Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

ΚΙΡΑΝΑ- Η χώρα του αλλού - 11ο μέρος - Η μάχη της αδράνειας.

11ο μέρος 
                                                          Η μάχη της αδράνειας 


- Σου επιτίθεται η αδράνεια Κοράν και είναι από το πιο τρομερά όπλα που έχει ο Γκορ, σου επιτίθεται η αδράνεια.
Η φωνή αυτή ήταν γλυκιά ανδρική φωνή.
- Μου επιτίθεται η αδράνεια; Πως μου επιτίθεται η αδράνεια; Μπορεί και επιτίθεται η αδράνεια; Η αδράνεια είναι αδράνεια, δεν κινείται. Επομένως δεν μπορεί να επιτεθεί.
- Κοίταξε το δάσος σου Κοράν, κοίταξε το δάσος σου, σου επιτίθεται η αδράνεια.
Ξαφνικά ο χρόνος άρχισε να χάνεται. Η κίνηση του δάσους είχε σταματήσει. Η ήλη του ήταν ακίνητη. Ένα χωνί στο βάθος του δάσους, εκεί που δεν έφτανε το μάτι των παιδιών, τα ρουφούσε όλα. Ξερίζωνε τα δέντρα που σαν ιπτάμενοι δίσκοι με φοβερή ταχύτητα εξαφανίζονταν μέσα στο χωνί. Το ίδιο και τα λουλούδια, ο δρόμος άρχισε να διπλώνεται σαν χαλί και να πετάει προς το χωνί και ο αιθέρας συρρικνωνόταν και έγινε μια κίτρινη μάζα που το χωνί την τραβούσε και αυτή. Το χωνί τα ρουφούσε όλα.
- Τι τα τραβάει δάσκαλε; σκεπτορώτησε ο Κοράν.
- Τα έλκει είναι η έκφραση Κοράν, τα έλκει. Η αδράνεια τα έλκει, μπορεί να τα κάνει όλα μια μικρή τελεία, είναι από τα πιο φοβερά όπλα του Γκορ.
- Και πως θα την αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση; Εγώ γνώριζα ότι η αδράνεια δεν κάνει τίποτα. Αυτή είναι άλλη αδράνεια;
- Ούτε και εμείς ξέρουμε αυτή την αδράνεια, σκέφτηκαν και οι υπόλοιποι.
- Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η γνώση είναι μέσα σας. Μπορεί να μην έχετε ακούσει για την αδράνεια αυτή, αλλά η γνώση της είναι μέσα σας. Ξέρεις πως θα την αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση Κοράν. Έχεις το αντίστοιχο τάγμα του λόγου σου. Αλλά για σκεφτείτε όλοι, γιατί θελήσατε να ξεκινήσετε για την Κιράνα;
- Για τη δόξα, για τι άλλο; σκέφτηκε ο Ανος. Τη σκέψη του αυτή την ακολούθησαν και οι υπόλοιποι με τη δική τους.
- Από φιλοδοξία λοιπόν. Για να κάνετε τη Σινίτρα την πιο διάσημη παιδική ομάδα στον κόσμο. Και αυτό χωρίς να γνωρίζετε τι είναι η Κιράνα. Βασιστήκατε σε ότι είχατε ακούσει. Έτσι δεν είναι;
Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι ο δάσκαλος αυτός έλεγε βλακείες. Αυτή ήταν η αλήθεια και την αλήθεια τη γνώριζαν. Ο δάσκαλός τους συνέχισε.
- Αν γνωρίζατε τις δυσκολίες αυτού του ταξιδιού θα ξεκινούσατε; Αν γνωρίζατε τους κινδύνους αυτού του ταξιδιού θα ξεκινούσατε; Αν γνωρίζατε όσα δεν γνωρίζατε όταν ξεκινήσατε το ταξίδι αυτό, θα κάνατε το ίδιο; Η επιλογή σας θα ήταν ακριβώς η ίδια αν είχατε τότε τη γνώση που έχετε σήμερα;
Οι σκέψεις τους μπερδεύτηκαν. Αλλά μια σκέψη του Κοράν άρχισε να ξεκαθαρίζει λίγο τα πράγματα.
- Είχαμε αποφασίσει το δρόμο αυτό να τον δείξουμε σε όλους και όχι να τον κρατήσουμε μόνο για τον εαυτό μας.
Αυτό ήταν αλήθεια, όλοι το θυμήθηκαν.
- Και τι σημαίνει αυτό; Πως ότι κάνατε δεν το κάνατε από φιλοδοξία αλλά από τη θέλησή σας να δείξετε κάτι καλό σε όλους; Και αυτό φιλοδοξία δεν είναι; Μια άλλη μορφή της φιλοδοξίας. Επομένως η φιλοδοξία σας οδήγησε εδώ και για το λόγο αυτό σας επιτίθεται η αδράνεια. Όπως η φιλοδοξία σας έλκει σε κάτι που πιθανόν να μην κάνατε αν γνωρίζατε τις δυσκολίες του έτσι και η αδράνεια έλκει το δάσος και σε λίγο θα το διαλύσει. Τι θα κάνετε για αυτό; Πως θα αντιμετωπίσετε την αδράνεια;
Η Μάλι έκανε μια σκέψη…
