνοντας.Η ψυχή μου ούρλιαζε και ουρλιάζει ακόμα σήμερα ,δεν αντέχει άλλο αυτές τις εικόνες.
Ψάχνοντας σε αυτούς τους δρόμους , ένα κατάλαβα και ένιωσα εδώ μέσα βαθεια, καμμιά επανάσταση εξωτερική δεν βοήθησε ,δεν βοηθάει και κανένας πόλεμος.

Για να αλλάξει το έξω , η κοινωνία., ο κόσμος , πρώτα αλλάζεις εσύ , εγώ , αυτός, αυτοί , βρίσκεις το μέσα.,το πνευμα , την ουσία ,την ψυχή σου ,την "κουρελιάζεις"... και όλα είναι απλά.

Σκύβεις, γονατίζεις στο ύψος του πεινασμένου, του διψασμένου, του πονεμένου και εκεί χαμηλά.σκυμμένος , γονατισμένος, δένεται η ψυχή σου μαζί τους, νιώθεις, κατανοείς , δειψάς, πεινάς , πονάς και τότε μονο τότε αντιλαμβάνεσαι , ότι τελικά δεν υπάρχουν αυτοί, εκείνοι , οι άλλοι , οι τέτοιοι.

Εμείς υπάρχει , μόνο ΕΜΕΙΣ ,είμαστε όλοι ένα , δεν χωρίζεις , ενώνεσαι και αρχίζεις να ξεχειλίζεις αγάπη και σεβασμό για όλους και όλα ,γιατί όλοι είμαστε εμείς ,ένα.

Εμείς που ζούμε στα ψηλά παλάτια και μαστιγώνουμε ,εμείς που ζούμε σε χαμηλά καλύβια και υποφέρουμε.

Είναι τόσο απλό ,μα είναι αυτοί οι φόβοι που μας καθηλώνουν.
Ποιόν να κλέψω λοιπόν? Ποιόν να μαστιγώσω ,να σκοτώσω? Τον εαυτό μου?



Ειρήνη

3 σχόλια:

  1. Βρέθηκα στο χώρο σας και διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση με ταρακουνήσατε. Υπάρχει τόση αλήθεια που πονάει και τόσος πόνος που είναι αληθινός.
    Άξιζε τον κόπο με το παραπάνω η επίσκεψή μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίο το κείμενο Ειρήνη.
    Ο κόσμος είναι ο καθρέφτης μας. Η προβολή του εαυτού μας.
    Εάν δεν γίνει συνειδησιακή μετακίνηση όλων των "κυττάρων" της κοινωνίας, αυτή δεν θα αλλάξει.
    Οι αλλαγές δεν έρχονται απο έξω, είναι μόνον απόρροια των εσωτερικών αλλαγών.
    Χρειάζεται όμως πολυ σοβαρή και εμπεριστατωμένη δουλειά με τον εαυτό για να μπορέσει ο άνθρωπος να έχει αυτές τις μετακινήσεις..πολλά-πολλά χρόνια εργασίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αν και καθυστερημενα
    ευχαριστω για τα σχολια σας..
    ειναι πολυτιμα και δειχνουν οτι πολλοι σκεφτονται με τον ιδιο τροπο, αυτο εμενα με χαροποιει ιδιαιτερα κιαυτο θελω να βλεπω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή