ΚΙΡΑΝΑ- η χώρα του αλλού- 5ο μέρος - Το μαγικό δάσος του Ηλ.

5ο μέρος 

                                              Το μαγικό δάσος του Ηλ


Γύρισε την πλάτη της και άρχισε να κατεβαίνει από την κορυφή του βουνού ακολουθώντας ένα κατάλευκο μονοπάτι που δεν υπήρχε αλλά βήμα, βήμα έπαιρνε τη μορφή του. Κάθε βήμα της Νιρβάνα ήταν και ένα μέτρο λευκού μονοπατιού. Την ακολουθούσαν.

Η Νιρβάνα, καθώς προχωρούσαν, άρχισε να τους μιλάει για το δάσος του Ηλ.

- Ότι ζητάτε περνάει, μόνο, μέσα από το δάσος του Ηλ. Αυτό το δάσος θα πρέπει να το βρείτε μόνοι σας και κανείς δεν μπορεί να σας οδηγήσει εκεί παρά μόνο η ίδια σας η θέληση. Η Κιράνα βρίσκεται πολύ πιο μακριά από το δάσος αλλά ότι μάθετε στο Ηλ θα σας φανεί πολύ χρήσιμο για τη συνέχεια του ταξιδιού σας. Δεν υπάρχει Κιράνα χωρίς το Ηλ και δεν υπάρχει Ηλ χωρίς την Κιράνα. Μπορεί αυτά που σας λέω να σας φαίνονται περίεργα αλλά στην πραγματικότητα είναι αληθινά. Και μην ξεχνάτε· ότι δεν γνωρίζετε, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας.

Στα αυτιά τους, όλα αυτά ακούγονταν λίγο περίεργα, αλλά δεν είπαν τίποτε. Εξάλλου τι θα μπορούσαν να πουν; Σε κάποια στιγμή η Νιρβάνα σταμάτησε. Μπροστά τους ότι υπήρχε εξαφανίσθηκε. Έβλεπαν μόνο τη Νιρβάνα. Κοίταξαν πίσω τους και το μόνο που είδαν, ήταν ο λευκός δρόμος που είχαν διανύσει. Έστρεψαν και πάλι το κεφάλι τους στη Νιρβάνα και την παρατήρησαν που άνοιξε τα χέρια της σε σχήμα πουλιού λες και ήταν έτοιμη να πετάξει. Η κίνησή της ήταν αυθόρμητη, λες και κάποιος που δεν υπήρχε της την υπέδειξε. Η Νιρβάνα τους ζήτησε να κάνουν το ίδιο.

Ξαφνικά άρχισαν να πετάνε όλοι μαζί. Άρχισαν να ταξιδεύουν σαν πουλιά πάνω σε μια δέσμη λευκού φωτός, όμοια με εκείνη που έσερνε το άρμα του Μοκίρ, με τη Νιρβάνα μπροστά να τους δείχνει το δρόμο. Δεν έβλεπαν τίποτε, ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε πίσω τους. Μόνο το λευκό φως που τους είχε πάρει και τους ταξίδευε κάπου που δεν ήξεραν. Δεν μπορούσαν να σκεφτούν, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο από το να πετάνε. Σε λίγο άρχισαν να στριφογυρίζουν σαν σβούρες και χωρίς να το καταλάβουν βρέθηκαν σε ένα λευκό χώρο. Γύρω τους υπήρχε μόνο λευκό. Ένα απέραντο λευκό χωρίς σπίτια, βουνά, ανθρώπους, ζώα, οτιδήποτε. Ένα απέραντο λευκό χωρίς γη να πατάνε πάνω της. Κοίταζαν σαν μαγεμένοι γύρω τους. Ήταν μέσα στο λευκό. Αιωρούμενοι μέσα στο λευκό - τόσο όσο δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν που είναι άκουσαν τη φωνή της Νιρβάνας.

- Η θέλησή σας, σας έφερε εδώ. Η θέλησή σας να βρεθείτε στο δάσος του Ηλ. Έχετε μια ευκαιρία να κάνετε πραγματικότητα το όνειρό σας και να συνεχίσετε το ταξίδι σας για την Κιράνα αλλά, όπως σας είπα, αυτό το ταξίδι περνά υποχρεωτικά μέσα από το Ηλ. Και αυτή η ευκαιρία είναι μόνο λευκή. Την απόφαση για το αν θα προχωρήσετε ή όχι θα την πάρετε εσείς οι ίδιοι τώρα και ο καθένας για τον εαυτό του ξεχωριστά. Αν δεν θελήσετε να προχωρήσετε θα γυρίσετε αμέσως εκεί που γυρίσατε. Αν ναι, θα πρέπει να περάσετε μέσα από το λευκό.