- Μπορεί να ξεκινήσαμε από φιλοδοξία αλλά η ερώτηση που κάνουμε τώρα που έχουμε δει είναι αν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω ή να πάμε μπροστά γνωρίζοντας ότι μπορεί να δούμε και πράγματα πιο τρομερά από αυτά. Τι θέλουμε πραγματικά; Και αυτή είναι μια πραγματική επιλογή που θα πρέπει να κάνουμε όλοι τώρα.
- Μπροστά, μπροστά, σκέφτηκαν όλοι. Και ξαφνικά μια λέξη τους ήρθε στο μυαλό. Κίνηση, δεν υπήρχε και τίποτε άλλο από την κίνηση.
Ο Κοράν φώναξε.
- Στρατιώτες της κίνησης στη θέση σας.
Ένα λευκό σύννεφο από κάτασπρα περιστέρια ξεχύθηκε μπροστά τους και τράβηξε για το βάθος εκεί που το μάτι χανόταν. Εκεί όπου βρισκόταν αυτό το φοβερό χωνί που τα ρουφούσε όλα. Τα περιστέρια άρχισαν να κάνουν κύκλους γύρω από το χωνί. Στην αρχή σιγά, σιγά και μετά όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα και περιστροφικά γύρω από το χωνί της αδράνειας. Σε λίγο το φοβερό χωνί άρχισε να συρρικνώνεται ώσπου στο τέλος εξαφανίσθηκε σαν μια μικρή τελεία και το δάσος του Ηλ άρχισε να ξαναστήνεται όπως ακριβώς είχε ξεριζωθεί. Τα δέντρα πετούσαν ανάποδα αυτή τη φορά και πήγαιναν στη θέση τους, το καταπράσινο λιβάδι στρωνόταν σαν χαλί, ο λευκός δρόμος το ίδιο, τα λουλούδια πετώντας προς τα πίσω πήραν με τη σειρά τους το χώρο τους και ο αιθέρας, ο χρυσοκίτρινος αιθέρας άρχισε να γυρίζει προς τα πίσω όπως ακριβώς είχε ρουφηχτεί πριν από λίγο από την αδράνεια. Σε λίγο όλα ήταν στη θέση τους. Και σε μια στιγμή γύρισε και ο χρόνος. Η ήλη άρχισε να κινείται, το δάσος του Ηλ άρχισε να κινείται.
- Δεν την είδα την αδράνεια, σκεπτοείπε στο δάσκαλό του ο Κοράν.
- Δεν την βλέπεις την αδράνεια Κοράν μέχρι να μάθεις πως λειτουργεί. Απλά γνωρίζεις ότι υπάρχει και είναι παντού. Γνωρίζεις ότι έλκει τα πάντα. Αυτό πρέπει να το γνωρίζεις και να ξέρετε όλοι σας ότι μόνο η πραγματική κίνηση διώχνει την αδράνεια. Μόνο η πραγματική κίνηση εξουδετερώνει την αδράνεια. Κοίταξε το λευκό στρατό της κίνησης Κοράν.
Τα λευκά περιστέρια άρχισαν να αλλάζουν και το άσπρο σύννεφο πήρε ένα πρασινογάλαζο χρώμα και το χρώμα αυτό άρχισε να διαπνέει όλο το δάσος, πρασινογάλαζες γραμμές που κινούνταν ακανόνιστα στο χώρο του δάσους δίνοντας μια άλλη εικόνα, μια άλλη πνοή, παίρνοντας διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς να ακολουθούν κάποιον άνεμο, αλλά κινούμενες μόνες τους, χωρίς καμία υποβοήθηση ή έλξη, χωρίς καμία απολύτως δύναμη να τα πηγαίνει οπουδήποτε. Πήγαιναν απλά μόνο όπου η κίνηση της ύλης του δάσους τις καλούσε.
- Αυτή είναι η κίνηση Κοράν. Το κινούμενο δεν είναι κίνηση γιατί το κινούμενο μπορεί να έλκεται. Δεν είναι πανέμορφη; Η κίνηση έχει σημασία και όχι το κινούμενο. Να θυμάσαι ότι όταν δεν κινείσαι, έλκεσαι. Πως σας φαίνεται το δάσος σας τώρα;
Δεν είχαν να πουν τίποτα. Τέτοιο θέαμα δεν υπήρχε σε ολόκληρο τον κόσμο. Τέτοια εικόνα δεν θα μπορούσε να ζωγραφίσει ούτε και ο καλύτερος ζωγράφος και ας μην είχαν ιδέα από τα ονόματα των ζωγράφων.
Αφαίρεση
Ώσπου ξαφνικά δεκάδες μαύροι καλικάντζαροι κακάσχημοι, χωρίς στόμα, με μυτερά αυτιά και με τρία μάτια στη σειρά, χωρίς ρούχα παρά μόνο με ένα ένδυμα στη μέση τους, καμπουριασμένοι και με μακριά γαμψή μύτη, άρχισαν να κατακλύζουν το πανέμορφο δάσος και να ξεριζώνουν τα λουλούδια, τα δέντρα, να ρουφάν τον αέρα και να αφαιρούν ότι υπήρχε και δεν υπήρχε. Όλοι τρόμαξαν. Σαν να ξεφύτρωσαν από τη μέση του πουθενά και ολοένα και πλήθαιναν και πλήθαιναν και πλήθαιναν και ξερίζωναν και έσκαβαν και το λιβάδι του δάσους· και το δρόμο τον ξερίζωναν και το δάσος άρχισε να καταστρέφεται και ολοένα και πλήθαιναν αυτοί οι καλικάντζαροι. 

(συνεχίζεται )


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου