15ο μέρος
Η ελευθέρωση των ψυχών
Η ελευθέρωση των ψυχών
Δεν πέρασαν κλάσματα του δευτερολέπτου, οι αλυσίδες κινήθηκαν από μόνες τους και μια ψυχή βρέθηκε στη θέση της προηγούμενης.
- Αυτό γίνεται συνέχεια αγαπητά μου παιδιά. Αυτή είναι και η μόνη μου απασχόληση σε αυτό εδώ το καράβι. Δεν μπορώ να πω ότι με γεμίζει αλλά από τότε που έχασα το πόδι μου δεν μπορώ να κάνω άλλη δουλειά και έχω πιαστεί με αυτήν εδώ. Δεν είναι και ότι καλύτερο αλλά τα καταφέρνω μια χαρά…
Κινήθηκε κουτσαίνοντας προς τον Κοράν. Τον κοίταξε, γέλασε ειρωνικά και του είπε.
- Τι κάνει ο μικρός μου φίλος; Πως πέρασε τη νύχτα του;
Σήκωσε το μπαστούνι του και άρχισε να χτυπάει ελαφριά τις αλυσίδες.
- Κρίμα, κρίμα, βασανίζονται οι καημένες. Κρίμα, κρίμα, πολύ λυπάμαι για τις αλυσίδες μου, πολύ λυπάμαι…
Γύρισε την πλάτη του και έφυγε προς το καμαρίνι του. Κοντοστάθηκε για λίγο στην πόρτα και χωρίς να τους κοιτάξει φώναξε.
- Σήμερα το βράδυ έχετε δουλειά. Κοιτάξτε να τα καταφέρετε γιατί διαφορετικά θα καταλήξετε όπως, χα, χα, χα, χα…
Το τρομερό γέλιο τον ακολούθησε πίσω από την πόρτα. Το καράβι αυτό ήταν περίεργο. Έπλεε αλλά τίποτε δεν άλλαζε γύρω του. Θα νόμιζε κανείς ότι ήταν σχεδόν ακίνητο. Σαν να μην κουνιόταν. Και ο καιρός πάντα ο ίδιος. Δεν άλλαζε ποτέ. Και το τοπίο γύρω πάντα το ίδιο. Απέραντη θάλασσα, χωρίς ούτε μια δόση στεριάς. Λες και δεν άλλαζε τίποτε σε αυτό το καράβι.
- Θα πρέπει να σκεφτούμε τι έχει συμβεί μέχρι τώρα, ψιθύρισε ο Λίνος και συνέχισε. «Κάπου στη διαδρομή μας βρίσκεται και η λύση.»
Οι υπόλοιποι συμφώνησαν μαζί του και άρχισαν να αναλύουν τα γεγονότα όπως τα έβλεπε ο καθένας από τη δική του πλευρά. Αλλά δεν μπορούσαν να καταλήξουν πουθενά. Δεν έβγαινε κανένα συμπέρασμα, τα πράγματα έμοιαζαν να είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Κανένα απολύτως συμπέρασμα και η στιγμή διαδεχόταν η μία την άλλη χωρίς να οδηγούνται πουθενά. Δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσε να λύσει αυτό το γρίφο. Ο Κοράν είχε εξαντληθεί. Αλυσοδεμένος και νηστικός, όπως όλοι τους, κατόρθωσε με δυσκολία να πει κάτι. Δεν ακούσθηκε και ο Ανος σηκώθηκε και τον πλησίασε.
- Τι λες Κοράν; Τι θέλεις να πεις;
Ο Ανος έβαλε το αυτί του δίπλα στο στόμα του Κοράν. Τον άκουσε και αφού σιγουρεύτηκε ότι άκουσε σωστά γύρισε στους άλλους.
- Τι σου είπε; τον ρώτησε η Μάλι.
- Για το χρόνο, μου είπε να σκεφτούμε λίγο το χρόνο. Νομίζει ότι τα πάντα είναι θέμα χρόνου. Τίποτε άλλο. Δεν μπορούσε να μιλήσει περισσότερο και από ότι βλέπω σε λίγο θα είμαστε μόνο τέσσερις. Αρχίζει και χάνει τελείως τις αισθήσεις του…
Κανείς τους δεν θέλησε να δώσει σημασία στο τελευταίο του σχόλιο. Αυτόν τον ενόχλησε λίγο. Κάτι πήγε να πει σχετικά, αλλά η Μάλι τον πρόλαβε.
- Τι εννοούσε για το χρόνο; Τι θέλει να πει για το χρόνο;
- Θυμάστε στο Ηλ που μια δοκιμασία την πέρασε μόνος του; Δεν είμασταν εμείς μαζί του. Ήταν τελείως μόνος του. Μπορεί να έχει να κάνει με αυτό, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες, παρατήρησε η Κίρα.
- Ναι με αυτό έχει να κάνει γιατί αμέσως μετά, το δάσος του Ηλ άρχισε να κινείται και ο δάσκαλος μας μίλησε για το χρόνο. Με αυτό έχει να κάνει αλλά δεν ξέρουμε τι γνωρίζει ο Κοράν, συμπλήρωσε η Μάλι.
- Α! Τον αχρείο. Διαβάζει τη σκέψη μας και για αυτό την έστησε στον Κοράν. Ήξερε ότι έχει το μυστικό μέσα του και τον έβαλε με τον τρόπο του στον πειρασμό γνωρίζοντας ότι θα παραβεί τις εντολές του και θα σπάσει το πριόνι. Και πως τον έδεσε από πάνω μέχρι κάτω. Κανείς από τους άλλους δεν είναι δεμένος έτσι. Επίτηδες το έκανε για να τον εξουδετερώσει. Ο Κοράν έχει το μυστικό μαζί του και ο αχρείος το γνωρίζει. Και έχει να κάνει με το χρόνο. Μόνο που δεν μπορεί να μιλήσει. Θα πρέπει να σκεφτούμε εμείς για αυτόν.
Ο Λίνος είχε πλησιάσει αρκετά.
- Σκέψη, πάνω από όλα είναι η σκέψη. Αυτό μάθαμε στο δάσος του Ηλ. Με τη σκέψη κατορθώσαμε και νικήσαμε το Γκορ και τώρα με τη σκέψη πρέπει να νικήσουμε αυτό τον αχρείο. Σκέψη σε ότι έχει να κάνει με το χρόνο.
Η Κίρα συμπλήρωσε τη σκέψη του Ανου. Αλλά διαπίστωσαν γρήγορα ότι, η εμπειρία του Κοράν στο θέμα χρόνος ήταν αναντικατάστατη. Δεν μπόρεσαν να καταλήξουν πουθενά. Πιάνοντας το βράδυ, ο Σόζερ ξαναβγήκε στο κατάστρωμα. Αυτή τη φορά ήταν πολύ μεθυσμένος.
- Ε! Αλητάκια, που είστε; Για ελάτε εδώ να σας βλέπω.
Σκόνταψε και του έφυγαν μερικές βρισιές. Ύστερα σηκώθηκε και αφού έκανε λίγους κύκλους, τους βρήκε καθισμένους σε μια γωνιά.
- Α! Εδώ είστε. Λοιπόν, μέχρι αύριο το πρωί θέλω το κατάστρωμα να λάμπει. Υπάρχει μόνο ένας κουβάς και με αυτόν θα πλύνετε όλο το κατάστρωμα. Μόνο με αυτόν και με ένα σφουγγάρι που έχω. Αν αύριο το πρωί το κατάστρωμα δεν λάμπει, θα σας δέσω όλους όπως έχω δέσει αυτό εκεί.