Κανένας τους δεν έκανε την παραμικρή σκέψη να γυρίσει πίσω. Ούτε για κλάσματα του δευτερολέπτου Η Νιρβάνα διάβασε τη σκέψη τους.

- Αφού κάνατε την επιλογή σας, θα πρέπει να σας πω τι πρόκειται να γίνει. Για να περάσετε το δάσος του Ηλ θα πρέπει να αντιμετωπίσετε το στρατό του Γκορ. Και να τον νικήσετε. Ο Γκορ είναι ότι χειρότερο έχετε γνωρίσει μέχρι σήμερα και ο στρατός του είναι σχεδόν ανίκητος από τους κοινούς ανθρώπους. Κανένας δεν έχει φτάσει μέχρι εδώ και κανένας δεν έχει νικήσει, ποτέ, το στρατό του Γκορ. Εσείς, όμως, έχετε κάτι που δεν έχουν οι άλλοι άνθρωποι. Για αυτό και φτάσατε μέχρι εδώ.» Έκανε μια μικρή παύση και μετά συνέχισε. «Βέβαια θα έχετε το δικό σας στρατό, το στρατό του λευκού λόγου, απέναντι στο στρατό του Γκορ. Και θα πρέπει να σκεφτείτε αρκετά για το πως θα χρησιμοποιήσετε τις στρατιές του λευκού λόγου, αν θέλετε να νικήσετε τα τάγματα του Γκορ. Αλλά ακόμα και αυτή τη στιγμή, αν επιθυμείτε, μπορείτε να γυρίσετε πίσω. Σας δίνετε ξανά η επιλογή να γυρίσετε στο σπίτι σας.

Η Νιρβάνα σταμάτησε για μια στιγμή και διάβασε τη σκέψη τους. Δεν υπήρχε πιο σίγουρος τρόπος για να ξέρει ακριβώς τι ήθελε ο καθένας τους. Αφού κατάλαβε ότι κανείς τους δεν ήθελε να γυρίσει πίσω, συνέχισε.

- Θα σας πω ποια είναι τα τάγματα του Γκορ και ποιες είναι οι δικές σας στρατιές. Ο Γκορ, έχει την υπεροψία, το ρήγμα, το μίσος, την αφαίρεση, τη χωριστικότητα, την άγνοια, την αδράνεια και την επιθυμία. Εσείς έχετε την ταπεινότητα, την ιδέαση, την αγάπη, την επιλογή, τη σύνθεση, το χρόνο, τη γνώση και την κίνηση. Αν νικήσετε το στρατό του Γκορ τότε θα δείτε το δάσος του Ηλ και ότι κρύβεται πίσω από αυτό. Και αυτό που θα δείτε θα σας ανοίξει το δρόμο για την Κιράνα. Σε αυτή τη μάχη θα έχετε και τους δασκάλους σας που θα σας κατευθύνουν. Αλλά αυτοί είναι περίεργοι δάσκαλοι και θα πρέπει να τους ακούτε με προσοχή. Αν είστε έτοιμοι για αυτή τη μάχη τότε πρέπει να φορέσετε τη στολή του λευκού στρατιώτη. Μια σκέψη, μόνο, χρειάζεται από τον καθένα σας. Τίποτε άλλο.

Ξαφνικά, εκεί που φορούσαν τα παιδικά τους ρούχα, ένας λευκός απλός χιτώνας έντυσε τον καθένα τους από πάνω μέχρι κάτω. Η Νιρβάνα τους ξαναμίλησε.

- Αυτός είναι ο μανδύας του λευκού στρατιώτη. Με εξαίρεση το λευκό βραχιόλι που αρμόζει μόνο σε εκείνον που θέλει να οδηγήσει το στρατό αυτό στη μάχη με τις δυνάμεις του Γκορ. Σας αφήνω να διαλέξετε τον αρχηγό σας.

Ξαφνικά ένα λευκό βραχιόλι βρέθηκε στο χέρι του Κοράν.

- θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε πολύ σκέψη αλλά την τελική απόφαση την παίρνει μόνο ο αρχηγός σας. Και τώρα σας αφήνω και σας εύχομαι καλή επιτυχία. Πολύ σκέψη. Τίποτε άλλο. Και κάτι ακόμα. Κατά τη διάρκεια της μάχης, μεταξύ σας θα μπορείτε να επικοινωνείτε μόνο με τη σκέψη σας. Το λέμε, σκεπτομορφές. Σιγά, σιγά θα το συνηθίσετε…

Η Νιρβάνα χαμογέλασε και εξαφανίσθηκε το δίχως άλλο. Το μόνο που υπήρχε γύρω τους, ήταν το απέραντο λευκό και ο ένας για τον άλλον. Σε λίγο, μια άλλη φωνή, μια δυνατή τρανταχτή αυστηρή φωνή ακούσθηκε γύρω τους. Όχι στο μυαλό τους αλλά γύρω τους, όπου υπήρχε λευκό. Μια φωνή που όμοιά της δεν είχαν ξανακούσει ποτέ. Μια φωνή που συνοδευόταν από ένα βαθύ σαρκαστικό γέλιο. Στην πραγματικότητα το γέλιο ήταν πιο τρομαχτικό από την ίδια τη φωνή.

