ΚΙΡΑΝΑ- Η χώρα του αλλού- 8ο μέρος- Η μάχη της χωριστικότητας.

8ο μέρος 

                                     Η μάχη της χωριστικότητας 

- Είμαι ο τρίτος σας δάσκαλος και θα σας βοηθήσω στην επόμενη μάχη.

- Αυτή η φωνή είναι αυστηρή, σκέφθηκε ο Κοράν, αλλά οι δάσκαλοι αυτοί μπορούσαν και διάβαζαν τις σκέψεις καθενός τους. Αφού ήταν μέσα εκεί.

- Δεν υπάρχει αυστηρή και μη αυστηρή φωνή Κοράν. Η ιδέα είναι εκείνη που δίνει το χρώμα στις σκέψεις μας…

- Τι θα αντιμετωπίσω τώρα δάσκαλε; Σκεπτορώτησε.

- Ο Γκορ μετά την επιθυμία στέλνει τη χωριστικότητα. Τη γνωρίζεις αυτή τη λέξη; Έχεις ακούσει ποτέ για τη χωριστικότητα;

- Όχι, δεν τη γνωρίζω. Όπως και τις άλλες λέξεις δεν γνωρίζω.

- Και όμως τη γνωρίζεις, την έχεις συναντήσει και ετοιμάσου γιατί από ότι βλέπω πράγματι επιτίθεται η χωριστικότητα και κινδυνεύει να γκρεμιστεί το Ηλ. Και αυτή η επίθεση είναι αρκετά δύσκολη. Αυτό το τάγμα του Γκορ είναι πολύ ύπουλο τάγμα και από ότι βλέπω έρχεται. Πλησιάζει.

- Μα εγώ δεν βλέπω τίποτε δάσκαλε. Δεν βλέπω απολύτως τίποτε. Το ίδιο σκέφθηκαν όλοι τους.

- Σε λίγο θα δείτε, σε λίγο. Αλλά για πες μου, τι νομίζεις ότι είναι η χωριστικότητα;

- Δεν ξέρω, σου είπα δεν γνωρίζω αυτή τη λέξη, σκεπτοαπάντησε βιαστικά και φανερά ταραγμένος.

- Θα σε βοηθήσω Κοράν, άλλωστε για αυτό το λόγο βρίσκομαι εδώ. Πως αισθάνθηκες όταν σκέφθηκες ότι ο Λίνος δεν θα ερχόταν μαζί σας;

- Το είπα και στον προηγούμενο δάσκαλό μου, στενοχωρήθηκα και αισθάνθηκα ότι ένα κομμάτι μας έλειπε. Αισθάνθηκα ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν σχεδόν μισό χωρίς το Λίνο.

Την ίδια σκέψη έκαναν όλοι στο μυαλό τους.

- Ένα κομμάτι σας θα ήταν μακριά, αυτό μην το ξεχάσετε ποτέ και ετοιμασθείτε γιατί η χωριστικότητα πλησιάζει και δεν έχεις απαντήσει στην ερώτησή μου. Ποια στρατιά θα βάλεις απέναντί της;

Ο Κοράν κοίταξε το καταπράσινο τοπίο, τα δέντρα και σκέφθηκε ότι θα ήταν άδικο να χαθούν όλα αυτά. Την αλήθεια τη γνώριζε.

- Τη γνωρίζεις την αλήθεια Κοράν, μπορείς να τη δεις. Όλοι γνωρίζετε την αλήθεια, με τι θα αντιμετωπίσετε τη χωριστικότητα;

Η Κίρα σήκωσε το κεφάλι της και στο βάθος δεν είδε το μαύρο σώμα που είδε τις προηγούμενες φορές. Αυτό το τάγμα του Γκορ ήταν ένα κίτρινο σύνεφο που κινιόταν ακανόνιστα και στο δρόμο του σάρωνε ότι έβρισκε. Σαν ανεμοστρόβιλος που δεν άφηνε τίποτε όρθιο. Ένας ανεμοστρόβιλος που ξερίζωνε τα δέντρα και πέταγε κεραυνούς στο χωράφι και το έκαιγε. Δεν είχε μορφή, δεν είχε πανοπλία, ήταν ένα κίτρινο σύννεφο που πέταγε φωτιές και ξερίζωνε τα πάντα στο διάβα του.