Με το μπαστούνι του έδειξε τον Κοράν. Ύστερα κίνησε για το καμαρίνι του αλλά έκανε πολύ ώρα για να φτάσει στην πόρτα της καμπίνας. Μετά από μερικές τούμπες κατόρθωσε να ανοίξει την πόρτα της καμπίνας και να συνεχίσει τις τούμπες του πίσω από αυτή. Οι βρισιές του ήταν δυνατές και τα παιδιά γέλασαν λίγο. Αλλά το κατάστρωμα; Με ένα μόνο κουβά; Και με ένα μόνο σφουγγάρι και μόνο με νερό; Να λάμπει; Κοίταξαν το κατάστρωμα και κατάλαβαν τι είναι το αδύνατον. Αυτό που τους είχε ζητήσει ήταν αδύνατον να γίνει και κατάλαβαν ότι τους ετοίμαζε κάτι ανάλογο με την παγίδα του Κοράν. Είτε το έκαναν, είτε όχι, θα ήταν μάταιο γιατί το κατάστρωμα δεν θα έλαμπε και αυτοί ούτως ή άλλως την επόμενη μέρα το πρωί θα βρισκόντουσαν δεμένοι. Έτσι αποφάσισαν να μην κάνουν τίποτε και να σκεφτούν όλο το βράδυ για το τι λύση θα βρουν στο ζήτημα. Και έτσι έκαναν.
Όλο το βράδυ συζητούσαν για τα γεγονότα που αφορούσαν το χρόνο και μόνο το χρόνο. Μετά από αρκετές ώρες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι σε εκείνο το καράβι δεν υπήρχε χρόνος. Όχι ότι δεν τον έβλεπαν, αλλά δεν υπήρχε χρόνος. Θυμήθηκαν τα λόγια του δασκάλου τους ότι, ο χρόνος είναι η ουσία του δάσους του Ηλ και τότε κατάλαβαν ότι αυτό το καράβι δεν είχε ουσία, αυτό το καράβι στην πραγματικότητα ήταν ακίνητο.
Κατέληξαν γρήγορα στο συμπέρασμα ότι το καράβι αυτό ήταν η ίδια η αδράνεια, που ποτέ δεν είχαν δει το πρόσωπό της στη μάχη που έδωσαν στο δάσος του Ηλ με το Γκορ. Η ίδια η αδράνεια σε μια άλλη μορφή της. Αυτό το καράβι ελκυόταν από κάπου αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν από που. Τι ήταν αυτή η δύναμη που δημιουργούσε την έλξη της αδράνειας που το έλκυε; Αυτή την ερώτηση προσπαθούσαν να απαντήσουν. Δεν ήταν όμως εύκολο και πριν ξημερώσει άρχισαν να πιστεύουν ότι οι σκέψεις τους βρισκόντουσαν σε λάθος δρόμο. Αυτή ήταν και η τελευταία τους σκέψη ώσπου έγινε κάτι που δεν περίμεναν.
Μία ψυχή έβηξε. Μόνο αυτό, απλά έβηξε και τίποτε άλλο. Το μόνο που είχαν ακούσει μέχρι τότε από τις ψυχές. Ένα βήξιμο. Δεν πρόλαβαν να συζητήσουν το θέμα αυτό και η πόρτα του καταστρώματος άνοιξε διάπλατη. Ο Σόζερ είχε βγει αναμαλλιασμένος και σχεδόν με τα σώβρακα στο κατάστρωμα φωνάζοντας!!
- Τι ήταν αυτό; Τι ήταν αυτό; Ποιος έβηξε; Ποιος έβηξε;
Η Κίρα ενήργησε αμέσως.
- Εγώ, χωρίς φαγητό και χωρίς νερό όλο αυτό το διάστημα πόνεσε ο λαιμός μου. Εγώ έβηξα.
- Όχι, δεν ήταν παιδικό βήξιμο αυτό. Κάποια ψυχή έβηξε, αλλά δεν ξέρω ποια. Αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Πείτε μου αλητάκια ποια ψυχή έβηξε, αυτή η ψυχή πρέπει να εξαφανισθεί τελείως, δεν πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Πείτε μου αλητάκια ποια ψυχή έβηξε, γιατί θα σας δέσω χειρότερα από ότι έχω δέσει αυτόν. Και ότι λέω πρέπει να γίνεται. Πείτε μου ποια ψυχή έβηξε. Τώρα.
Τα παιδιά μαζεύτηκαν και δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση. Ο αχρείος ήταν πολύ αγριεμένος. Γύριζε από ψυχή σε ψυχή και άρχιζε να τις κτυπάει με το μπαστούνι προκειμένου να κάνει εκείνη που έβηξε, να ξαναβήξει αλλά αυτό δεν έγινε. Μετά πλησίασε τα παιδιά.
- Πείτε μου ποια ψυχή έβηξε γιατί θα σας δέσω τώρα αμέσως.
Κανείς δεν μιλούσε και αμέσως ο Σόζερ άρχισε να κουνάει το μπαστούνι του αλλά η Μάλι τον διέκοψε.
- Καπετάνιε δεν ξέρουμε. Μπορεί η Κίρα να είπε ψέματα αλλά δεν ξέρουμε. Άλλωστε τι σχέση έχουμε εμείς με τις ψυχές; Ούτε μιλάμε μαζί τους, ούτε και έχουμε να ανταλλάξουμε τίποτε. Ούτε εμείς υπάρχουμε για αυτές, ούτε και αυτές για εμάς. Και για πες μου, είναι δυνατόν από δω που είμαστε να γνωρίζουμε ποια ψυχή έβηξε; Για σκέψου λίγο.
Ο Σόζερ για μια στιγμή κοντοστάθηκε, κοίταξε το μέρος όπου ήταν τα παιδιά και μετά όλο το καράβι που ήταν γεμάτο ψυχές. Κατάλαβε ότι ήταν αδύνατον να έχουν οπτική γωνία με τις ψυχές και έτσι ξαναγύρισε στην καμπίνα του. Στη διαδρομή σιγομουρμούριζε. «...πρέπει να τη βρω, πρέπει να τη βρω, το πρωί όμως. Αυτό δεν πρέπει να μείνει έτσι, είναι επικίνδυνο…» Έκλεισε την πόρτα πίσω του και εξαφανίσθηκε.
- Ευτυχώς Μάλι, ευτυχώς γιατί τα έκανα θάλασσα.
- Δεν πειράζει Κίρα, αλλά τι τον αναστάτωσε τόσο πολύ; ρώτησε η Μάλι.
- Οι ψυχές. Το μυστικό σε αυτό το καράβι είναι οι ψυχές. Και αυτό είναι το καράβι των ψυχών, όχι το καράβι του Σόζερ, το καράβι των ψυχών. Οι ψυχές είναι όμηροι στις δυνάμεις του και δεν έχουν χρόνο. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος για κανένα και οι ψυχές είναι πάνω σε ένα καράβι που έλκεται από την αδράνεια. Οι ψυχές βρίσκονται στην απόλυτη αδράνεια. Τι είναι αυτές οι ψυχές;
Η ερώτηση του Λίνου ήταν πολύ σημαντική.
- Μάλλον άνθρωποι. Άνθρωποι που πεθαίνουν και έρχονται εδώ. Και κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος, μια άλλη ψυχή επιστρέφει στη θέση του. Αυτό είναι το καράβι των νεκρών, όχι το καράβι των ψυχών αλλά των νεκρών. Και αυτό τον αναστάτωσε, οι νεκροί δεν έχουν φωνή, οι νεκροί δεν έχουν αισθήσεις, οι νεκροί δεν έχουν συναισθήματα. Το βήξιμο δείχνει ότι κάποια ψυχή δεν βρίσκεται στο σωστό μέρος και αυτό τον αναστάτωσε. Μπορεί να ξέρει το λόγο αλλά το λόγο αυτό πρέπει να τον μάθουμε και εμείς. Τι λέτε;
Όλοι συμφώνησαν με τον Ανο. Σηκώθηκαν και άρχισαν να γυρίζουν τις ψυχές και προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν μαζί τους. Μάταια όμως. Άρχισε να ξημερώνει και δεν είχε γίνει απολύτως τίποτε. Κανένας δεν μπορούσε να έχει επαφή με τις ψυχές. Και καμία ψυχή δεν είχε επαφή μαζί τους.
- Και όμως, κάποιος έβηξε… ψιθύρισε η Κίρα. «Κάποιος είναι διαφορετικός...»
Δεν θα μπορούσε κανείς να πει ότι περνούσε ο χρόνος, γιατί χρόνος δεν υπήρχε, αλλά τα παιδιά επέμεναν. Έπιασε μεσημέρι και ο αχρείος δεν είχε εμφανισθεί. Πέρασε το απόγευμα και ξανάπεσε το βράδυ. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τι είχε γίνει, αλλά προς το παρόν την είχαν γλυτώσει με το δέσιμο λόγω του κουβά.
- Δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε, αλλά σίγουρα κάποιος έβηξε. Σίγουρα κάποια ψυχή έβηξε. Αυτό το ακούσαμε όλοι. Ακόμα και ο αχρείος το κατάλαβε από εκεί που ήταν σουρωμένος, τούντζι μέσα στον ύπνο του, είπε η Κίρα.
- Αυτό είναι αλήθεια Κίρα, αλλά δεν οδηγεί πουθενά, συμπλήρωσε ο Λίνος.
- Ίσως θα πρέπει να το δούμε από άλλη οπτική γωνία. Έχω μια ιδέα. Αν είναι σωστή τότε νομίζω ότι έχουμε τη λύση στα πόδια μας. Μου ήρθε χθες το βράδυ, ξαφνικά, όταν θυμήθηκα μια μικρή λεπτομέρεια που μας είχε ξεφύγει τελείως. Το βήξιμο της ψυχής, όποια και να είναι αυτή καλή της η ώρα, μου θύμισε αυτή τη λεπτομέρεια.
Ζήτησαν από τη Μάλι να τους πει την ιδέα της αλλά εκείνη αρνήθηκε.
- Όχι ακόμα. Θέλω να δω και κάτι άλλο. Εξάλλου ο αχρείος ακούει ότι λέμε. Όχι ακόμα, αλλά σύντομα θα ξέρετε. Σας το υπόσχομαι.
Πέρασε το βράδυ και την επόμενη μέρα το πρωί ο Σόζερ έκανε την εμφάνισή του. Βρήκε, όμως, ένα διαφορετικό θέαμα από ότι την προηγούμενη. Η Μάλι στεκόταν όρθια και όχι συνοφρυωμένη όπως τις προηγούμενες φορές. Του είχε γυρίσει την πλάτη και χάζευε τη θάλασσα. Την απέραντη θάλασσα.
- Ε, εσύ μικρή έλα εδώ, της φώναξε ο Σόζερ.
Η Μάλι έκανε πως δεν άκουσε. Οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά της.
- Έλα εδώ μικρή αλήτισσα. Δεν ακούς τι σου λέω; ή μήπως θέλεις να σε δέσω;
Η Μάλι και πάλι έκανε πως δεν άκουσε και συνέχισε να του έχει γυρισμένη την πλάτη. Ο Σόζερ αγρίεψε ακόμα περισσότερο.
- Θα έρθεις εδώ ή όχι;
Η Μάλι αυτή τη φορά αποφάσισε να του μιλήσει.