- Βρεθήκατε σε λάθος μέρος. Νομίζετε ότι μπορείτε να νικήσετε το στρατό μου; Κανείς δεν μπόρεσε να το κάνει μέχρι σήμερα. Ο στρατός μου είναι ανίκητος. Τα τάγματά μου είναι τα πιο ισχυρά τάγματα που υπάρχουν. Δεν υπάρχει άνθρωπος να μπορέσει να με νικήσει. Και ότι σας είπαν είναι ψέματα. Αν χάσετε, θα βρεθείτε στο απόλυτο σκοτάδι. Εκεί που δεν υπάρχει μέρος για κανένα. Εκεί που όλα είναι φωτιά και κόλαση. Εκεί θα βρεθείτε, εκεί που δεν υπάρχει ζωή. Σας δίνω μια τελευταία ευκαιρία, ΕΓΩ ο Γκορ, να φύγετε και να γυρίσετε πίσω εκεί από όπου ήρθατε. Μια τελευταία ευκαιρία και μετά από αυτή δεν θα υπάρχει γυρισμός.

Ακούσθηκε το γέλιο πιο δυνατό και πιο τρομακτικό αυτή τη φορά. Για μια στιγμή σκέφτηκαν να φύγουν.

Αλλά η σκέψη του Κοράν τους κράτησε. «..νικήσαμε το φόβο, το ξεχάσατε;» Με αυτή τη σκέψη κρατήθηκαν όταν θυμήθηκαν τι έγινε στο βράχο, πως έφτασαν μέχρι εκεί.

- Ελπίζω να αξίζει αυτό το δάσος για ότι περνάω, είπε από μέσα του ο Λίνος.

Αυτή η σκέψη ακούστηκε σε όλους και ξαφνικά συνειδητοποίησαν πως ότι σκέψη κάνει ο καθένας αντανακλάται σε όλους τους άλλους. Μετά θυμήθηκαν τα λόγια της Νιρβάνας. «Θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε πολύ σκέψη..» Ο Κοράν το κατάλαβε και σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να ελέγξουν τη σκέψη τους. Συμφώνησαν όλοι. Είχαν ήδη σταματησει να μιλάνε μεταξύ τους. Επικοινωνούσαν μόνο με τη σκέψη τους. Αλλά αυτή η προσπάθεια ήθελε πολύ πειθαρχία και δεν μπορούσαν να πουν ότι είχαν μάθει σε αυτό, τόσο γρήγορα. Μια αντανάκλαση σκέψης πλημμύρισε το μυαλό τους και αυτή η σκέψη έγινε φωνή που βγήκε ταυτόχρονα από τα στόματά τους.

- Δεν σε φοβόμαστε Γκορ, δεν σε φοβόμαστε. Δεν φεύγουμε, θα σε νικήσουμε.

Το ίδιο γέλιο ακούσθηκε ξανά. Τρομακτικό και αυτή τη φορά. Μια περίεργη σιγή κυρίεψε τα πάντα. Τα πάντα γύρω άρχισαν να μαυρίζουν. Το λευκό έδωσε τη θέση του στο μαύρο. Τίποτε άλλο. Χωρίς να μπορέσουν να καταλάβουν πόση ώρα είχε περάσει - βασικά μέχρι τότε δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχαν ρολόγια γύρω τους , δεν υπήρχε ώρα ούτε και μπορούσαν να μετρήσουν την ώρα - ένας κίτρινος ήλιος άρχισε να φωτίζει το μαύρο πέπλο που είχε απλωθεί. Το μαύρο άρχισε να αλλάζει σε κίτρινο και κάποιες φιγούρες αχνά, αχνά στο βάθος έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν μπορούσε κανείς τους να διακρίνει μορφές, σχήματα, παρά μόνο μια κίνηση. Μια απροσδιόριστη κίνηση που έμοιαζε σαν ένα μαύρο σώμα να κινείται προς το μέρος τους.

Τι είναι αυτό; σκέφθηκε ο Κοράν.

Μια γλυκιά φωνή ακούσθηκε στο μυαλό όλων.

(συνεχίζεται)