- Αυτό είναι απίστευτο. Πως θα το αντιμετωπίσουμε αυτό;

- Αυτή είναι η χωριστικότητα Κίρα, γκρεμίζει και καίει τα πάντα, μήπως γνωρίζεις γιατί υπάρχει και ποια στρατιά θα πρέπει να μπει απέναντί της ; Αυτή τη φορά θα πρέπει να απαντήσετε σε μια και μοναδική ερώτηση. Γιατί αισθανθήκατε άσχημα που ο Λίνος δεν θα ερχόταν μαζί σας; Που οι γονείς του θα του έβαζαν σκληρή τιμωρία και διαφορετική από εσάς; Αυτή την ερώτηση έχετε να απαντήσετε όλοι σας και σκεφθείτε καλά. Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται διαφορετικοί, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο από τους άλλους ανθρώπους; Γιατί έγινε αυτό; Κοιτάξτε την αλήθεια κατάματα.

Η Κίρα θυμήθηκε ότι κάπου μέσα της ήταν η απάντηση και αν δεν ήθελε να δει το λιβάδι της να εξαφανίζεται τελείως θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Τι αισθάνθηκε όταν κάποτε οι γονείς της την είχαν βάλει σκληρή τιμωρία για μια ζαβολιά που είχε κάνει; Της είχαν αφαιρέσει το ποδήλατό της για ένα μήνα και είχαν αρχίσει να ελέγχουν τις κινήσεις της. Τι αισθάνθηκε όταν της έκοψαν τον αέρα, εκείνο τον αέρα που είχε πάνω στο ποδήλατό της, στα παιγνίδια με τα αγόρια, τον αέρα που είχε όταν έφτυνε, όταν γέλαγε, όταν έκανε γκάφες, τι αισθάνθηκε όταν έχασε εκείνο τον αυθόρμητο παιδικό της αέρα; Τι ήταν αυτό που δεν παραδέχθηκε ποτέ στον εαυτό της ότι αισθάνθηκε; Γιατί της το έκαναν οι γονείς της; Η αλήθεια ήταν μέσα της, αλλά δεν ήθελε να την κοιτάξει και βλέποντας τον ανεμοστρόβιλο της χωριστικότητας να έρχεται θα έπρεπε να ξεπεράσει για άλλη μια φορά το μέσα της. Τι αισθάνθηκε; Τι αισθάνθηκε; Οι σκέψεις αυτές ήταν στο μυαλό όλων σαν αντανάκλαση από το δικό της μυαλό και ο δάσκαλός τους χαμογελούσε. Και επειδή η αλήθεια δεν κρύβεται, απάντησε με τη σκέψη της. Δεν την αγαπούσαν για αυτό την τιμώρησαν. Δεν κατάλαβαν τη διαφορετικότητά της και για αυτό την τιμώρησαν. Αισθάνθηκε ότι δεν την αγαπούσαν.

- Είναι αλήθεια αυτό Κίρα; Δεν σε αγαπούσαν για αυτό σε τιμώρησαν; Αν ήταν έτσι θα σου είχαν αγοράσει ποδήλατο; Θα σε άφηναν να κάνεις ότι ήθελες;

Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ από αυτή την πλευρά.

- Όχι.

- Αλλά η αγάπη είναι σημαντικό πράγμα, έτσι δεν είναι; Τελικά σε αγαπούσαν ή όχι;

- Αυτό δεν το ξέρω δάσκαλε, αλλά εγώ αγαπάω το ποδήλατό μου, το παιγνίδι μου και αυτό μου το πήραν. Αν αυτό λέγεται αγάπη, περίεργο πράγμα είναι. Εγώ αγαπάω τους φίλους μου και για αυτό στενοχωρήθηκα που ο Λίνος δεν θα ερχόταν μαζί μας. Αλλά δεν ήθελα και να φάει το ξύλο της αρκούδας από τον πατέρα του.