- Δεν πρόκειται να έρθω κουτσέ καπετάνιε και δεν πρόκειται ποτέ να ξανακοιτάξεις το πρόσωπό μου αλλά ούτε κι εγώ το δικό σου. Από εδώ και πέρα θα βλέπεις μόνο την πλάτη μου. Σηκωθείτε γρήγορα όρθιοι, φύγετε από κοντά του και γυρίστε του την πλάτη σας. Όσο έχετε γυρισμένη την πλάτη σας δεν μπορεί να σας πειράξει…
Τα παιδιά το δίχως άλλο πετάχτηκαν σαν ελατήρια και έκαναν ότι τους είπε η Μάλι. Η Μάλι επιβεβαίωσε πως είχε γίνει ότι είχε ζητήσει και μετά συνέχισε.
- Αχρείε, κουτσέ καπετάνιε, είσαι η απόλυτη αδράνεια. Στο δάσος του Ηλ, όταν δώσαμε τη μάχη με την αδράνεια, ήταν ο μόνος στρατός του Γκορ που δεν είδαμε. Δεν είδαμε το πρόσωπό της. Εδώ είναι αδράνεια, εδώ δεν υπάρχει χρόνος και αυτό το καράβι δεν κινείται. Το καράβι έλκεται. Μέχρι χθες το βράδυ δεν ήξερα από πού, αλλά σήμερα ξέρω. Αυτό το καράβι έλκεται από τις αδρανείς επιθυμίες των ανθρώπων πέρα στη γη. Όσο αυτοί λειτουργούν στην αδράνεια, στις επιθυμίες τους, αυτό το καράβι θα έλκεται και αυτοί θα έρχονται και θα φεύγουν από εδώ κι εσύ θα βασιλεύεις. Αλλά εμείς δεν είμαστε εκεί. Εμείς είμαστε εδώ και δεν έχουμε καμία σχέση με τις ψυχές σου. Ούτε και με τις επιθυμίες των ανθρώπων γιατί τις δικές μας επιθυμίες τις νικήσαμε στο δάσος του Ηλ. Ήταν η δεύτερη μάχη που δώσαμε μετά τη μάχη μας με την υπεροψία. Και επειδή δεν έχουμε επιθυμίες, δεν μπορείς να μας ελέγξεις. Αυτό θα γίνει μόνο αν μας δημιουργήσεις και δεν εκπληρωθούν, όπως έκανες με τον Κοράν. Και κάτι άλλο. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος γιατί όλα έλκονται. Τώρα όμως θα αρχίσουμε να κινούμαστε με την πλάτη γυρισμένη προς τα σένα και μάλιστα θα κινούμαστε με τέτοιο τρόπο που δεν θα μπορείς να ελέγξεις τίποτα. Γιατί η κίνηση είναι ο εχθρός σου. Γρήγορα αρχίστε να τρέχετε όπως θέλετε. Προσέξτε όμως να μην σας δει. Να μην του δείξετε ποτέ το πρόσωπό σας. Να μην δείτε την αδράνειά του και να μην σας κοιτάξει αυτή.
Άρχισαν να τρέχουν όπως ακριβώς τους είχε πει η Μάλι. Η κίνηση απέναντι στην αδράνεια. Και σε λίγο το καράβι άρχισε να κινείται όπως κινούνταν τα παιδιά. Ο Σόζερ άρχισε να χάνει την ισορροπία του και να μην μπορεί να κρατηθεί στα πόδια του. Πιάστηκε αναγκαστικά από ένα κατάρτι και έμεινε καθηλωμένος εκεί. Του έφυγε το μπαστούνι και το καπέλο του και σε λίγο αναγκάσθηκε να καθίσει στο πάτωμα.
- Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα φώναζε η Μάλι. Θυμηθείτε πως κινιόντουσαν τα περιστέρια στο δάσος του Ηλ και το χωνί εξαφανίσθηκε. Πιο γρήγορα, εμείς δεν πρόκεται να πάθουμε τίποτε ούτε και οι ψυχές. Πιο γρήγορα…
Και όσο πιο γρήγορα έτρεχαν τόσο πιο γρήγορα το καράβι κινιόταν και τόσο πιο πολύ ο Σόζερ ζαλιζόταν και έχανε το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Σε μια στιγμή η Μάλι φώναξε. Και όσες περισσότερες στροφές έκαναν, τόσο γύριζε και το καράβι. Έτρεχαν μπροστά, μπροστά πήγαινε το καράβι. Έτρεχαν πίσω, πίσω πήγαινε το καράβι. Έκαναν σβούρες, σβούρες έκανε και το καράβι. Χοροπηδούσαν, χοροπηδούσε και το καράβι. Σε κάποια στιγμή η Μάλι φώναξε.
- Το μπαστούνι, το μπαστούνι. Πιάστε το μπαστούνι τώρα που είναι ζαλισμένος και δεν μπορεί να κινηθεί…
Η Κίρα έτρεξε και έπιασε το μπαστούνι.
- Το έχω Μάλι, φώναξε, το έχω…
- Φέρτο εδώ Κίρα γρήγορα. Και τρέξτε όλοι προς τα εδώ.
Μόλις βρέθηκαν όλοι μαζί, η Μάλι τους είπε.
- Και τώρα όλοι μαζί θα τρέξουμε προς τον Κοράν. Έχουμε μόνο μερικά δευτερόλεπτα, όσο διαρκεί η κίνηση του καραβιού που δημιουργήσαμε και τον κρατάει καθηλωμένο. Όσο το καράβι θα κινείται με τη δύναμη που του δώσαμε.
Όταν έφτασαν στον Κοράν η Μάλι είπε.
- Βρες ένα χέρι ελεύθερο Λίνο, βρες ένα χέρι ελεύθερο του Κοράν.
Το αριστερό χέρι του Κοράν με τις πολλές του προσπάθειες είχε ξεφύγει από τις αλυσίδες λες και ο μικρός κάτι ήξερε. Η Μάλι έβαλε το χέρι του στο μπαστούνι και αφού και τα υπόλοιπα παιδιά έπιασαν το μπαστούνι, η Μάλι το γύρισε προς τη μεριά του καπετάνιου και είπε τα μαγικά λόγια.
- άλυσους κούρους αβάντι αχρείε, και αμέσως αλυσίδες έδεσαν τον Σόζερ από πάνω μέχρι κάτω.
Τα παιδιά έμειναν άφωνα. Η Μάλι κινήθηκε προς το μέρος του.
- Τι έχεις να πεις τώρα αχρείε; Εκπροσωπούσες όλα εκείνα που αντιμετωπίσαμε στο δάσος του Ηλ. Την υπεροψία, το μίσος, τη χωριστικότητα, την αδράνεια, το ρήγμα και ότι άλλο υπάρχει. Μόνο με την ενότητα θα μπορούσαμε να σε αντιμετωπίσουμε αλλά πήγες να μας κοροϊδέψεις με το φτηνό σου κόλπο γνωρίζοντας ότι το μπαστούνι θα λειτουργούσε, μόνο, αν όλοι μαζί το κρατούσαμε όταν θα λέγαμε τα λόγια. Έτσι δεν είναι; Ήταν απλά θέμα χρόνου να σκεφτούμε πως έπρεπε να ενεργήσουμε. Τώρα θα μείνεις εκεί δεμένος για πάντα και οι ψυχές θα ελευθερωθούν στη χώρα της καθαρής. Με σένα θα δούμε τι θα γίνει.