- Δηλαδή Κίρα τι μπορεί να είναι η αγάπη;

- Να σου κάνω μια ερώτηση που μου ήρθε στο κεφάλι; σκεπτορώτησε ο Λίνος.

- Σε ακούω Λίνο.

- Πως μπορεί κάποιος να αγαπήσει κάποιον άλλον αν δεν έχει μάθει να αγαπάει τον εαυτό του;

Ο δάσκαλός τους χαμογέλασε και είπε.

- Αυτή είναι γνωστική ερώτηση Λίνο και την απάντησή σου θα την πάρεις αφού πρώτα δώσετε τη μάχη σας. Νομίζω ότι ξέρεις τη στρατιά σου Κοράν μετά από όλα αυτά.

Τελείως αυθόρμητα ο Κοράν φώναξε.

- Στρατιώτες της αγάπης στη θέση σας.

Αυτή τη φορά όμως δεν βγήκαν λευκοί στρατιώτες, αλλά ένα άσπρο σύννεφο εμφανίσθηκε και κινήθηκε κατευθείαν προς τον κίτρινο ανεμοστρόβιλο. Ξαφνικά από το λευκό σύννεφο άρχισαν να πετάγονται λευκά βέλη που γίνονταν αέρας, ένας περίεργος χρυσός αέρας και στο τέλος το κίτρινο σύννεφο εξαφανίσθηκε. Τα λευκά αέρινα βέλη το εξαφάνισαν τελείως. Και το λευκό σύννεφο έστρεψε τα λευκά του βέλη προς τη γη και αυτή τη φορά τα βέλη δεν ήταν αέρας αλλά νερό και οι φωτιές σταμάτησαν όλες. Και στο τέλος, το καταπράσινο λιβάδι και τα δέντρα του ξανάγιναν όπως ήταν πριν. Και μόλις το Ηλ πήρε τη μορφή που είχε πριν την επίθεση της χωριστικότητας, το λευκό σύννεφο έγινε χρυσός αιθέρας, χρυσές μικρές μπαλίτσες που κινούνταν ακανόνιστα. Και δεν φαίνονταν με το συνηθισμένο γυμνό μάτι. Όλα άρχισαν να χρυσίζουν και το θέαμα αυτό ήταν μαγευτικό. Κοιτούσαν άφωνοι και ο δάσκαλός τους χαμογελούσε.

- Φεύγω τώρα και αυτή τη φορά την απάντηση δεν θα την πάρετε από κάποιο στρατιώτη αλλά από μένα. Η αγάπη είναι ο αέρας που αναπνέουμε. Είναι πηγαία, δεν διδάσκεται, είναι μέσα μας. Η χωριστικότητα αφαιρεί την αγάπη από μέσα μας. Στη θέση της μπαίνουν διάφορα συναισθήματα. Αλλά η αγάπη είναι μέσα μας και είναι από εμάς, προς εμάς. Γιατί πράγματι κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν αν δεν έχει μάθει να αγαπάει τον ίδιο του τον εαυτό. Το πως, θα το μάθετε αργότερα, στην πορεία του ταξιδιού σας προς την Κιράνα και αφού πρώτα περάσετε από το δάσος του Ηλ. Και η αγάπη είναι αυτός ο χρυσός αιθέρας που δίνει την ομορφιά και την αναπνοή σε ότι υπάρχει σε αυτό το δάσος του Ηλ. Η αγάπη είναι η ψυχή του δάσους και είναι χρυσή και είναι πανέμορφη. Και τώρα σας αφήνω και θα σας βρει ο άλλος σας δάσκαλος και η μάχη που θα δώσετε είναι εξίσου σημαντική με τις προηγούμενες.

Ο αυστηρός δάσκαλος έφυγε και τα παιδιά κοίταζαν ότι είχαν δημιουργήσει μέχρι εκείνη την ώρα ώσπου μια γυναικεία φωνή ακούστηκε στη σκέψη τους.

( συνεχιζεται)