Η Μάλι πήρε το μπαστούνι και πήγε προς τον Κοράν. Σήκωσε το μπαστούνι προς το μέρος του και είπε τα μαγικά λόγια. Αμέσως οι αλυσίδες έφυγαν, αλλά όχι μόνο από τον Κοράν. Όλες οι ψυχές ελευθερώθηκαν, όλες ήταν ελεύθερες. Στην αρχή ήταν σαν χαμένες αλλά μετά μία, μία άρχισαν να συνέρχονται και να προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Το καράβι σταμάτησε να κινείται. Πέρασαν αρκετές ώρες μέχρι να βρουν ένα κώδικα επικοινωνίας με τις ψυχές που άρχισαν να ζωντανεύουν και τελικά αποφάσισαν να συνεργασθούν για να οδηγήσουν το καράβι στη χώρα της Καθαρής. Η Μάλι ανέλαβε τη διακυβέρνηση του καραβιού. Όταν το καράβι πήρε μπροστά, τα πράγματα ήταν πολύ απλά.
Σε λίγο πήγαινε μόνο του, δεν ήθελε ούτε τιμονιέρη, ούτε λοστρόμο, ούτε ναύτες, ούτε τίποτε. Πήγαινε μόνο του και χωρίς να το καταλάβουν βρέθηκε κοντά σε μια πανέμορφη στεριά που, όπως την υπολόγισαν, θα πρέπει να ήταν η χώρα της καθαρής. Και αυτό γιατί τα νερά της θάλασσας εκεί ήταν πολύ καθαρά.
Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ο Σόζερ ήταν δεμένος με τις αλυσίδες του. Οι ψυχές άρχισαν να κατεβαίνουν αλλά όχι με κάποια βάρκα. Βουτούσαν στο νερό και κολυμπούσαν γελώντας και παίζοντας και πειράζοντας η μία την άλλη. Ευχαριστούσαν τα παιδιά πριν βουτήξουν και τους έδωσαν την υπόσχεσή τους ότι ποτέ ξανά δεν πρόκειται να δώσουν την ευκαιρία σε κάποιο Σόζερ να τους ξαναδέσει. Ότι θα προσέχουν πάρα πολύ με τις επιθυμίες τους από εδώ και πέρα και ότι ποτέ, καμιά τους δεν πρόκειται, προκειμένου να ικανοποιήσει κάποια επιθυμία της, να ραδιουργήσει σε βάρος κάποιας άλλης ψυχής.
Τα παιδιά πήγαν προς το Σόζερ μη γνωρίζοντας τι να τον κάνουν αλλά αντί για τον αχρείο καπετάνιο το μόνο που αντίκρισαν ήταν ένα μικρό ποντικάκι που φορούσε τα ρούχα του αχρείου και έκανε βόλτες κοντά στο μέρος όπου ήταν οι αλυσίδες.
- Ο αχρείος έγινε ποντίκι, είπε γελώντας ο Κοράν και αφού έσκυψε και το άρπαξε από την ουρά το πέταξε με δύναμη στη θάλασσα.
- Καλό κολύμπι, φώναξε ο Λίνος και όταν τέλειωσαν με όλες τι ψυχές αποφάσισαν να κινήσουν για τη χώρα του αλλού.
- Τι σου είχε πει Κίρα ο γέρος για τη χώρα του αλλού Κίρα; τη ρώτησε ο Κοράν.
- Ότι το καράβι των ψυχών γνωρίζει το δρόμο και ότι μετά τη χώρα της Καθαρής θα μας οδηγήσει μόνο του στη χώρα του αλλού. Και κάτι άλλο που το θυμήθηκα τώρα. Μετά τη χώρα της Καθαρής, μου είπε, ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να αναφερόμαστε στο καράβι αυτό σαν το καράβι των ψυχών.
- Και πως θα το λέμε; ρώτησε ο Κοράν.
- Δεν μου είπε, απάντησε η Κίρα. «ούτε και σκέφτηκα να τον ρωτήσω.»
- Τότε πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα, πρόσθεσε η Μάλι.
- Και νομίζω ότι γνωρίζουμε όλοι τι όνομα πρέπει να πάρει, είπε γελώντας ο Κοράν.
Χαμογέλασαν και όλοι μαζί σήκωσαν τα χέρια ψηλά φωνάζοντας.
- Σινίτρα, σινίτρα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου